บทที่ 7 7
“คุณบุญรอด!!”
“เรียกพี่ทำไมจ๊ะ” บุญรอดเงยหน้าขึ้นถามพลางแสยะยิ้มที่มีกลิ่นปากตุๆโชยออกมาให้เธอ ก่อนจะก้มหน้าลงพยายามดึงเสื้อเกาะอกของเธอออกต่อไป
“กรี๊ดดด ไอ้บุญรอด ไอ้หัวล้าน นี่แกจะทำอะไรฉันยะ ออกไปๆๆๆ” นาวิกาดิ้นพั่บๆจนบุญรอดชักจะหงุดหงิด เขายันกายลุกขึ้นนั่งข้างๆตัวหญิงสาวแล้วแสดงความแข็งแกร่งออกมาโดย…
ตบเข้าที่ใบหน้าของเธอเต็มแรง
เพี๊ยะ!!
“เงียบ อย่าดิ้น อย่าขัดขืน ไม่งั้นแกจะเจ็บตัวยิ่งกว่านี้”
“ใครจะยอมให้แกปล้ำได้ง่ายๆไม่มีวันเสียหรอก” แล้วนาวิกาก็พยายามลงจากเตียงนอนหนานุ่มเพื่อจะหนีให้พ้นจากคนกักขฬะ
“จะหนีไปไหน” มือหนาหยาบกร้านคว้าพวงผมสลวยจากทางด้านหลังกระชากอย่างแรงจนเธอหน้าหงาย “ฉันเสียเงินค่าตัวของแกให้กับเจ๊สวยสมไปแล้วเป็นหมื่น เพราะฉะนั้น…ฉันไม่ยอมปล่อยแกไปหรอก”
“อะ อะไรนะ” นาวิกาถามเสียงกระอึกกระอัก หน้าซีดเผือดเมื่อได้ยินความจริงจากปากของฮิปโปเอ้ยบุญรอด
สวยสมขายเธอให้กับหมอนี่งั้นเหรอ!!
จากความตกใจก็เริ่มเปลี่ยนเป็นความโกรธ เธอจะต้องไปจัดการกับยัยเจ๊นั่นให้ได้ กล้าดียังไงมาขายเธอให้กับผู้ชายคนนี้!
เมื่อแรงโกรธมาผสานกับความต้องการเอาตัวรอด เรี่ยวแรงมหาศาลจึงบังเกิดขึ้น เธอหันกลับไปปล่อยหมัดใส่กระโดงคางของบุญรอดเต็มแรงจนอีกฝ่ายหน้าหงาย
“โอ๊ย!!”
จากนั้นเธอก็ผลักร่างบุญรอดเต็มแรงจนเขาล้มไปนอนกองบนเตียง
เมื่อเห็นท่าทางเจ็บปวดของเขา เธอก็เริ่มได้ใจ หญิงสาวจึงลุกขึ้นยืนบนเตียงค้ำหัวบุญรอดแล้วยกมือขึ้นเท้าเอว เงยหน้าขึ้นหัวเราะด้วยมาดของนางร้ายเต็มที่
“โฮะๆๆ จำไว้นะไอ้แก่ ว่าคนอย่างแกไม่มีวันได้เห็นขาอ่อนของฉันหรอก ไอ้คนจิตทราม ลามก โรคจิต ภูมิคุ้มกันคนสวยบกพร่อง ไอ้ควาย ไอ้วิปริต ไอ้ขุนช้าง ไอ้ตัณหากลับ” หญิงสาวด่าเขาฉอดๆ ก่อนจะยกขาขึ้นแล้วเหยียบที่หน้าอกของเขาอย่างแรงจนบุญรอดตีหน้าเหยเก
“อะ โอยย”
“เจ็บล่ะสิ เฮอะ เดี๋ยวฉันจะต้องรีบกลับไปจัดการนังเจ๊ปลาเค็ม เลยไม่มีเวลาจัดการกับแกมากกว่านี้ ถ้าไม่งั้นนะ…แกสูญพันธ์ไปแล้วล่ะ” พูดจบ นาวิกาก็สะบัดหน้าพรืดแล้วกระโดดลงจากเตียง แต่เธอดันสวมรองเท้าส้นสูงไว้ ขาของเธอจึงเกิดพลิก หล่นลงมาหน้าฟาดพื้นดังป๊าบ แล้วก็…หมดสติไปทันที
บุญรอดนอนมองสาวสวยตกเตียงหน้าทิ่มพื้นจนสลบด้วยสายตากระหยิ่ม ก่อนที่เขาจะลุกลงจากเตียงมาจับร่างบางขึ้นไปนอนบนเตียงเหมือนเก่า
“โธ่เอ้ย นึกว่าจะเก่งสักแค่ไหน สุดท้าย…แกก็ไม่รอดมือฉันไปได้หรอกนกกา”
ยังไม่ทันที่บุญรอดจะปลดชุดของนาวิกาและตัวเองออกเพื่อเริ่มกิจกรรมจ้ำจี้มะเขือเปาะแปะ เสียงเคาะประตูห้องพักก็ดังขึ้นเสียก่อน
“ใครวะ” บุญรอดถามตัวเอง แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร ยังคงก้มหน้าก้มตาลูบต้นแขนเรียวไปมาอย่างหื่นกระหาย
ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คราวนี้เสียงเคาะประตูเลยเริ่มรัวขึ้นเหมือนคนเคาะกำลังร้อนใจจนบุญรอดทนหนวกหูไม่ไหว จึงตะโกนถามออกไปเสียงดังว่า “ใครวะ!”
เงียบ… ไม่มีเสียงตอบรับ
มีแต่เสียงเคาะประตูเท่านั้นที่ยังคงทวีความดังขึ้นเรื่อยๆจนบุญรอดหงุดหงิดต้องยอมผละออกจากร่างงามแล้วเดินมากระชากบานประตูให้เปิดออก
และทันทีที่ประตูถูกเปิด บุญรอดก็ถึงกับผงะหงายเมื่อเห็นผู้ชายร่างใหญ่หน้าตาถมึงทึงยืนรออยู่ ยังไม่ทันที่บุญรอดจะได้เอื้อนเอ่ยวาจาถามไถ่ออกไป หมัดหนักๆก็ถูกเสยเข้าที่ครึ่งปากครึ่งจมูกของเขาเข้าเสียก่อน
พลั่ก!
หนุ่มหัวล้านถึงกับหน้าหงาย ก่อนจะร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวดเมื่อฝ่าเท้าใหญ่ถีบเข้าที่หน้าท้องของเขาเต็มแรง ตามด้วยกำปั้นที่ถูกกระแทกเข้าที่หน้าของบุญรอดครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนที่สติของหนุ่มหื่นจะดับไป…!
เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที เธอก็พบว่าตอนนี้เธอนอนอยู่บนเตียงกว้างหรูอย่างที่เธอเคยนึกใฝ่ฝันว่าสักวันจะต้องได้นอนบนเตียงคิงไซส์แบบนี้ให้ได้ และมันคงจะดีกว่านี้ถ้า…ไม่มีผู้ชายนอนอยู่ข้างๆเธอแถมเขายังนอนตะแคงมองหน้าเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ใบหน้าหล่อเหลาอย่างร้ายกาจและดวงตาคมซึ้งมีเสน่ห์ไม่ได้ทำให้นาวิการู้สึกดีขึ้นมาเลยสักนิด
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ผู้ชายยยยยๆๆๆๆๆ” หญิงสาวแหกปากลั่น หลับหูหลับตาโวยวาย ในขณะที่ศิวายกมือข้างหนึ่งขึ้นปิดหู แล้วตอกสวนออกมาว่า
“เป็นผู้ชายสิ ใครว่าผมเป็นผู้หญิงล่ะ”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกก ผู้ชาย ไม่น่าเชื่อว่าฉันจะนอนอยู่ข้างๆผู้ชาย” ดูเหมือนว่าคราวนี้นาวิกาจะสติแตกไปเสียแล้ว เพราะเธอยังคงโวยวายเสียงดังราวกับควบคุมความตกใจของตัวเองไม่อยู่ ในขณะที่ศิวายิ้มกริ่มแล้วลงจากเตียงก่อนจะดึงเข็มขัดออกเล่นเอานาวิกาต้องแหกปากแล้วมองเขาอย่างสงสัย
“นั่นคุณจะทำอะไร”
“ก็…เห็นคุณทำเสียงเหมือนไม่เชื่อว่าผมเป็นผู้ชาย ผมเลยจะถอดกางเกงให้คุณดูไงว่าผมน่ะ…เป็นผู้ชายทั้งแท่ง” เขาพูดก่อนจะรูดซิบกางเกงลง
“กรี๊ดดดดดด ทั้งแท่งอะไร ไอ้ลามก ไอ้ทุเรศๆๆๆ” นาวิกาโดดลงจากเตียงแล้วผลักอกกว้างอย่างแรงจนเขาเซไปเล็กน้อย
“เฮ้ย!! ผลักผมทำไม ผมเป็นผู้มีพระคุณของคุณนะ” ศิวาขึ้นเสียงดังก่อนจะรวบข้อมือบางเอาไว้ ปลายจมูกโด่งจวนจะสัมผัสกับแก้มนวลอยู่รอมร่อ
“ผู้มีพระคุณอะไร” เธอถามอย่างสงสัย ตัวแข็งทื่อ ใจเต้นตึกตักอย่างน่าประหลาด
“ก็เรื่องที่คุณจะโดนปล้ำ…” ยังเล่าไม่ทันจะจบ นาวิกาก็บิดข้อมือออกจากมือใหญ่ได้สำเร็จก่อนจะตวัดหลังมือใส่ซีกหน้าคมอย่างแรงจนชายหนุ่มหน้าหันคว้างไปตามแรงตบ
