บทที่ 7 ความซวยของสาวเชยจอมอัจฉริยะ (100%)

“มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าครับ” ชายคนนั้นถามด้วยความสุภาพ ทำให้มาซากิหยุดฉุดกระชากลากดึงมณีญาแต่ก็ยังกำข้อมือบางแน่น หันกลับไปตวัดหางตามองคนที่แส่หาเรื่อง

“เรื่องของผัวเมีย มึงอย่าเสือก ถ้าไม่อยากคอขาด” เสียงดุกระด้างตะคอกใส่คนที่เข้ามายุ่งเรื่องของตนอย่างโมโห วาจาที่พ่นออกมาจากปากล้วนหยาบคายเกินจะทน

“เอ่อ…ขอโทษครับ” คนที่เห็นว่าตนจะเข้ามาผิดคิว เอ่ยขอโทษขอโพยด้วยท่าทางสุภาพ ยิ่งเห็นปืนที่เหน็บอยู่ตรงเอวของลูกน้องของคนที่กำลังฉุดผู้หญิงตรงหน้า เขายิ่งผวาและไม่ต้องการเข้าไปยุ่งเกี่ยวอีกต่อไป

“ขอโทษเสร็จแล้ว จะมายืนทำซากอะไรวะ ไสหัวไป!” มาซากิไล่ตะเพิดอย่างเดือดดาลและรำคาญใจ ที่มีคนเข้ามาเป็นตัวถ่วงในแผนการครั้งนี้ เขาไม่อยากจะเสียเวลากับยัยเชยนี่ให้นานเกินควร

“ไปแล้วครับ ไปแล้ว” ชายผู้นั้นละล่ำละลักรับคำปากคอสั่นสะท้าน ใบหน้าซีดเผือด รีบลนลานก้าวขายาวๆ ออกไปจากลานจอดรถทันที

“เดี๋ยวคุณอย่าเพิ่งไป ผู้ชายคนนี้เขาโกหก ฉันไม่ใช่เมียเขานะ” เมื่อมณีญาเห็นว่าตัวช่วยเดินหน้าตั้งจากไป ก็รีบตะโกนไล่หลังไปยับยั้งไว้

“หึๆ คิดว่ามันจะกลับมาช่วยเธอเหรอคนสวย ฝันไปเถอะ” เสียงหัวเราะน่ากลัวอยู่เหนือศรีษะ ทำให้มณีญาขนลุกซู่ด้วยความหวาดกลัวลึกลงไปในจิตใจ แต่เธอก็พยายามใช้สมองอันชาญฉลาดคิดหาทางเอาตัวรอดตลอดเวลา

“ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า!” บิดข้อมือออกจากอุ้งมือใหญ่ ปากก็ออกคำสั่งให้เขาปล่อยตน ยิ่งอยู่ใกล้ไอ้บ้านี่มากเท่าไรเธอก็ยิ่งรู้สึกว่าประสาทจะกิน

“ไปกับฉันดีๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” มาซากิฉุดกระชากให้มณีญาเดินตามไปขึ้นรถ แต่หญิงสาวก็พยายามขืนตัวไว้ เมื่อคิดสิ่งที่จะสามารถทำให้ตนหลุดพ้นจากสถานการณ์ล่อแหลมได้ก็ไม่รอช้า

“คุณตำรวจคะ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยฉันด้วย” มณีญาทำทีเป็นร้องตะโกนเสียงดัง กระโดดตัวลอย โบกมือไหวๆ แล้วหันไปมองข้างหลัง ทำเหมือนมีตำรวจอยู่บริเวณนั้นจริงๆ

“เฮ้ย…เวรแล้วไง พ่อมึงมา” มาซากิสบถลั่นด้วยความไม่ชอบใจ ถึงแม้เขาจะมีอิทธิพลมากล้นจนตำรวจไม่สามารถเอาผิดได้ แต่นั่นมันในญี่ปุ่นหาใช่ประเทศไทยไม่ มณีญาเห็นท่าทางตื่นๆ ของไอ้ยากูซ่าหน้าเหลี่ยมเธอก็รีบฉวยโอกาสสะบัดแขนออกจากอุ้งมืออันน่ารังเกียจของมัน

“ไหนครับตำรวจ ไม่เห็นมี” ลูกน้องที่ยืนขนาบข้างผู้เป็นนาย หันซ้ายแลขวาก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของตำรวจตามที่หญิงสาวกล่าวอ้างสักคน

“นี่ไงล่ะ นี่แน่ะ” จบคำพูดมณีญาก็ยกเท้าขึ้นถีบที่หน้าแข้งของไอ้หน้าเหลี่ยมจนร่างเตี้ยล่ำเซไม่เป็นขบวน หลังจากนั้นก็ประเคนกระเป๋าทุบตีลูกน้องของมันอย่างไม่ออมแรงคนละตุ้บ แล้วจึงซอยเท้าวิ่งหน้าตั้งจากมาอย่างไม่คิดชีวิต

“โอ๊ย…ยัยบ้า เธอกล้าหลอกฉันเหรอ” เสียงอาฆาตแค้นส่งไล่หลังมาติดๆ มณีญาผ่อนฝีเท้าลง เมื่อคิดว่าพวกมันคงจะไม่กล้าตาม เพราะมีหน่วยรักษาความปลอดภัยของทางซูเปอร์มาเก็ตเดินมาทางนี้พอดี ครั้งนี้ถือว่าสวรรค์บันดาลให้โชคเข้าข้างเธอ

“ทำไมฉันจะไม่กล้า ไอ้อันธพาล!” ลอยหน้าลอยตายิ้มยั่วด้วยท่าทางนางมารร้ายสุดๆ แล้วสะบัดหน้าเดินจากมาอย่างสบายอารมณ์

“เป็นไงล่ะไอ้ยากูซ่าหน้าเหลี่ยม ถ้าแกยังไม่เลิกตอแยฉัน ครั้งหน้าแกจะเจอจระเข้ฟาดหาง ฮึ…รู้จักมณีญาน้อยไปซะแล้ว” ระหว่างไขกุญแจรถ สาวแว่นจอมอัจฉริยะก็พูดกับตัวเองคนเดียวด้วยท่าทางก๋ากั่น

“ฮึ่ย…ฝากไว้ก่อนเถอะยัยขี้เหร่เอ๊ย ถ้าพ่อฉันไม่สั่งอย่าหวังเลยว่าคนอย่างฉันจะลงมายุ่งกับเธอ” มาซากิเค้นเสียงลอดไรฟันด้วยความโมโห

คนที่โดนทำร้ายร่างกายจากผู้หญิงที่เขาคิดว่าไม่มีพิษสง ซึ่งพ่อเขาคิดจะใช้เธอให้เป็นหมากโง่ๆ ในเกมถึงกับสบถลั่นด้วยความเดือดดาล ทั้งยั้งรู้สึกเสียหน้าที่ปล่อยให้ยัยเชยมาตะโกนด่าปาวๆ โดยที่เขาไม่ได้หักคอหรือลงโทษเธอ ให้สาสมกับความสามหาว กล้าดียังไงมาด่าเขาฉอดๆ หากไม่กลัวเสียแผนเขาคงตบหน้าถือดีนั่นให้คว่ำไปแล้ว นี่แม่นั่นคงเผลอคิดไปแล้วมั้งว่าตัวเองสวยหยาดฟ้ามาดินจนเขาต้องตามตื้อ

“จะให้ตามไหมครับนายน้อย” เห็นนายเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน มองตามหญิงสาวไปด้วยความคั่งแค้น ลูกน้องก็ถามไถ่เจ้านายอย่างเอาใจ

“ไม่ต้อง ฉันสะอิดสะเอียนสีหน้าไร้อารมณ์ของแม่นั่นเต็มทน ปล่อยไปก่อน แค่นี้มันก็แทบอยู่ไม่ได้แล้วล่ะ” รีบบอกปัดความหวังดีของลูกน้อง คิดว่าแค่นี้ครอบครัวของเธอก็อยู่ไม่เป็นสุขแล้วล่ะ ดีไม่ดียัยแว่วนั่นคงวิ่งแจ้นไปฟ้องอาของมันทันทีที่กลับถึงบ้าน แค่คิดว่าไอ้สารวัตรภาคินัยจะป่วนมากแค่ไหนที่รู้ว่ายากูซ่ามาตามตอแยหลานสาว มาซากิก็รู้สึกอารมณ์ดี แสยะยิ้มร้ายกาจออกมา

“แต่นายท่านสั่งว่า…” คนเป็นลูกน้องทำทีเหมือนจะทวนความจำนายน้อย โดยการยกเอาคำพูดของนายใหญ่ขึ้นมาอ้าง แต่โดนเขาโบกมือสกัดไว้เสียก่อน

“หยุด ฉันสั่งอะไรก็ว่าตามนั้น” มาซากิสั่งเสียงเรียบ ชักจะนึกรำคาญลูกน้องที่เอะอะอะไรก็ยกเอาคำพูดของพ่อเขาขึ้นมาอ้าง แค่เขายอมทำตามแผนของพ่อมันก็ดีเท่าไรแล้ว ให้ทำอะไรไม่ให้แต่ดันให้ทำเหมือนคลั่งสาวแว่นสุดเชย ที่เหมือนหลุดออกมาจากยุคดึกดำบรรพ์ ไม่ต่างอะไรจากไดโนเสาร์ เต่าล้านปี บอกตรงๆ ว่าคนอย่างเขารับไม่ได้จริงๆ ให้ตายเถอะ!

“ครับนายน้อย” ชายหน้าเหี้ยมค้อมหัวรับคำอย่างไม่มีข้อแม้