บทที่ 7 EPISODE 07

“คืนพรุ่งนี้อย่าสายนะอ้าย” ยัยป้าแว่นบอกกับฉัน หลังจากที่ฉันขึ้นมานั่งบนรถในเวลาพลบค่ำ วันนี้ทั้งวันฉันถ่ายละครหนักมาก มีหลายฉากหลายซีน แล้วกว่าจะได้แต่ละฉาก แต่ละซีน กว่าผู้กำกับจะโอเค กว่าทุกอย่างจะลงตัว

บอกได้คำเดียวว่า ‘เหนื่อย’

“เรื่องที่ถ่ายวันนี้ปิดกล้องเมื่อไหร่นะแก” ฉันเอ่ยถามเพื่อน โดยที่ยังไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่เพื่อนสั่งเมื่อก่อนหน้านี้ และคือฉันไม่ค่อยรู้รายละเอียดเรื่องปิดกล้องหรืออะไรทั้งนั้น ส่วนมากฉันจำแค่การท่องบท

“อาทิตย์หน้า แต่ของแกหมดแล้วไง แกไม่ต้องถ่ายอะไรแล้ว นอกจากจะมีฉากแก้ แต่ฉันคิดว่าผู้กำกับน่าจะไม่แก้นะ ทุกอย่างมันดูโอเคแล้ว รอเลี้ยงปิดกล้อง เออ นี่ แล้วบทที่ฉันส่งให้แกดูเมื่อสามวันก่อน อ่านบทหรือยัง แกจะเล่นไหม โอเครึเปล่า ฉันจะได้ confirmกับผู้จัด”

“ฉันว่าจะไม่เล่น ไม่ค่อยถูกใจกับบทที่ได้มา มันเหมือนไม่ใช่ฉัน แล้วฉันก็อยากพักสักหน่อย ฉันเหนื่อย” ฉันบอกกับเพื่อนหลังจากที่เมื่อวานฉันนอนอ่านบทละครเรื่องนั้นอยู่สามถึงสี่ชั่วโมง

“แกอยากพักก็บอก แต่แกอย่าบอกว่าบทไม่ใช่ตัวแก เพราะตัวแกจริง ๆ มันเป็นผู้หญิงร้ายกาจ”

“แกกำลังกัดฉัน แล้วรถแกได้วันไหน”

“อีกนาน แล้วทีหลังอย่าก่อเรื่องแบบคืนนั้นอีกนะ ฉันไม่ไหวจะเคลียร์ให้แก”

“จ้ะ” ฉันรับคำแค่นั้น ไม่อยากทำให้ยัยป้าแว่นหัวร้อน เรื่องที่ยัยป้าแว่นพูดถึง มันเกิดขึ้นวันที่ฉันนึกครึ้มอยากเที่ยว อยากดื่ม ฉันจึงแปลงโฉมและชวนยัยป้าแว่นไปเป็นเพื่อน

พอขากลับฉันน่าจะกวนเพื่อนเพราะความเมา รู้สึกตัวอีกทีรถยัยโรสก็ไปจิ้มตูดรถคันหน้าที่จอดติดสัญญาณไฟ และด้วยความเมาที่ค่อนข้างเกินลิมิต ฉันจึงคุมสติที่มีอยู่น้อยนิดไม่อยู่

ก็เลยเผลอแสดงนิสัยด้านลบออกไปมากมาย แล้วพอเคลียร์จบ ฉันก็โดนยัยป้าแว่นสวมวิญญาณแม่ด่าฉันซะหูชา

ซึ่งเรื่องนี้มันเกิดขึ้นได้สองอาทิตย์กว่าแล้ว และตั้งแต่เกิดเรื่องนั้นฉันก็โดนยัยป้าแว่นกักบริเวณการเป็นตัวของตัวเองมาตลอด

“แล้วสรุปคืนพรุ่งนี้อย่าสายนะ” ผู้จัดการส่วนตัวจอมจู้จี้ทักขึ้นอีกครั้ง ฉันอุตส่าห์แกล้งลืมแล้วเชียว

“ความจริงแกไปคุยแทนก็ได้ ข้อเสนอต่าง ๆ ที่ผ่านมาไม่ว่าจะงานอะไรแกก็คุยให้ฉันตลอด” ฉันอิดออด เพราะอยากจะฉวยโอกาสออกไปเที่ยวข้างนอกตามลำพังสักนิดระหว่างที่เพื่อนไปจัดการธุระที่มีนักธุรกิจติดต่อมา

นั่นก็คือเจ้าของคอนโดเปิดใหม่ย่าน สุขุมวิท เขาต้องการให้ฉันไปเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้ และคือตลอดเวลาที่ฉันเข้าวงการมา ฉันยังไม่เคยเป็นพรีเซ็นเตอร์คอนโดให้บริษัทไหนสักครั้ง ด้วยความที่ฉันไม่ค่อยมีเวลาสักเท่าไหร่ เพราะที่ผ่านมาฉันสนุกกับงานการแสดงละคร ภาพยนต์ ซีรีส์ และเดินแบบ

แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกอิ่มตัวกับงานที่เคยทำ ก็เลยอยากจะพัก และบังเอิญมีคนติดต่อมาให้ฉันไปเป็นพรีเซ็นเตอร์ ยัยป้าแว่นก็อยากจะให้ฉันลอง เผื่อมีแรงบันดาลใจในการกลับมาเล่นละครอีกครั้ง

“แต่งานนี้บอสใหญ่เขาจะมาคุยเอง และแกควรให้เกียรติเขา ไม่รู้ล่ะ ยังไงแกก็ต้องตื่นให้ทัน กลับไปถึงบ้านก็นอนเลย ตื่นมาก็น่าจะเที่ยง ๆ เดี๋ยวบ่ายฉันจะให้ช่างแต่งหน้าทำผมเข้าไปหาแกที่บ้าน กว่าแกจะจัดการอะไรต่อมิอะไรเสร็จก็น่าจะพอดีแหละ”

“ฉันไม่เข้าใจว่านัดไปคุยข้อเสนอและดูคอนโดทำไมต้องไปตอนกลางคืน แกไม่ได้รับงานมั่ว ๆ ใช่ไหมโรส”

“มั่วอะไรล่ะ บริษัทนี้เขาเปิดมาจะ 30 ปีแล้วแก พนักงานทุกคนทำงานเนี้ยบกันทั้งนั้น ส่วนบอสคนนี้เขาเข้ามารับตำแหน่งนี้ตั้งแต่อายุ 20ได้มั้ง เขาเก่ง และเขาบริหารงานได้กำไรกลับมาเพียบ แล้วคือบอสเขาบอกว่าเขาโอเคกับเวลานัดไง”

“ก็ได้ ฉันไปก็ได้ แต่ถ้าฉันรับงานนี้ แกต้องยอมให้ฉันออกไปเที่ยวนะ” ฉันทำหน้าอ้อน

“เดี๋ยวก็เป็นแบบเดิมอีก” ยัยป้าแว่นมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ไม่ไว้ใจกัน

“ฉันจะไม่เป็นอีก” ฉันให้คำมั่น

“แกก็รู้ว่าพ่อแม่แกหวงและห่วงแกมาก ซึ่งพวกท่านทั้งสองรักและไว้ใจฉันมาก ท่านฝากให้ฉันดูแลแก” แล้วยัยป้าแว่นก็เริ่มเอาพ่อกับแม่ของฉันมาอ้าง พ่อกับแม่ที่ไม่เคยมีเวลาว่างให้ฉัน เพราะคำว่า…งานยุ่ง