บทที่ 40 เข้าวังหลวง 4

“งั้นหรือ น่าเสียดายที่เจ้าทำงานพลาด” ลั่วเหยียนเจิ้งยกยิ้มเย็น มองบุรุษชุดดำซึ่งยืนอยู่ไม่ห่าง ร่างที่ยืนนิ่งไม่มีช่องโหว่ให้โจมตีกลับทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้นอย่างตื่นตะลึง ใบหน้าที่ปกปิดด้วยผ้าสีเดียวกับชุดเหลือเพียงดวงตาเพ่งมองผู้ที่วางยาพิษตนอย่างไม่เชื่อสายตา

“สุนัขลอบกัด” มันกัดฟันแน่น เมื...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ