บทที่ 1 ตื่นขึ้นมาในเวลาที่ไม่เหมาะสม
บทที่ 1 ตื่นมาผิดเวลา
แอนน์ฟื้นขึ้นมาบนเตียงผู้ป่วย สีหน้าดูตื่นตระหนกเล็กน้อย
เธอไม่คิดเลยว่า หลังจากที่หมดสติไปนานขนาดนั้น เธอจะฟื้นขึ้นมาได้จริงๆ
ตอนนั้นรถบรรทุกคันใหญ่เกิดเสียหลักพุ่งตรงเข้ามาทางรถเก๋งของเธอกับคิณณ์ณภัทร เธอไม่ได้ไตร่ตรองอะไรเลย ร่างกายขยับไปปกป้องคิณณ์ณภัทรโดยสัญชาตญาณ
เพราะเธอกระโจนเข้าไปบังคิณณ์ณภัทรไว้ ทำให้เธอได้รับบาดเจ็บสาหัสจนหมดสติไป
ในใจของแอนน์เวลานี้ยังคงคิดถึงแต่คิณณ์ณภัทร
ตอนเกิดอุบัติเหตุ เธอใช้ร่างกายปกป้องคิณณ์ณภัทรเอาไว้ คิณณ์ณภัทรน่าจะไม่บาดเจ็บหนักมากนัก
ไม่รู้ว่าป่านนี้เขาหายดีหรือยัง?
ทันใดนั้น ก็มีเสียงดังมาจากหน้าประตู
"พี่คิณณ์คะ พี่แอนน์ยังนอนไม่ได้สติอยู่ในห้องนะคะ เรื่องที่พี่พูดกับหนูวันนี้ หนูจะถือซะว่าไม่ได้ยินก็แล้วกัน" เป็นเสียงผู้หญิงที่ฟังดูเรียบเฉย
เธอพูดกับใครนะ? เธอเรียกเขาว่า... พี่คิณณ์?
แอนน์ขมวดคิ้ว คิณณ์ณภัทรของเธอเหรอ? ดูเหมือนเขาจะปลอดภัยดีสินะ งั้นก็ดีเหลือเกิน
แอนน์โล่งใจไปเปราะหนึ่ง
แต่ว่า... เขาพูดอะไรนะ?
ช่วงที่เธอนอนไม่ได้สติอยู่ เขาคอยเฝ้าอยู่ตรงนี้ตลอดเลยหรือเปล่า? คอยดูแลเฝ้าไข้เธอแบบไม่ยอมห่างกายเลยใช่ไหม?
ปกติเขามีแต่คนคอยรับใช้ การที่ต้องมาดูแลเธอตลอดแบบนี้ คงลำบากเขาแย่เลย
เมื่อคิดได้ดังนั้น แอนน์ก็ยิ้มออกมาบางๆ
คิณณ์ณภัทรของเธอ มักจะยกให้เธอเป็นที่หนึ่งเสมอ ปกติแค่เธอปวดหัวตัวร้อนนิดหน่อย เขาก็ร้อนรนจะเป็นจะตาย พอเห็นเธอนอนนิ่งไม่รู้เรื่องรู้ราวอยู่ตรงนี้ ไม่รู้จะเสียใจไปถึงขนาดไหนแล้ว
มุมปากของเธอยกขึ้น เธอไม่ได้ตะโกนเรียกใคร แต่เลือกที่จะนอนฟังบทสนทนาข้างนอกเงียบๆ
เธออยากจะทำเซอร์ไพรส์ให้คิณณ์ณภัทร
เธอหลับไปนานขนาดนี้ เขาต้องร้อนใจแทบแย่แน่ๆ ถ้าเห็นเธอฟื้นขึ้นมา เขาจะดีใจจนเป็นลมไปเลยไหมนะ?
พวกเขาเพิ่งจะจดทะเบียนสมรสกัน ก็มาเกิดอุบัติเหตุเสียก่อน แผนการในอนาคตสวยหรูต่างๆ นานาที่เคยวาดฝันกันไว้อย่างดิบดี ยังไม่ทันได้เริ่มทำเลยสักอย่าง
แต่ตอนนี้ดีแล้ว เธอฟื้นแล้ว ร่างกายก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง พวกเราจะได้กลับมามีความสุขด้วยกันอีกครั้ง
แถมยังจะได้อยู่ด้วยกันไปอีกนานแสนนาน... นี่เป็นคำพูดที่คิณณ์ณภัทรเคยบอกไว้
แอนน์หวนนึกถึงสีหน้าของคิณณ์ณภัทรตอนพูดประโยคนั้น แล้วก็ยิ้มออกมาจางๆ อีกครั้ง
"พี่คิณณ์ พี่แอนน์นอนอยู่ตรงนี้มาตั้งสองปีเต็มแล้วนะ ถึงความจำพี่จะกระทบกระเทือน แต่ทุกคนก็รู้ และทุกคนก็บอกพี่แล้วว่าพี่แอนน์คือภรรยาของพี่ คือคนที่พี่เคยรักที่สุด ต่อให้พี่จะลืมเรื่องราวระหว่างพวกพี่ไปหมดแล้ว แต่พี่ก็ไม่ควรจะไม่มาเยี่ยมพี่เขาเลยตลอดสองปีนี้นะ!"
ได้ยินประโยคนี้ แอนน์ถึงกับตัวแข็งทื่อ
อะไรนะ? ความจำกระทบกระเทือน? คิณณ์ณภัทรจำแอนน์ไม่ได้แล้ว?
ไม่เคยมาเยี่ยมเลยสักครั้ง?
เป็นไปได้ยังไง!
แอนน์ขมวดคิ้วแน่น ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
"ตะเอง... ถ้าไม่ใช่เพราะตะเองขอให้มา เค้าก็ไม่มีวันมาดูดำดูดีผู้หญิงคนนี้หรอก ฟังเค้านะ แอนน์ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเค้าเลย เธอเป็นแค่ภรรยาในนาม ระหว่างเค้ากับเธอไม่มีความรู้สึกอะไรต่อกันเลยสักนิด ในใจและในสายตาของคิณณ์ณภัทรคนนี้ มีแค่ตะเองคนเดียวนะ"
แอนน์ที่ได้ยินเสียงนั้นเต็มสองหู น้ำตาก็เอ่อล้นออกมาเต็มเบ้า
เธอหลับตาลงช้าๆ
ไม่อยากจะเชื่อเลย
เขาเรียกคนอื่นว่า "ตะเอง" แถมยังพูดด้วยน้ำเสียงสนิทสนมขนาดนั้น
สองคนนี้มีความสัมพันธ์กันแบบไหน?
หรือว่า... คิณณ์ณภัทรจะนอกใจเธอ ไปมีผู้หญิงคนอื่นแล้ว?
แอนน์คิดว่าตัวเองต้องกำลังฝันร้ายแน่ๆ ผู้ชายคนนี้ไม่มีทางเป็นคิณณ์ณภัทรของเธอ
แอนน์นอนนิ่งบนเตียงผู้ป่วย แล้วหลับตาลงอีกครั้ง
หลับต่อไปเถอะ ตื่นมาแล้วทุกอย่างจะเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
คิณณ์ณภัทรก็ยังเป็นคิณณ์ณภัทรคนเดิมที่รักเธอสุดหัวใจ
คนนั้น... คนที่ในวันเกิดอายุครบ 22 ปี ได้อธิษฐานต่อหน้าเธอและเพื่อนฝูงอย่างจริงจังว่า ขอให้ได้จดทะเบียนกับแอนน์เดี๋ยวนี้เลย
ตอนนั้นคำขอที่สองของเขาคือ ตอนอายุ 26 อยากจะฉลองวันเกิดพร้อมกับลูกของเรา และคำขอที่สามคือขอให้ได้ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชรไปกับแอนน์
แล้วเขาก็ลากเธอไปจดทะเบียนจริงๆ
พอเดินออกมาจากสำนักงานเขต คิณณ์ณภัทรก็โวยวายว่าจะเผาทะเบียนสมรสทิ้ง
แอนน์ต้องรีบห้ามการกระทำบ้าบิ่นของเขา
คิณณ์ณภัทรกอดเธอไว้แน่น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "แอนน์ ในที่สุดเธอก็เป็นของฉันแล้วนะ จำไว้นะ ระหว่างเรามีแค่ความตายเท่านั้นที่จะพรากเราจากกันได้ ไม่มีคำว่าหย่าร้าง ถ้าจะให้ฉันไปจากเธอ ก็ต้องรอให้ฉันตายก่อน แต่ต่อให้ฉันตาย ฉันก็ยังไม่อยากจะจากเธอไปอยู่ดี"
ตอนนั้นแอนน์คิดอะไรอยู่นะ?
เธอคิดว่า ชีวิตที่ผ่านมาต้องเจออุปสรรคและความทุกข์ทรมานมามากมาย สวรรค์คงตั้งใจจะชดเชยด้วยการส่งคิณณ์ณภัทรที่รักเธอมากขนาดนี้มาให้สินะ
คิณณ์ณภัทรที่รักเธอมากขนาดนั้น จะเปลี่ยนไปรักคนอื่นได้เร็วขนาดนี้เลยเหรอ?
แล้วที่เธอไม่ห่วงชีวิตตัวเอง กระโจนเข้าไปบังเขาจนรับเคราะห์แทนในอุบัติเหตุครั้งนั้น มันคืออะไรกัน?
เรื่องตลกเหรอ?
บทสนทนาข้างนอกยังคงดำเนินต่อไป
"พี่คิณณ์คะ ขอโทษนะ ตอนนี้หนูยังรับความรู้สึกของพี่ไม่ได้หรอก ถึงหนูจะชอบพี่คิณณ์คนเดียวมาตั้งแต่เด็ก แต่หนูไม่อยากให้เราคบกันแล้วพี่ต้องมาเสียใจทีหลัง รอให้พี่ความจำกลับมา จำพี่แอนน์ได้ และแน่ใจแล้วว่าพี่ไม่ได้รักพี่แอนน์แล้วจริงๆ เราค่อยมาคบกันจริงๆ ดีไหมคะ? ตอนนี้... อย่าให้หนูต้องเป็นนางร้ายเลยนะพี่คิณณ์"
เสียงผู้หญิงที่ฟังดูเรียบง่ายนั้น แฝงไปด้วยความเจ็บปวดและความน้อยเนื้อต่ำใจที่พยายามข่มกลั้นเอาไว้ ทำให้คนฟังอยากจะเข้าไปกอดปลอบโยน ไม่ให้เธอต้องเสียใจแม้แต่นิดเดียว
คิณณ์ณภัทรรู้ตัวไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่?
มายืนขอความรักจากผู้หญิงอื่นอย่างน่าสมเพชอยู่หน้าห้องพักฟื้นของภรรยาตัวเองเนี่ยนะ?
มันจะไม่ตลกร้ายไปหน่อยเหรอ?
ชาติที่แล้วเธอไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้ สวรรค์ถึงต้องลงโทษเธอขนาดนี้? ซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ยอมปล่อยเธอไปสักที
แอนน์ที่นอนอยู่บนเตียงรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบจนแหลกเหลว อวัยวะภายในปวดร้าวราวกับเคลื่อนที่ผิดตำแหน่ง
เหงื่อเม็ดโป้งผุดพรายเต็มหน้าผาก
เครื่องวัดสัญญาณชีพข้างเตียงส่งเสียงร้องเตือนถี่รัว ติ๊ดๆๆๆ
บุคลากรทางการแพทย์ที่อยู่ตรงทางเดินได้ยินเสียงผิดปกติ จึงรีบวิ่งกรูเข้ามา
ในภาพที่เลือนราง แอนน์เห็นหมอและพยาบาลผลักประตูเข้ามา รวมถึงคิณณ์ณภัทรที่มีสีหน้าซับซ้อน และ "ตะเอง" ของเขา...
นันท์นพิน
รุ่นน้องที่เคยเดินตามหลังพวกเขาต้อยๆ ในสมัยก่อน
แอนน์คิดในใจว่า เธอตื่นมาผิดเวลาจริงๆ
ท่ามกลางความวุ่นวายในห้องพักฟื้น คิณณ์ณภัทรสบสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามและความเจ็บปวดของแอนน์ แล้วรีบเบือนหน้าหนีทันที
แพทย์เจ้าของไข้และพยาบาลตรวจร่างกายแอนน์อย่างละเอียด แล้วประกาศว่าร่างกายของเธอฟื้นฟูจนพร้อมที่จะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว
รอสังเกตอาการอีก 48 ชั่วโมง ถ้าไม่มีอะไรผิดปกติ ก็ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลได้เลย
หลังจากหมอและพยาบาลออกไปแล้ว แอนน์กวาดสายตามองหาคิณณ์ณภัทร แต่ก็ไม่พบ
เขาฉวยโอกาสช่วงชุลมุนหนีไปแล้ว
หลบหน้าเธอราวกับหนีโรคระบาด
เห็นเธอเป็นตัวกาลกิณีหรือไง?
แต่เธอมีเรื่องอยากจะพูดกับเขาตั้งมากมาย
ยังมีคำถามอีกเป็นล้านที่อยากจะถามเขา
แต่นันท์นพินกลับไม่ได้หนีไปพร้อมกับเขา
หญิงสาวรูปร่างสูงโปร่ง ผมลอนยาวสลวย ดวงตากลมโต ผิวขาวผ่อง ยืนอยู่ข้างเตียงแอนน์ด้วยท่าทีกล้าๆ กลัวๆ
"พี่แอนน์คะ สวัสดีค่ะ หนูคือนันท์นพินนะคะ คือ... พี่คิณณ์เขายังมีธุระต้องไปทำต่อ เขาไม่ได้ตั้งใจจะไม่เจอพี่นะคะ..."
แอนน์เงยหน้ามองเธอแวบหนึ่ง
สวยจริงๆ...
เทียบกับสภาพโทรมๆ ของเธอบนเตียงตอนนี้แล้ว อีกฝ่ายดูเหมือนนางฟ้าเลย
.
แอนน์ต้องออกจากโรงพยาบาลในวันรุ่งขึ้น
ป้าอนัญญามาช่วยทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้ และบอกเธอว่าค่ารักษาพยาบาลตลอดมา คิณณ์ณภัทรเป็นคนจ่ายให้ทั้งหมด
แอนน์เริ่มมีความหวังเล็กๆ ในใจ
คิณณ์ณภัทร คงไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นหรอกมั้ง
เธอกลับไปที่มหาวิทยาลัยไห่เฉิง เพื่อเรียนต่อให้จบ
เธอนอนเสียเวลาเปล่าๆ ที่โรงพยาบาลมาตั้งสองปี เธอต้องเอาเวลาสองปีนั้นคืนมา
เอาสิ่งที่สูญเสียไปกลับคืนมาให้หมด
ทั้งการเรียน
และความรักของเธอ
เรื่องเรียน เธอจัดการได้สบายอยู่แล้ว ไม่ต้องกังวลอะไรมาก
แต่เรื่องคิณณ์ณภัทร...
เธอต้องทุ่มสุดตัวเพื่อดึงเขากลับมา
นันท์นพินบอกแล้วนี่นา ว่าคิณณ์ณภัทรความจำเสื่อมเพราะอุบัติเหตุ เขาแค่ลืมเธอไปชั่วคราว ลืมเรื่องราวในอดีตของพวกเขา
ลืมว่าพวกเขาเคยรักกันมากแค่ไหน เคยยอมแลกทุกอย่างเพื่อกันและกันได้
ดังนั้น ถ้าเขาจำทุกอย่างได้ เขาต้องกลับมาหาเธอแน่ๆ
เธอ แอนน์ ไม่ใช่คนทำอะไรครึ่งๆ กลางๆ การยอมแพ้กลางคันไม่ใช่คติประจำใจของเธอ
เธอจะยอมแพ้เรื่องเขาไม่ได้เด็ดขาด
ถ้าเกิดวันหนึ่งเขาจำทุกอย่างได้ แล้วกลับมาหาเธอ แต่พบว่าเธอจากไปแล้ว คิณณ์ณภัทรของเธอจะเสียใจแค่ไหน?
เหมือนกับที่เธอหมดสติไปสองปี พอตื่นขึ้นมาก็พบว่าคนรักปานจะกลืนกินได้ลืมเธอไปจนหมดสิ้น
ความเจ็บปวดแบบนั้น ให้เธอแบกรับไว้คนเดียวก็พอ
คิณณ์ณภัทรของเธอ ต้องมีชีวิตที่สดใสเท่านั้น
เธอไปรอเขาที่หน้าห้องเรียนทุกวัน
ทุกเช้า เธอจะหิ้วมื้อเช้าไปยืนรอใต้หอพักของคิณณ์ณภัทร
เธอยิ้มและเรียกเขา "คิณณ์ณภัทร"
คิณณ์ณภัทรมองเธอด้วยสายตารังเกียจอย่างไม่ปิดบังทุกครั้งที่เจอ
"แอนน์ เธอจะเอายังไงกันแน่?"
"คิณณ์ณภัทร นายกินมื้อเช้าก่อนสิ แล้วฉันจะไป"
"เอามื้อเช้าของเธอ แล้วไสหัวไปซะ"
......
แอนน์ยิ้มมองเขา ทั้งที่หัวใจปวดร้าวเจียนตาย
แต่พอคิณณ์ณภัทรเห็นนันท์นพินที่ข้างล่าง สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นคนละคนทันที
เขายิ้มร่าเข้าไปหา "ตะเอง อากาศหนาวขนาดนี้ ทำไมไม่รอให้เค้าไปรับล่ะ?"
นันท์นพินมองแอนน์ที่ยืนอยู่ข้างๆ อย่างกระอักกระอ่วน
"พี่แอนน์ก็อยู่ด้วยเหรอคะ พี่คิณณ์ งั้นถ้าพี่แอนน์มีธุระกับพี่ หนูมาวันหลังดีกว่า"
นันท์นพินหันหลังเดินจากไป
คิณณ์ณภัทรตะโกนเรียกตามหลังอย่างร้อนรน "ตะเอง..."
แต่นันท์นพินขายาว ก้าวฉับๆ วิ่งเหยาะๆ หายลับไปอย่างรวดเร็ว
คิณณ์ณภัทรหันขวับกลับมา จ้องแอนน์ตาเขียวปัดราวกับจะพ่นไฟ
"แอนน์ เธอตั้งใจใช่ไหม? เธอจงใจจะทำลายความสัมพันธ์ของฉันกับนันท์ใช่ไหม? บอกไว้ก่อนนะ ถึงเราจะจดทะเบียนกันแล้ว แต่เธอก็เป็นแค่ภรรยาในนาม ใครจะไปรู้ว่าเมื่อสองปีก่อนเธอใช้วิธีสกปรกอะไรมาหลอกให้ฉันจดทะเบียนด้วย ฉันขอเตือนให้เธอเจียมตัวหน่อย รีบเซ็นใบหย่าซะ แล้วฉันจะไม่เอาความเรื่องที่ผ่านมา"
