บทที่ 7 ตอนที่7.ปราบพยศ2

ธนากรเดินกลับเข้ามาในห้อง พร้อมกะละมังน้ำในมือ หลังจากทะเลาะกับตัวเองอยู่พักใหญ่ และคำตอบก็เป็นอย่างที่เห็น ยายตัวเล็กที่นอนสั่นบนที่นอนนั่นเป็นฝ่ายชนะ

ร่างสูงย่อตัวลงข้างๆคนป่วย ก่อนจะลงมือเช็ดตัวให้เธอ มือที่สั่นตอนถอดเสื้อผ้าก็ว่าหนักแล้ว แต่พอนำผ้ามาลูบไล้ไปตามตัวเธอแบบนี้ อย่างอื่นก็พากันสั่นไปด้วย โดยเฉพาะหัวใจ ที่มันทั้งสั่น ทั้งเต้นแรงจนคร่อมจังหวะไปหมดแล้ว

"ยุบหนอพองหนอ"ชายหนุ่มสงบสติอารมณ์ ก่อนจะกลืนก้อนเหนียวๆลงคอ เมื่อตาเจ้ากรรมดันมองไปที่ปทุมถันคู่งามเต็มๆตา

"เย็นไว้ไอ้นะ ยายนี่เหม็นสาบยังกับหมา ท่องไว้กลิ่นหมา กลิ่นหมา"ธนากรพูดกับตัวเอง ก่อนจะรีบเช็ดตัวให้เธอเร็วๆ ถ้าขืนยังปล่อยให้เป็นแบบนี้ มีหวังเขาได้ข่มขืนคนป่วยแน่ๆ

"คุณพ่อขา อ้อมหนาว"ทันทีที่ขยับมือออกจากแขนเรียว อารดาก็คว้ามือของเขาเอาไว้ ธนากรขืนมือเอาไว้ เมื่อเธอจะดึงมือเขาไปซุกใต้แก้ม ชายหนุ่มจึงใช้มือข้างที่ว่าง มาช่วยแกะมือเธอออก

"พ่อขา อ้อมหิวค่ะ"คนป่วยยังไม่ยอมแพ้ ออกแรงดึงมือเขาอีก ธนากรหรี่ตามอง ก่อนจะสะบัดมือออกจากมือเธอเร็วๆ

"หิวก็ลุกขึ้นมากินข้าว จะได้กินยา"

"อ้อมปวดหัวค่ะ"

"ปวดหัวก็ต้องกินยา แต่ถ้ายังอ่อยไม่เลิก ผมจะฉีดยาให้แทน"

"ไม่เอา อ้อมกลัวเข็ม"

"ไม่เป็นไรน่า เข็มอันนี้ใหญ่ แต่ไม่แหลม"

"ไม่เอา..."

"นี่แม่คุณ! ตกลงแกล้งใช่ไหมเนี่ย คนป่วยอะไรรู้ดีทุกอย่าง ลุกขึ้นมากินข้าวเลยนะ จะได้กินยา"ธนากรโพล่งขึ้นเมื่อรู้สึกรำคาญ เขาเองก็ทั้งเหนื่อยทั้งหิว แถมยังเหนียวเหนอะหนะไปทั้งตัว ไม่มีเวลามานั่งฟังเธออ้อนหรอกนะ

"อารดา"ธนากรร้องเรียก เมื่อคนบนที่นอนหันหลังให้เขาดื้อๆ

"ใส่เสื้อผ้าก่อนสิแม่คุณ"พูดพร้อมกับโยนเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งให้ แต่คนที่นอนหันหลังยังเฉย

"ตามใจ"พูดกับตัวเอง ก่อนเดินออกมาด้านนอก พร้อมอุปกรณ์เช็ดตัวในมือ หูยังได้ยินเสียงคนที่อยู่ในห้อง เมื่อเธอยังเพ้อออกมาไม่หยุด

"พ่อขา...ช่วยอ้อมด้วย"ลับหลังหญิงสาว ร่างสูงใหญ่ก็ลงมือเติมถ่านลงในเตา ก่อนจะนำหม้อข้าวที่ซาวข้าวเตรียมไว้ขึ้นตั้ง

"ให้มันได้อย่างนี้สิกู เอามาทรมานตัวเองแท้ๆ"

ธนากรบ่น พร้อมกับใช้ทัพพีคนข้าวในหม้อไปด้วย ดีนะที่มีผักกาดกระป๋องกับไข่เค็มติดมาด้วย คนป่วยจะได้มีกับข้าว รีบทำให้มันเสร็จๆ จะได้จับยายบ้านั่นกินยา เขาเองก็จะได้พักเต็มทน

อารดาจำใจลุกขึ้น เมื่อธนากรยังกวนไม่เลิก ร่างบางฝืนกลืนข้าวต้มลงคอ ก่อนจะกินยาตามที่เขาจัดไว้ให้ เธอหิว เธอเหนื่อย แล้วก็ปวดหัวมาก ถ้าขืนยังดื้อกับเขา คืนนี้ก็คงไม่ได้นอน ร่างบางนอนทันที เมื่อกลืนยาลงท้อง

ธนากรมองคนที่ล้มตัวลงนอนอย่างหัวเสีย ชามข้าวยังตั้งอยู่ตรงหน้าแท้ๆ เธอจะนอนอย่างนี้เลยเหรอ ได้! ยกให้อีกครั้งก็ได้ เห็นว่ากำลังไม่สบายหรอกนะ รอให้หายก่อนเถอะ พ่อจะจับทรมาน เอาให้นางเอกจำเลยรักเรียกพี่กันไปเลย

"จะยกให้อีกครั้งเดียวนะ!"พูดกับคนป่วย ก่อนจะลงมือเก็บชาม จังหวะที่กำลังใช้ผ้าขี้ริ้วเช็ดพื้น ตาคมเข้มมองเห็นเส้นผมที่พันกันยุ่งเหยิง บางส่วนพันกันเป็นเกลียว แล้วนึกรำคาญแทน

"ไม่คันหัวเหรอวะ"พูดกับตัวเอง ก่อนจะกวาดตามองไปรอบๆห้อง ถ้ามีกรรไกรสักอันก็ดี พ่อจะตัดให้ติดหนังหัวเลย

ชายหนุ่มขำให้กับความคิดตัวเอง แล้วยกจานชามเดินออกไป จังหวะนั้นตาคมเข้มก็เหลือบไปเห็น กระป๋องแป้งเด็ก ที่วางอยู่ใกล้ๆกับถุงสัมภาระ ที่ลุงพงษ์เตรียมมา

"หึๆ"ร่างสูงหัวเราะกับตัวเอง ก่อนจะหยิบกระป๋องแป้ง แล้วเดินกลับเข้าไปในห้องอีกครั้ง