บทที่ 56 56

ปรายฟ้าปัดป้องเป็นพัลวันทว่าไม่ทันมือหนาที่ปลดชุดนอนจนพ้นออกจากตัวเธอ หญิงสาวอยากจะโทษอาภรณ์นั่นเสียนักที่ทั้งบางทั้งลื่นจนเขาดึงครั้งเดียวก็หลุดลงไปกองอยู่ข้างเตียง ร่างบางยิ่งใบหน้าแดงซ่านเมื่อรู้ว่าความงดงามนั้นไม่เหลืออะไรไว้ให้ปกปิดนอกจากแขนเรียวที่ยกขึ้นป้องไว้บนสองเต้ากลมกลึง ทว่ายิ่งปิดบังแข...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ