บทที่ 5 Chapter .2 **มหาอำนาจตัวเอ้** 2
เห้อ!! ภาพต่อๆ ไปของเขายิ่งทำให้มณีรินถอนลมหายใจเฮือกๆ รอบตัวชายหนุ่มมักจะมีผู้หญิงรุมล้อมไม่เคยขาด... งาน...นี่คือสิ่งที่เขาอ้างกับวินเซ้นต์ว่าทำงานหรอกรึ!! นี่คือสิ่งที่ทำให้พ่อคนหนึ่งห่างจากบุตรชาย ไม่แม้แต่จะโทรศัพท์ถามข่าวคราว แต่ที่เธอเห็นเขาก็เป็นแค่ผู้ชายเจ้าชู้ชีกอคนหนึ่ง เห็นผู้หญิงอื่นดีกว่าลูกของตัวเอง ไม่แปลกเลยที่ครอบครัวของชายหนุ่มแตกแยก ชีวิตสมรสอับปางลงเพราะความไม่รู้จักพอของผู้นำครอบครัว
“อี๋!! รสนิยมชอบพวกเนื้อ นมไข่ ดูมๆ ใหญ่เท่าลูกมะพร้าว...ไม่ไหวล่ะ คงต้องคุยกันยาว” เธอส่ายใบหน้า เอื้อมหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์ที่เกือบจำได้เกือบขึ้นใจ เพราะตลอดช่วงบ่าย เธอกระหน่ำโทร. ออกไม่ยั้ง แต่เขากลับไม่ยอมรับสาย...และไม่เคยโทร. ย้อนกลับมาหาสักครั้ง ให้มันรู้ไปสิว่าการตื้อของเธอจะไม่ได้ผล...
ตื้ดๆ...
แองเจลโร่เหลือบมองหน้าจอโทรศัพท์ วันนี้มันกระพริบเตือนบ่อยครั้งเกินไป... ไอ้ลูกชายตัวแสบนึกอะไรขึ้นมาล่ะ ถึงได้กระหน่ำโทร. หาเขาตลอดช่วงบ่าย...เบอร์ไม่คุ้น และเป็นเบอร์นี้เบอร์เดียวที่เป็นสายเรียกเข้า ไม่ใช่เบอร์ส่วนตัวของวินเซ้นต์ ใคร? ปลายนิ้วเรียวสวยกดรับสายโทร. เข้า เขายกโทรศัพท์รุ่นล่าสุดบางเฉียบขึ้นแนบใบหูเสียงถอนลมหายใจเฮือกใหญ่ๆ ฝ่ายตรงข้าม ตามด้วยเสียงหวานๆ ของผู้หญิงคนหนึ่ง เอ่ยแนะนำตัวสั้นๆ
“สวัสดีค่ะคุณพ่อของวินเซ้นต์ ดิฉันชื่อมณีริน!! เป็นครูประจำชั้นของวินเซ้นต์ค่ะ”
มณีรินแทบจะกระโดด ทันทีที่ปลายสายกดรับ เธอแนะนำตัวง่ายๆ
“อืม...มีอะไร? ทำไมไม่บอกบอดี้การ์ดพวกนั้นมาล่ะ ฉันไม่ชอบคุยกับคนแปลกหน้า”
เสียงเขาห้วนจนเธอแอบเบ้ปาก...
“เดี๋ยวค่ะ...อย่าพึ่งวางนะคะ... ดิฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณสัก 10 นาทีได้ไหมคะ? เรื่องของวินเซ้นต์ล้วนๆ” เธอรีบย้ำให้ชายหนุ่มรับรู้ เริ่มหงุดหงิดกับความเฉยชาของผู้ชายปลายสาย เมื่อตัวเองไม่คิดจะเดินเข้าไปสานสัมพันธ์กับเขาในฐานะอื่น เธอเป็นแค่คุณครูประจำชั้น!!
“เชิญ!! แค่10 นาที หากเกินฉันจะวางโดยไม่บอกล่วงหน้า ตอนนี้ฉันเริ่มจับเวลาแล้วล่ะ”
หางตามณีรินกระตุกยึก!! หัวคิ้วเธอขมวดแน่น เธอโทรศัพท์หาเขาเพราะเป็นห่วงเรื่องความประพฤติของวินเซ้นต์ ไม่เช่นนั้นเธอคงไม่คิดจะโทรศัพท์หาเขาหรอก มันเปลืองสตางค์!! แต่มันอยู่ในความรับผิดชอบของเธอ!! แต่หมอนี่กลับทำน้ำเสียงเบื่อหน่ายใส่เธอ มันทำให้ต่อมความหมั่นไส้ของหญิงสาวเริ่มทำงาน
โธ่!! พ่อคนหลงตัวเอง นึกว่าหล่อเหลาปานเทพบุตรแล้วเธอต้องระทวยศิโรราบให้อย่างนั้นรึ?...รู้จักมณีรินน้อยไปสะแล้ว...
“วินเซ้นต์มีพฤติกรรมก้าวร้าว เขาชอบอาละวาดขว้างปาสิ่งของตอนที่โดนขัดใจ และมักจะร้องไห้...กลับบ้านทุกครั้งหากถูกดุหรือถูกขัดใจ ข้ออ้างของเขาคือการกลับไปหาผู้ปกครอง...และนั่นก็คือคุณพ่อ...ดิฉันได้ปลอบประโลม พูดคุยกับเค้าบางส่วน... จนได้รู้ว่า คุณ!! ห่างเหินกับเค้ามาก...นานๆ จะได้เจอหน้ากันสักที ซึ่งสิ่งนี้ดิฉันไม่เห็นด้วยอย่างแรง!! เด็กๆ ต้องการความอบอุ่น และเท่าที่รู้...ฐานะอย่างคุณก็ไม่จำเป็นต้องทุ่มเททำงานหามรุ่งหามค่ำ เพื่อให้ทุกคนในครอบครัวมีกินมีใช้ คุณเป็นถึงมหาเศรษฐีติดอันดับต้นๆ ในโรม!! และความเห็นของดิฉันคือ...ให้คุณช่วยลดๆ อาการบ้างาน...ช่วยหันมาให้ความใส่ใจวินเซ้นต์ให้มากขึ้น จะดีไหม? คะ!!” มณีรินร่ายยาว เธอซัดชายหนุ่มแบบลืมหายใจ เสียงที่พูดออกไปแฝงความไม่พอใจเต็มที่
“หมดเวลาพอดี...บายคุณครู” ชายหนุ่มบอกลา เขากดสายโทรศัพท์วางสายดื้อๆ
“เดี๋ยวสิ!! อะไรว้า...ยังพูดไม่รู้เรื่องเลย ตกลงจะเอายังไง...ไอ้หมอนี่กวนประสาทชะมัด...คนอะไรเย็นชาเหมือนน้ำแข็งขั้วโลก มีหัวใจบ้างหรือเปล่านะ หรือแค่ซากร่างกายที่ไร้จิตใจ”
มณีรินแทบดิ้นพล่าน ตกลงบิดาของวินเซ้นต์จะจัดการกับตัวเองอย่างไร เธอยังไม่ได้คำตอบจากเขาเลย...ไอ้หมอนั่นก็กดวางสายไปเฉยๆ โดยไม่คิดจะอธิบายอะไรให้เธอเข้าใจสักอย่าง...หึ้ย!!
หญิงสาวเก็บของใช้ส่วนตัวลงกระเป๋าสะพาย เธอตัดสินใจจดที่อยู่บริษัทของแองเจลโร่ไว้ในกระดาษแผ่นเล็กๆ วันนี้เธอต้องได้คำตอบจากเขา?!! ว่าเขาจะทำอย่างไรต่อไป? ไม่ใช่ปล่อยให้เธอแก้ปัญหาคนเดียว...วินเซ้นต์ต้องการความอบอุ่นในครอบครัว แม้ครอบครัวของเขาจะแตกแยก ก็ไม่ได้หมายความว่าความรักในครอบครัวจะต้องเหือดแห้งไปด้วยนี่
“เดี๋ยวเจอกัน...ฉันต้องคุยกับคุณให้รู้เรื่อง...” ร่างสมส่วนก้าวเดินฉับๆ ออกจากสถานศึกษา
เธอมุ่งหน้าเดินทางไปยังสถานที่ทำงานของแองเจลโร่หลังเวลาเลิกงาน...ด้วยความตั้งใจจริง...เพราะหากเธอทำไม่สำเร็จความไว้ใจ เชื่อใจที่ได้รับจากเด็กชายมันจะสั่นคลอน...เขาจะหลบเข้าไปอยู่หลังกำแพงแก้วที่สร้างขึ้นไว้กันตัวเองออกจากคนอื่นๆ อีกครั้ง...
แองเจลโร่ปลายสายตามองโทรศัพท์...มันเงียบฉี่ไร้การติดต่อกลับมาอีก และเขาเริ่มตะหงิดๆ ในใจ ครูของวินเซ้นต์เท่าที่เคยเจอ ส่วนมากจะเข้าถึงตัวเขามากกว่า แต่ไม่เคยมีใครใส่ใจเรื่องของบุตรชาย...เขาไม่เจอหน้าลูกชายนานแค่ไหนแล้วนะ?
“เคล้า โทร. หาลูก้าให้ฉันหน่อยสิ ฉันอยากคุยด้วย” เขากดอินเตอร์คอมสั่งงานเลขานุการกึ่งๆ บอดี้การ์ด เมื่อผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบเสนอตัวมากกว่าตั้งใจทำงานจริง!! เขาจึงกันพวกหล่อนออกห่างๆ ขอทำงานด้วยความสบายใจมากกว่าถูกฉุดลงไปนอนบนเตียง มันเสียเวลาทำมาหากิน เขามีเวลาแสนสนุกให้พวกหล่อนได้ตลอด แต่ต้องไม่ใช่เวลาทำงาน...
“ครับบอส!!”
ชายหนุ่มดันเก้าอี้ออกห่างโต๊ะทำงาน ตวัดปลายเท้าขึ้นพาดบนขอบโต๊ะ เอนตัวลงและหลุบเปลือกตา ขอคิดอะไรเงียบๆ ก่อนจะตัดสินใจทำบางสิ่ง หากเป็นเรื่องจริง...เขาปล่อยปละละเลยลูกชายนานเกินไป เหมือนอย่างที่เจ้าของเสียงหวานๆ ด่ากราดอยู่ใช่ไหม?
“สาย2 ครับบอส”
“อืม...”
“ลูก้าฉันมีเรื่องจะถาม? วินเซ้นต์มีพฤติกรรมยังไงบ้าง...ห้ามโกหก...อย่าให้ฉันรู้เอง” ชายหนุ่มกรอกเสียงผ่านสายโทรศัพท์ไปทันที และดักทางลูกน้องเอาไว้ก่อน เพราะพวกนั้นรู้ดีว่าเขาเป็นคนจริงจัง
“เอ่อ...คุณหนูก็เหมือนเด็กทั่วไปครับ เพียงแต่คุณหนูเรียกร้องที่จะเจอบอสบ่อยๆ และงอแงเวลาไปโรงเรียน...”
“แค่นี้!!”
“เอ่อ...ชอบแกล้งเพื่อน เอาแต่ใจตัวเอง ชอบขว้างปาสิ่งของ...ทำลายข้าวของของคนอื่นๆ ถ้าไม่พอใจ”
“หมดยัง?”
“เอ่อ...ที่คุณหนูเป็นแบบนี้เพราะอยากเจอบอสนะครับ...” เขาพยายามแก้ตัวแทนคุณหนูของพวกเขา
“แล้วครูคนนี้เป็นไงบ้าง”
“ครูแน่มากเลยครับ...ปราบคุณหนูอยู่หมัด ปิดห้องคุยกันสองคน พอออกมาคุณหนูเปลี่ยนไปอย่างกับคนละคนเลยครับ...และดูเหมือนจะยอมให้คุณครูมณีรินคนเดียว...” ลูก้าชมเชยมณีรินให้ชายหนุ่มฟัง ผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เข้มแข็ง ปราบเด็กพยศคนหนึ่งด้วยเหตุผลและความจริงใจ
“เขาเป็นไงบ้าง...”
“สวยครับ สวยเย็นตา หน้าตาใจดีและเธอใส่ใจเด็กๆ ทุกคนจริงๆ ไม่ได้ทำแค่ต่อหน้า ลับหลังเธอก็เหมือนเดิมครับ”
ชื่อแปลก...ไม่เคยได้ยิน...แถมไอ้คนปากหนักอย่างลูก้ายังเอ่ยปากชม...สงสัยเขาต้องหาทางไปเจอ...คุณครูคนสวย นามมณีรินเข้าสักวัน...
แองเจลโร่กดวางสาย เขากดอินเตอร์คอมถามเลขานุการหน้าห้องซ้ำอีกครั้ง...
“เคล้า...ฉันมีงานที่ไหน? อีกไหมวันนี้!!”
“ตารางวันนี้ไม่มีงานแล้วครับบอส...แต่มีนัดคุณโบร่า...ตอนทุ่มตรง...”
“ยกเลิกนัดให้ฉันด้วย...วันนี้ฉันจะกลับบ้าน” แองเจลโร่ตัดสินใจยกเลิกนัดกับนางแบบทรงโต เขาควรกลับบ้านไปหาบุตรชายเสียบ้าง รู้สึกว่าตัวเองไม่เห็นหน้าวินเซ้นต์มาแรมเดือน และที่สำคัญเขาไม่อยากให้ใคร? มาต่อว่าเรื่องการห่างเหินของคนในครอบครัว...แต่ชายหนุ่มไม่รู้คือ...คนที่เขาอยากเจอกำลังเดินทางมาให้เจอถึงที่...พร้อมทั้งพกความไม่พอใจเต็มเปี่ยม!!
