บทที่ 8 EPISODE 07(2)

หนึ่งปีเจอกันไม่ถึงสิบห้าครั้ง และทุกครั้งที่เจอ จะมีคำลงท้ายว่า ‘แม่รักลูกนะ’

ฉันก็พอเข้าใจว่าแม่ต้องเดินทางตามติดพ่อที่ทำงานหลายประเทศ แต่บางทีก็อดน้อยใจไม่ได้

ตั้งแต่จำความได้ ก็มีแต่เงินนี่แหละมั้งที่อยู่ข้างฉันตลอด อยากได้อะไรก็ซื้อเอานะลูก เข้าใจแม่ด้วยนะ ฉันจำขึ้นใจกับคำพวกนี้

อ้อ ! ไม่สิ อีกอย่างหนึ่งที่อยู่ข้างฉันมาก็คือพี่ชายฉัน ตอนเด็ก ๆ เราตัวติดกันมาก และฉันรักเขามาก แต่ตอนนี้เราค่อนข้างห่างกัน นาน ๆ ครั้งเขาจะกลับมาบ้านสักที และเวลาเขาหายไป เขาก็จะใช้ข้ออ้างว่า ‘ออยล์ไม่ว่าง’

ฉันโคตรเกลียดคำว่าไม่ว่าง

ยังดีที่โตขึ้นมาหน่อยฉันได้รู้จักกับยัยโรสผู้หญิงที่ค่อนข้างประหลาด และฉันก็คงประหลาดด้วยเพราะเราคบกับได้

“พี่ออยล์กลับบ้านเหรออ้าย” ยัยป้าแว่นพูดขึ้นมาระหว่างที่ฉันกำลังเหม่อลอย คำถามของเพื่อนทำให้ฉันหันมองออกนอกรถ และก็ได้รู้ว่าถึงบ้านตัวเองแล้ว

“เห็นรถก็แสดงว่าใช่ แกเข้าบ้านไหม” ฉันให้คำตอบและเอ่ยถามกลับ

“ไม่ดีกว่า ขี้เกียจปั้นหน้า อย่านอนดึกเกินนะอ้าย พรุ่งนี้เย็นมีงาน ห้ามเถลไถล” ยัยป้าแว่นสั่งเข้ม และปกตินางจะนอนกับฉันนั่นแหละ แต่วันนี้นางบอกจะหาแม่นาง บวกกับจังหวะที่พี่ชายของฉันกลับมาบ้านด้วย

แม่ของโรสเปรียบเสมือนแม่ของฉันเช่นกัน เพราะฉันเจอท่านบ่อยกว่าครอบครัวของฉันซะอีก

และทุกครั้งที่พี่ชายของฉันกลับมาบ้าน ยัยโรสจะไม่อยู่ค้างที่บ้านฉัน

สาเหตุก็คือ ‘ลำบากใจ’

“รู้แล้วจ้า เดี๋ยวฉันจะตั้งนาฬิกาปลุกไว้เลย ฝากบอกแม่ด้วยนะว่าคิดถึง” ฉันลงจากรถหลังจากที่พูดจบ จากนั้นรถก็ขับออกไป ฉันจึงเดินเข้าบ้าน

“ไม่คิดจะทักทายกันเลยหรือไง” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยทัก ระหว่างที่ฉันเดินผ่านประตูบ้าน และเขายืนจ้องมองหน้าฉันอยู่

“…” ฉันมองหน้าพี่ชายนิ่ง ๆ ไม่ได้พูดอะไรออกไป แล้วจากนั้นก็เดินเลี่ยงหนี

“แค่เพื่อน ไม่ได้จริงจัง ฟังกันบ้าง” เขาคว้าแขนฉันไว้แล้วดึงฉันเข้าไปกอด

“คิดถึงนะรู้ไหม อยากจะมาหาแทบตาย แต่งานก็ยุ่งจนปลีกเวลามาไม่ได้ อ้ายก็รู้ว่าตอนนี้สาขาย่อยหลายสาขากำลังแย่ ออยล์ไม่อยากโดนเทกโอเวอร์ ออยล์ยอมเหนื่อยก็เพื่อครอบครัวเรานะ” เขาสาธยายเมื่อเห็นว่าฉันไม่โต้ตอบอะไรสักอย่าง

“นี่พอว่างก็รีบขับรถกลับมาหา แทนที่จะฉีกยิ้มกว้าง ๆ เหมือนเวลาออกสื่อ กลับทำเหมือนออยล์ไม่มีตัวตน” เขาเริ่มตัดพ้อเมื่อฉันยังนิ่ง

“ถ้าไม่ว่างจริง แล้วทำไมมีข่าวควงผู้หญิงขึ้นคอนโด เพื่อนขึ้นห้องสองต่อสองได้เหรอ” ฉันเงยหน้าขึ้นเพื่อสบตาดวงตาคม ฉันพยายามจับจ้องเพื่อหาพิรุธในดวงตาของเขา

“โธ่ เอ้ย นึกว่าใคร คนที่ขึ้นคอนโดด้วยน่ะ เลขาออยล์เอง ออยล์เปลี่ยนเลขาเพราะคนเก่าเมียเขาคลอดลูก เขาก็เลยขอลาออกไปดูแลเมีย ออยล์ยุ่งจนลืมบอกอ้ายไง”

“ทำไมต้องเป็นเลขาผู้หญิง”

“ก็มันฉุกละหุก งานก็มีปัญหาถ้ามัวแต่รอผู้ชายมาสมัครออยล์ก็หัวปั่นพอดีสิ เข้าใจออยล์ได้ไหมอ้าย นาน ๆ กลับมาทีอย่าทะเลาะกันเลยนะ” เขาว่าจบก็โน้มหน้าลงมาจูบที่หน้าผากของฉัน

“ถ้าอ้ายไม่โกรธ ไม่ยอมรับสาย ยังไงออยล์ก็ไม่ยอมกลับ นี่ขนาดโกรธนะ เรื่องผ่านไปตั้งสองอาทิตย์กว่าแล้ว ถามจริง ๆ นะ อ้ายยังสำคัญสำหรับออยล์อยู่ไหม” ฉันโต้แย้งและทำหน้าเศร้า

“ทำไมถามแบบนี้ ถ้าไม่สำคัญออยล์จะมายืนอยู่ตรงนี้ไหม อ้ายก็รู้ว่างานยุ่งแค่ไหน ออยล์โคตรเหนื่อยกับงานเลย ไหนยิ้มให้ชื่นใจหน่อยซิ บอกทีว่าไม่โกรธกันแล้ว” เขาจูบที่หน้าผากฉันอีกครั้ง แล้วจากนั้นสองมือก็แนบที่แก้มของฉัน

“อยู่กี่วัน” ฉันยังไม่ได้ยิ้ม

“มากสุดสองวัน เคลียร์เวลาได้แค่นั้น”

“เมื่อไหร่จะมีเวลาให้อ้ายบ้าง แต่ก่อนออยล์ไม่เคยทำงานหนักขนาดนี้ พออ้ายตามไปทำงานด้วยออยล์ก็บอกไม่มีสมาธิ พ่อกับแม่ก็ไม่ค่อยว่าง อ้ายถึงต้องเข้าวงการเพื่อหาอะไรทำแก้เหงา ออยล์ลืมแล้วใช่ไหม คำพูดที่ออยล์เคยบอกในคืนนั้น” ฉันทำหน้าเศร้ายิ่งกว่าเดิม

“พี่จะไม่ทิ้งน้องให้นอนร้องไห้คนเดียวเด็ดขาด อ้ายยังมีพี่ออยล์นะ เห็นไหมว่าออยล์ยังจำได้ ช่วงนี้งานมันยุ่งจริง ๆ นะอ้าย เชื่อพี่สิ ถ้างานลงตัวพี่จะอยู่กับอ้ายตลอดเวลาที่ว่างเลย” เขาเอ่ยคำพูดที่เคยพูดกับฉันในวันที่ฝนตกฟ้าร้อง แล้วทั้งบ้านมีแค่เราสองพี่น้อง

เขารีบตอบเพื่อยืนยันว่าเขาไม่ได้ลืมฉัน

“อ้ายจะรอนะ” ฉันฝืนยิ้มให้เขา รู้ว่าเขาไม่ได้ลืมคำพูด แต่การกระทำมันไม่ใช่ พักหลังมานี้เขาไม่ได้อยู่ข้าง ๆ ฉันเลยในเวลาที่ฉันต้องการเขา

เขามีแต่บอกให้ฉันรอ แล้วฉันก็รอ แต่ยิ่งนับวันงานของเขามันก็ยิ่งมากมายมากกว่าเดิม

ไม่รู้เลยว่าฉันต้องรออีกนานเท่าไหร่

“ออยล์รักอ้ายนะ” หลังประโยคบอกรักเรียวปากหนาประกบที่ริมฝีปากของฉันอย่างอ่อนโยน…