บทที่ 3 Chapter .1 **ทายาทอสูรตัวร้าย** 3
เธอคงต้องทำอะไรสักอย่าง!! เพื่อเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของวินเซ้นต์ และต้องหาทางไปคุยกับผู้ปกครองเขา สร้างความเข้าใจเสียใหม่ งานสำคัญสำหรับการยังชีพก็จริง แต่คนในครอบครัวสำคัญกว่า ยิ่งเขายังเป็นเด็กน้อยยิ่งต้องการความอบอุ่นและการปกป้องดูแล ไม่ใช่การปล่อยปละละเลยเหมือนอย่างที่วินเซ้นต์ได้รับ ไม่เช่นนั้น เหล่าผู้ปกครองทั้งหลายจะเสียใจภายหลัง หากบุตร หรือหลานเกิดความผิดพลาดเดินทางผิด เพราะตั้งใจประชดประชันโลก
“ปล่อยมาให้หมดเลยจ้ะ แล้วมาช่วยครูเก็บของดีกว่านะคะ ครูสัญญาว่าจะตามแด๊ดของวินเซ้นต์ให้!!...หนูจะได้เจอหน้าแด๊ด บ่อยๆ หลังจากนี้”
มณีรินลูบมือบนแผ่นหลังเด็กชาย เธอย้ำให้เขารู้ ครูอนุบาลคนนี้ของเขา จะตามล่าและลากบิดาของเขาให้แวะมาหาให้ได้
“จริงนะ!! อย่าโกหกนะครับ”
“จริงสิ!! ครูสัญญาแล้วนี่คะ เอาล่ะ...เรามาช่วยกันเก็บของดีกว่าไหมจ้ะ” เธอขยี้ศีรษะทุยได้รูปของวินเซ้นต์ จับโยกไปโยกมาด้วยความเอ็นดู อย่างนี้ค่อยเหมาะสมกับหน้าตาดีๆ นี่หน่อย ปากนิดจมูกหน่อย ผิวขาวผ่อง แหมๆ ชักอยากเห็นหน้าพ่อแม่ของเด็กชายนี่แล้วสิ!! ลูกรูปงามขนาดนี้ พ่อแม่คงน้องๆ เทพบุตรหรือไม่ก็นางฟ้านางสวรรค์
เด็กชายวิ่งตื้อ!! ออกจากอ้มอกของมณีริน เขาเดินไปเก็บกองของเล่นที่ตัวเองอาละวาดขวางปา เก็บในที่เดิมๆ ของมัน เพื่อให้มณีรินพอใจ จนยอมทำอย่างที่ตัวเองพูด ‘แด๊ด’ วินเซ้นต์เรียกบิดาในใจ เขาอยากกอดท่าน แต่แองเจลโล่ไม่ค่อยมีเวลา
“เก็บเสร็จแล้วคร๊าฟ” เด็กชายยิ้มแผล่ เขาจัดการเก็บของที่หล่นเกลื่อนจนหมด แม้จะไม่เรียบร้อย แต่ก็ถือว่าเป็นพัฒนาการที่ดีขึ้นในระดับหนึ่ง ที่ดีขึ้นกว่าเก่าเยอะแยะ
“ดีมาก...ทีนี้ครูจะพาวิน...ไปขอโทษเพื่อนๆ วินทำให้พวกเค้าตกใจ...” หญิงสาวพูดเสียงอ่อน
“ทำไมต้องขอโทษด้วยล่ะคร๊าฟ?” ใบหน้าเล็กๆ หงิกงอ เขาก้มใบหน้าลงจนปลายคางจรดหน้าอก ไม่อยากทำอย่างที่ครูคนสวยบอกสักนิด มันเสียหน้าที่ต้องต้องลดตัวไปขอโทษเด็กขี้แงพวกนั้น
“เชื่อครูพูดไหมล่ะจ้ะ?” มณีรินไม่ตอบทันใด เธอย้อนถามเพื่อให้เวลาเด็กชายเพิ่มขึ้น
“ก็...เชื่อ แต่...” เขาพยักหน้ารับ แต่ก็ยังมีข้อแม้ สมเป็นวินเซ้นต์เด็กมีปัญหาคนเดิม
“เพื่อนคือคนที่เราต้องอยู่ด้วยทุกๆ วัน ในโรงเรียน...เพราะฉะนั้นสร้างความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันไว้ มันก็เป็นประโยชน์กับตัวเราในอนาคต วินชอบรอยยิ้ม หรือว่าชอบให้คนอื่นๆ รักหรือเปล่าล่ะ ถ้าชอบแบบที่ครูว่า ก็ทำอย่างที่ครูบอกสิ”
“ก็ได้ๆ ทำก็ทำ” ปากยื่นๆ ใบหน้างอๆ แต่ก็ยอมรับคำทำตามที่มณีรินสอน เธออดใจไม่ไหวเลยดึงร่างเล็กๆ นั้นมากอดอีกครั้ง แถมกดปลายจมูกที่พวงแก้มยุ้ยๆ นั้นหนึ่งฟอดเป็นรางวัล เด็กชายดิ้นขลุกขลัก ผิวแก้มแดงปลั่ง ร้องกรีดๆ แต่ก็ไม่ยักกับผลักไสเหมือนทุกๆ ที
