บทที่ 17 ความทรงจำที่จำเป็นต้องมี 1

“ข้าดูแลตัวเองได้ ข้าขอบคุณในความหวังดีของเจ้า” รอยยิ้มอ่อนโยนที่ส่งมาทำให้หย่งเจิ้นใบหูแดงระเรื่อเล็กน้อย ก่อนจะจับป้ายหยกยัดใส่มือเรียวสวยแล้วกำไว้แน่น

“ถือว่าข้าฝากเจ้าไว้” จิวชงหยวนรู้สึกมึนเล็กน้อยมองป้ายหยกในมืออย่างไม่เข้าใจนัก แต่ก็พยักหน้ารับไว้เมื่อเห็นความตั้งใจของคนหน้าดุ

...