บทที่ 99 บัวหยกน้ำค้างพันปี 9

ลั่วเหยียนเจิ้งบอกตัวเองอย่างแน่วแน่ ก่อนจะรีบออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วดุจสายลมทำให้หลิ่วเหวินอี้มองตามอย่างขำขัน เมื่อคืนนี้เขารู้สึกตัวเพียงแต่ง่วงจนไม่อยากพูดออกมาเท่านั้น  สุภาษิตบอกว่า ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว คงไม่เกินจริงนัก ใบหน้างดงามยกยิ้มบางก่อนจะลุกไปอาบน้ำเตรียมทานอาหารเช้าเหมื...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ