บทที่ 147 ความวุ่นวายในวังหลวง 2

“ท่านอาจารย์ควรนอนพักเก็บแรงไว้ดีกว่านะขอรับ” จิวชงหยวนยกยิ้มบางมองคนตัวเล็กกอดอกนอนหนาวอยู่ข้างกาย ไม่ว่าอย่างไรจุ้ยซิงก็ยังห่วงคนอื่นมากกว่าตนเสมอ เขาถอดเสื้อนอกมาคลุมให้ก่อนจะหลับตาเดินลมปราณของตัวเองไปไม่ได้สนใจสายตาใสๆ ที่มองมา แต่ที่ทำให้เขาชะงักไปชั่วครู่คือคำพูดแผ่วเบาของเจ้าตัว

...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ