บทที่ 62 ไม่เคยลืม

“ภูพิงค์” เสียงใครนะ ไม่คุ้นเลย ก่อนที่กำลังเก็บของรอพ่อลูกที่กำลังจะลงมา จำเป็นต้องวางมือจากของตรงหน้า แล้วหันไปทางต้นเสียง

“……” เขาเงียบไม่พูดอะไรแต่ส่งยิ้มให้ ถึงจะไม่ได้เจอกันนานแต่รอยยิ้มนี้ ไม่เคยลืม

“พี่ตะวัน” สองเท้าวิ่งเข้าไปกอดน้าชาย ที่ไปทำงานต่างประเทศนานหลายปี ขนาดงานแต่งยังไม่กลับมาม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ