บทที่ 4 ความซวยของสาวเชยจอมอัจฉริยะ (25%)

สำนักงานตำรวจแห่งชาติ กรุงเทพมหานคร

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูหน้าห้องทำงานดังติดกันสามครั้ง ทำให้คนที่กำลังรื้อค้นแฟ้มสำนวนคดีเก่าเกี่ยวกับคดีค้าของเถื่อนเมื่อสองปีก่อนออกมาดูต้องชะงักมือ ในใจชักรู้สึกรำคาญที่ประตูห้องทำงานทึบ เพาะมันเป็นเหตุให้จ่าสมหมายต้องเดินเข้าเดินออกห้องทำงานของเขาตลอดทั้งวัน ครั้นจะให้ลูกน้องตะโกนโหวกเหวกบอกว่าใครมาหาก็ใช่ที่ อีกไม่นานเขาคงต้องให้คนหาประตูใหม่มาเปลี่ยนซะแล้ว เอาที่มีช่องพอให้มองเห็นหน้าหรือเสียงสามารถเล็ดลอดเข้ามา คนแก่จะได้ไม่ต้องเดินไปเดินมาหลายรอบ

“เชิญ” เจ้าของห้องทำงานกล่าวอนุญาตคนที่อยู่อีกฟากของประตูเสียงทุ้ม เพียงไม่นานร่างท้วมของจ่าสมหมายก็เดินเข้ามาภายใน

“มีอะไรจ่า?” สารวัตรภาคินัย อัศวโพคินหรือภาค หัวหน้างานสืบสวนและปราบปราม เอ่ยถามผู้เป็นลูกน้องด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นการเป็นงาน เงยหน้ามองอีกฝ่ายเพียงแว็บเดียว ก่อนจะก้มลงสนใจงานที่ยังค้างคาอยู่ตรงหน้าต่อ

“คุณมาร์เวลมาขอพบครับ” จ่าสมหมายแจ้งผู้บังคับบัญชาถึงแขกที่มาขอพบ จำได้ขึ้นใจว่าแขกของสารวัตรคือมาร์เวล ดิมิเทียส มาเฟียผู้ทรงอิทธิพลและมหาเศรษฐีผู้มั่งคั่งของฝรั่งเศส เพราะชายหนุ่มจะมาหาเจ้านายของเขาด้วยลุคของมหาโจรเช่นนี้ทุกครั้ง

“เชิญเขาเข้ามาเลย” เมื่อรู้ว่าเป็นใครที่มาหาตนแต่เช้า สารวัตรหนุ่มก็ไม่รอช้าที่จะเชื้อเชิญ จากนั้นจ่าสมหมายก็ออกจากห้องแล้วเดินไปหามาร์เวลทันที

“คุณมาร์เวลครับ สารวัตรเชิญข้างในครับ” กล่าวเชิญมาร์เวลด้วยท่าทางนอบน้อม ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ต้องเผชิญหน้าและพูดคุยกับบุรุษหนุ่มผู้นี้ จ่าสมหมายก็จะต้องรู้สึกประหม่าและเกรงขามในรัศมีของอำนาจบารมีที่เปล่งประกายออกมาจากตัวของมาร์เวล ดิมิเทียส อยู่ร่ำไป

“ขอบคุณครับ” มาร์เวลกล่าวกับคนมาเชิญเบาๆ ด้วยรอยยิ้มเพียงเล็กน้อยที่มุมปากหยัก ซึ่งตอนนี้ประดับไปด้วยหนวดเครารกครึ้ม ก่อนที่ร่างผึ่งผายซึ่งพกพาความสูงมากว่าร้อยเก้าสิบเซ็นติเมตร จะเยื้องย่างด้วยท่าทางทระนงองอาจเข้าไปยังห้องทำงานของผู้ที่ตนต้องการพบ

“สวัสดีครับ สารวัตรภาค” มาร์เวลกล่าวทักทายเจ้าของห้องด้วยท่าทางเป็นกันเอง

“สวัสดีครับ คุณแม็ค” สารวัตรหนุ่มยื่นมือออกมาจับมือผู้มาใหม่เขย่าเบาๆ พร้อมกับกล่าวทักทายมาร์เวลด้วยรอยยิ้มและคำเรียกขานอันสนิทสนม

“ว่าไงครับคราวนี้ มาไม่บอกไม่กล่าวกันล่วงหน้าเลย” สารวัตรภาคินัยเข้าเรื่องในทันที เพราะต่างก็รู้ดีว่าหากมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่อย่างมาร์เวล ดิมิเทียส อุตส่าห์บินข้ามน้ำข้ามทะเลมาหาเขาถึงไทย ต้องมีเรื่องมาให้ช่วย ไม่งั้นก็เอาข้อมูลดีๆ มาให้เป็นแน่แท้

“ผมเอาหลักฐานการลำเลียงยาเสพติดของไอ้สตีฟมายังไทยมาให้สารวัตรครับ และยังมาส่งข่าวด้วยว่าอีกเจ็ดวันพวกมันจะทำการขนย้ายมาถึงประเทศไทย” มาร์เวลยื่นซองสีน้ำตาลให้สารวัตรภาคินัย พลางแจกแจงถึงข้อมูลความเคลื่อนไหวของแก๊งมาเฟียคู่อริให้วัตรหนุ่มได้รับทราบ

“แสดงว่าเราได้ข้อมูลมาตรงกัน” สารวัตรภาคินัยพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถึงสิ่งที่ตนเพิ่งได้รับรายงานมาจากสายที่วางไว้ ยิ่งมาร์เวลมาบอกกล่าวอย่างนี้ ยิ่งทำให้เขามั่นใจว่าอีกเจ็ดวันไอ้พวกเดนนรกต้องลงมือกระทำชั่วอย่างแน่นอน ซึ่งครั้งนี้เขาจะต้องจับพวกมันให้ได้คาหนังคาเขา หลังจากที่พลาดมาแล้วหลายหน เหตุก็เพราะว่ามีนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่หนุนหลัง คอยเคลียร์ทางให้พวกมันทุกครั้งไป

“แล้วสารวัตรพอจะรู้ไหมครับ ว่าไอ้สตีฟมันร่วมมือกับใครที่ไทย เพราะเท่าที่ผมสืบมามันจะส่งมอบให้อีกมือ พอของออกมาพ้นจากฝรั่งเศสก็เหมือนจะหมดหน้าที่ของมัน” มาร์เวลเอ่ยถามคู่สนทนาถึงสิ่งที่ตนสงสัยมาโดยตลอด เพราะเมื่อของหลุดออกมาจากเขตฝรั่งเศสแล้ว คนของสตีฟก็จะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวแต่จะมีกระบวนการส่งมอบ และมีคนรับช่วงไปจัดการทำชั่วอีกทอดหนึ่ง

“ก็ไอ้มาซาโตะ หัวหน้าแก๊งยากูซ่าของญี่ปุ่นยังไงล่ะครับ” สารวัตรภาคินัยกล่าวด้วยท่าทางเครียดเขม็ง ก็จะไม่ให้เขาเครียดได้อย่างไรไหว เดี๋ยวนี้แก๊งยากูซ่าใหญ่ของญี่ปุ่นขยายอิทธิพลเข้ามาทำธุรกิจมืดในประเทศไทยอย่างเป็นล่ำเป็นสัน แถมได้รับความร่วมมือและการอำนวยความสะดวกเป็นอย่างดี จากเจ้าหน้าที่บ้านเมืองชั้นผู้ใหญ่ พวกที่เห็นเงินเป็นพระเจ้า แต่เห็นความถูกต้องเป็นเรื่องที่สามารถเพิกเฉยและมองข้ามได้ถ้าเงินถึง

“เดี๋ยวนี้พวกยากูซ่า มันขยายพื้นที่หากินมาถึงไทยเชียวหรือนี่” มาร์เวลรำพึงด้วยความแปลกใจ และรู้สึกสงสัยว่าเหตุไฉนพวกคนชั่วถึงได้เหิมเกริมนัก หากินในแบบชั่วๆ อยู่ที่ถิ่นตัวเองไม่พอ มันยังคิดขยายอิทธิพลมาทำเรื่องชั่วช้าถึงประเทศเพื่อนบ้านอีก

“ครับ มันขยายอิทธิพลเข้ามาคุมธุรกิจมืดในไทยได้สักพักแล้วล่ะครับ แต่ไม่ใช่แค่นั้นนะครับ ไอ้มาซาโตะมันยังเป็นพี่เขยของไอ้สตีฟด้วย” สารวัตรภาคินัยสาธยายให้มาร์เวลรู้ว่าเพราะอะไรขบวนการทำงานเป็นทอดๆ จากฝรั่งเศสมาไทยของพวกคนชั่วถึงได้ดูราบรื่นและเข้าขากันดีนัก

“อ๋อ…มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ไอ้พวกนี้มันน่าจะจับขังลืมเสียให้เข็ด” จบคำพูดของสารวัตรหนุ่ม มาร์เวลก็ครางยาว พลางใช้หัวสมองคิดประมวลผลตามคำที่ได้ฟัง ทีนี้เขาก็พอเข้าใจแล้วว่า ทำไมเวลาเกิดเรื่องพวกมันถึงไหวตัวทันทุกรอบ ทั้งที่สายของเขาที่รายงานมาก็เชื่อถือได้

“ผมก็อยากจะทำอย่างนั้นเหมือนกันแหละครับ แต่จับไม่ได้คาหนังคาเขาสักที หลักฐานที่มีก็เอาผิดมันไม่ได้ แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณมากนะครับที่เอาหลักฐานมาให้ แถมยังเอาข่าวคราวของพวกมันมาบอกอีก” สารวัตรภาคินัยกล่าวขอบคุณด้วยรอยยิ้ม พร้อมทั้งเก็บหลักฐานที่มาร์เวลเพิ่งยื่นให้ไว้ในลิ้นชัก ก่อนจะล็อคกุญแจอย่างแน่นหนา

“ด้วยความยินดีครับ” มาร์เวลยิ้มรับคำขอบคุณด้วยความเต็มใจ ถ้าอยากจะกำจัดคนชั่วไม่ให้ลอยนวลเขาก็ต้องร่วมมือกับตำรวจมือดีและเถรตรง อย่างสารวัตรภาคินัย อัศวโพคินนี่แหละ

“แล้วพ่อคุณสบายดีนะ” ภาคินัยเอ่ยถามถึงมาร์แชล ดิมิเทียส อดีตมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่แห่งปารีส ผู้เป็นเหมือนเพื่อนต่างวัยของตน