บทที่ 2 งานวันเกิด

"คิณณ์ณภัทร ได้ข่าวว่าคุณความจำเสื่อมเหรอ?" สีหน้าของแอนน์เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เธอไม่เคยเชื่อเลยว่าคนที่รักเธอมากขนาดนั้น จะลืมกันได้ง่ายๆ แบบนี้

"ผมขอเตือนคุณนะ! อย่าล้ำเส้นให้มากนัก! คุณไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่ายชีวิตผม!"

คิณณ์ณภัทรทิ้งท้ายไว้อย่างเกรี้ยวกราดแล้วเดินหนีไป

ทิ้งให้แอนน์ยืนอึ้งอยู่ที่เดิม

ภาวิตเดินเข้ามาเรียกเธอเบาๆ "แอนน์"

แอนน์หันไปมอง ภาวิต เพื่อนสมัยเด็กของคิณณ์ณภัทร และเป็นเพื่อนของพวกเราทั้งคู่

"แอนน์ ไปกินข้าวเช้าด้วยกันไหม?" ภาวิตถาม แววตาเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย

เมื่อกี้เขาบังเอิญได้ยินที่คิณณ์ณภัทรต่อว่าแอนน์พอดี

ตอนนี้แอนน์ต้องเจ็บปวดมากแน่ๆ

"ขอบใจนะภาวิต แต่ฉันกินมาแล้ว ขอตัวไปเรียนก่อนนะ"

แอนน์หันหลังจะเดินหนี

ภาวิตรีบก้าวเข้ามาคว้าแขนเธอไว้

"แอนน์ เสาร์หน้าวันเกิดเรา เราจองห้องที่คลับไว้ เธอ...จะมาไหม?"

พอเห็นแอนน์เงียบ ภาวิตก็รีบเสริมว่า "มีเพื่อนคนอื่นไปด้วยนะ"

ภาวิตกับคิณณ์ณภัทรเป็นเพื่อนซี้กัน วันเกิดภาวิต คิณณ์ณภัทรต้องไปแน่ๆ

แอนน์จึงตอบว่า "อือ เราจะไป"

หลายปีผ่านไป หลังจากผ่านเรื่องราวเลวร้ายมากมายและคนสำคัญในชีวิตทยอยจากไปทีละคน แอนน์เคยนึกเสียใจนับครั้งไม่ถ้วน หากวันนั้นเธอไม่ไป... ก็คงจะดี

แต่โลกนี้ไม่มีคำว่า "ถ้าหาก"

คืนวันเสาร์นั้น แอนน์แต่งตัวอย่างประณีต แต่งหน้าอ่อนๆ หน้ากระจก

เดิมทีเธอเป็นคนสวยจัดอยู่แล้ว เป็นตัวตนที่ใครก็ไม่อาจละเลยได้เมื่ออยู่ในฝูงชน แค่แต่งนิดหน่อยก็สวยสะกดทุกสายตา

เธอสวมรองเท้าส้นสูงเข็ม เดินผลักประตูห้องวีไอพีเข้าไป สิ่งแรกที่เห็นคือคิณณ์ณภัทร

และนันท์นพินที่นั่งอยู่ข้างกายเขา

รวมถึงใบหน้าที่คุ้นเคยอีกหลายคน

จิรกิตต์ ลูกพี่ลูกน้องของนันท์นพิน พอเห็นแอนน์เดินเข้ามา ก็กระดกเหล้าหมดแก้ว กระแทกแก้วลงบนโต๊ะดังปัง แล้วเดินตรงดิ่งมาหาแอนน์

เขาหรี่ตาที่ตี่อยู่แล้วลง ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แอนน์ แล้วแสยะยิ้มเยาะเย้ย "ที่นี่มันที่ไหนกัน ทำไมถึงปล่อยให้หมาแมวที่ไหนไม่รู้เข้ามาได้?"

แอนน์เบี่ยงตัวหลบ ผู้ชายคนนี้เหมือนงูพิษที่ลื่นไหล ทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงไปหมด

ภาวิตวางแก้วเหล้า รีบเดินเข้ามาต้อนรับ "แอนน์ มาแล้วเหรอ ขอบคุณนะที่มา"

พร้อมกับดึงจิรกิตต์ออกไป

แอนน์ฝืนยิ้ม "สุขสันต์วันเกิดนะ ภาวิต"

เธอยังคิดไม่ออกว่าจะทักทายคิณณ์ณภัทรคำแรกว่ายังไงดี บทพูดที่เตรียมมาระหว่างทาง พอเห็นหน้านันท์นพินปุ๊บ ทุกอย่างก็จุกอยู่ที่คอ พูดไม่ออกสักคำ

ในห้องนั้นมีแต่เพื่อนของคิณณ์ณภัทร เพื่อนสมัยเด็ก...

ซึ่งเมื่อก่อนก็เคยเป็นเพื่อนของเธอเหมือนกัน

เพราะเธอกับคิณณ์ณภัทรก็โตมาด้วยกัน

แต่ในช่วงสองปีที่เธอหายไป นันท์นพินได้เข้ามาแทนที่เธอทีละน้อย นั่งเคียงข้างคิณณ์ณภัทร

เพื่อนเหล่านั้นจึงกลายเป็นเพื่อนของนันท์นพินไปหมดแล้ว

แน่นอนว่าไม่นับรวมจิรกิตต์

แอนน์รู้สึกหายใจไม่ออก จู่ๆ ก็คว้าแก้วเหล้าข้างตัวขึ้นมาดื่มรวดเดียวหมด

เหมือนมีเสียงอุทานเบาๆ ดังมาจากมุมห้อง

แอนน์จ้องมองคิณณ์ณภัทรเขม็ง

นันท์นพินลุกขึ้น "ฉันกลับก่อนนะ พรุ่งนี้เช้ามีธุระ"

จิรกิตต์ตะโกนเรียก "พี่! เดี๋ยวสิ! คนที่ต้องไปไม่ใช่พี่สักหน่อย!"

คิณณ์ณภัทรกำลังจะลุกตามไป แต่ถูกแอนน์คว้าตัวไว้

แอนน์อาศัยจังหวะที่ฤทธิ์เหล้าเพิ่งพุ่งพล่าน ดึงแขนคิณณ์ณภัทร "คุณออกมากับฉัน"

ไม่รู้เธอเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ลากคิณณ์ณภัทรออกมาจากห้องได้สำเร็จ

คิณณ์ณภัทรดื่มเหล้าไปแก้วหนึ่งก่อนออกมา ตอนนี้ตาเขาเริ่มแดงก่ำ จ้องมองแอนน์ที่ดันเขาติดกำแพงอย่างดุดัน

"แอนน์! เธอทำนันท์หนีไปอีกแล้วนะ! เธอทนเห็นฉันมีความสุขไม่ได้หรือไง?"

แอนน์มองปากที่ขยับไปมาของคิณณ์ณภัทร จู่ๆ โลกก็หมุนติ้ว

ปกติเธอคอแข็งกว่านี้ แต่นี่กลับมึนหัวอย่างหนัก

ตัวร้อนผ่าว อยากหาที่เย็นๆ อยู่

แต่บางส่วนของร่างกายกลับมีความต้องการประหลาดที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อนลุกโชนขึ้นมา

มันทำให้เธอรู้สึกทั้งน่ากลัวและน่าอาย

เธอเขย่งเท้า วาดแขนโอบรอบคอคิณณ์ณภัทร แล้วแนบหน้าลงไป

คิณณ์ณภัทรเห็นสภาพเธอแบบนั้น ก็ผลักประตูห้องที่แง้มอยู่ด้านหลัง แล้วรวบตัวเธอเหวี่ยงเข้าไปในห้องทันที

เมื่อเข้ามาในห้อง คิณณ์ณภัทรผลักเธอล้มลงบนเตียง

เสียงของแอนน์สั่นเครือ "คิณณ์ณภัทร... ฉันร้อน"

คิณณ์ณภัทรถอดเสื้อสูทโยนทิ้ง "แอนน์ นี่คือแผนใหม่ของเธอเหรอ? วางยาแล้วปีนขึ้นเตียง? เธอนี่มันร่านจริงๆ! หน้าด้านนักใช่ไหม ได้! งั้นฉันจะเล่นด้วย!"

คิณณ์ณภัทรกระชากเนกไททิ้งไปด้านข้าง

ลมหายใจร้อนระอุของคิณณ์ณภัทรเป่ารดเข้ามา ตอนนี้แอนน์สูญเสียความสามารถในการคิดไปแล้ว

คอเธอแห้งผาก ไฟราคะในกายลุกโชนเหมือนจะเผาไหม้เธอทั้งตัว

แม้สมองจะตื้อ แต่เธอรู้ตัวดีว่า... เธอโดนวางยา

ยาปลุกเซ็กส์ชนิดที่ทำให้คนขาดสติและไร้ยางอาย

ดูจากอาการของคิณณ์ณภัทร เขาเองก็น่าจะโดนเหมือนกัน ไม่ใช่แค่เธอ

แค่เมาเหล้าไม่น่าจะมีปฏิกิริยาแบบนี้

อีกอย่าง ตั้งแต่ฟื้นจากอุบัติเหตุ คิณณ์ณภัทรขยะแขยงเธออย่างกับอะไรดี ไม่มีทางเต็มใจแตะต้องเธอแน่

ไม่เหมือนตอนนี้ ที่ร่างสูงใหญ่เปี่ยมด้วยพลังความเป็นชายของเขากำลังทาบทับร่างเล็กๆ ของแอนน์

ความแตกต่างของพละกำลังนั้นชัดเจน

แอนน์รู้สึกสิ้นหวังและไร้เรี่ยวแรง

หัวเธอแทบระเบิด

ตัวเธอก็แทบระเบิด

เหงื่อกาฬไหลซึมจนผมหน้าม้าเปียกชุ่ม ชุดชั้นในชื้นแฉะ

แต่อุณหภูมิร่างกายที่สูงลิ่วก็ทำให้มันแห้งเหือดไปทันที

ตัวเธอร้อนจี๋จนน่ากลัว แต่ใจกลับหนาวเหน็บเหมือนแช่แข็ง

เมื่อเผชิญกับการคุกคามและความป่าเถื่อนของคิณณ์ณภัทร เธอนึกถึงฝันร้ายที่ "หมู่บ้านทองแพ" นึกถึงห้องใต้ดินที่มืดมิดและอับชื้น คราบเลือดแห้งกรังบนผนังดำคล้ำ เสียงแส้ฟาดเนื้อ เสียงโซ่ลากพื้น เสียงคราง เสียงขอชีวิต เสียงก่นด่า...

แอนน์กรีดร้องออกมา

แม้เธอจะชอบคิณณ์ณภัทร แต่ทั้งคู่ไม่เคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง

เมื่อก่อน ต่อให้รักกันหวานชื่นแค่ไหน คิณณ์ณภัทรจูบเธอจนเคลิ้มเพียงใด พอจะทำมากกว่านั้น เธอก็จะผลักเขาออกทุกครั้ง

แล้วคิณณ์ณภัทรก็จะขอโทษเธอซ้ำๆ

"ขอโทษนะแอนน์ ผมจะไม่บังคับคุณ ผมจะรอ... รอจนกว่าคุณจะลืมอดีตที่เลวร้ายพวกนั้น รอวันที่คุณยอมรับผมได้ทั้งใจ ให้ผมเป็นของคุณจริงๆ"

แต่ตอนนี้ ทั้งคู่ต่างหอบหายใจหนักหน่วง หางตาแดงก่ำ

ความร้อนวูบวาบที่ท้องน้อยแทบจะเผาผลาญเธอให้มอดไหม้

ร่างกายของเธอโหยหาทางระบายความต้องการ

เพราะสัมผัสของคิณณ์ณภัทร ทำให้เธอเผลอครางออกมาอย่างน่าอาย

เสียงครางนั้นยิ่งกระตุ้นอารมณ์ดิบในกายมากขึ้นไปอีก

สมองสั่งให้รีบหนีไปจากที่นี่

แต่คิณณ์ณภัทรโถมตัวลงมาทับอีกครั้ง

แววตาเต็มไปด้วยแรงราคะที่ไม่อาจมองข้าม และความดูถูกเหยียดหยาม

"แอนน์ ที่แท้เธอก็ต้องการแบบนี้? บอกกันดีๆ ก็ได้ เดี๋ยวฉันจัดให้ จะมาทำเป็นเล่นตัวทำไม?"

สายตาเขาโหดเหี้ยมไร้เยื่อใย เขาถอดเสื้อคลุมสีขาวของเธอออก

"คิณณ์ณภัทร ไม่ใช่นะ..." แอนน์ร้องไห้ พยายามดึงแขนเสื้อเขาเพื่อหยุดการกระทำ

คิณณ์ณภัทรปัดมือเธอออก กระชากกระดุมเสื้อเชิ้ตเธอขาดกระจุย แล้วดึงเสื้อออกอย่างป่าเถื่อน

แอนน์กอดแขนตัวเองที่เปลือยเปล่า ร้องไห้อ้อนวอนเขา

"คิณณ์ณภัทร ฉันเปล่า... ฉันไม่ได้ตั้งใจ อย่าทำแบบนี้..."

"อย่าทำแบบนี้? แบบไหนล่ะ? วันๆ ทำตัวเรียบร้อยมาหาฉัน จงใจยั่วให้นันท์ไม่สนใจฉัน แต่ลับหลังกลับร่านขนาดนี้?"

เขายกขาเธอขึ้นข้างหนึ่งแล้วฉีกกระโปรงเธอ

ทั้งที่เมื่อก่อนรักกันปานจะกลืนกิน แต่วันนี้เขากลับพูดจาทำร้ายจิตใจได้ขนาดนี้

"แอนน์ เมื่อก่อนฉันไม่ยักรู้ว่าเธอจะร่านได้ขนาดนี้ อย่างว่าแหละ เชื้อชั่วมันไม่ทิ้งแถว พ่อเป็นนักโทษข่มขืน ลูกก็ต้องเป็นพวกเศษสวะร่านๆ แบบเธอนี่แหละ! เธอเทียบกับนันท์ไม่ได้แม้แต่ปลายเล็บ! มีหน้ามาเสนอหน้าให้ฉันเห็นทุกวันได้ยังไง? ทำให้นันท์ต้องอารมณ์เสียเปล่าๆ!"

แควก! เสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายท่อนบนถูกคิณณ์ณภัทรฉีกขาด

แอนน์ไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้ไปมากแค่ไหนแล้ว เธอรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายผลักคิณณ์ณภัทร

แต่อีกฝ่ายกลับคิดว่าเธอกำลังเล่นตัวแบบยั่วยวน

เขาจับขาเธอแยกออกแล้วบดจูบลงมาอย่างหนักหน่วง

แอนน์ใช้สองมือดันเขาเต็มแรง

"คิณณ์ณภัทร! คุณจะต้องเสียใจ!"

ในที่สุดแอนน์ก็ผลักคิณณ์ณภัทรลงไปกองกับพื้นได้สำเร็จ

คิณณ์ณภัทรปวดหัวอย่างรุนแรง ภาพความทรงจำบางอย่างเหมือนกำลังผุดขึ้นมาจากดิน

ดอกกุหลาบมอญบานสะพรั่งในเดือนพฤษภา กลิ่นหอมหวานอบอวลไปทั่ว

เด็กสาวคนหนึ่งหัวเราะร่า ผลักเขาติดกำแพงแล้วจูบเบาๆ

"คิณณ์ณภัทร..."

เขากุมหัว ใครกันที่เรียกชื่อเขา?

แรงผลักนั้นคือแรงทั้งหมดที่แอนน์มี

ก่อนสติจะเลือนราง เธอตะโกนบอกคิณณ์ณภัทร "ปล่อยฉันไปเถอะ..."

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ จู่ๆ ก็มีเสียงทุบประตูดังลั่น

จิรกิตต์พาคนมาแล้ว

เขาตะโกนอยู่หน้าประตู "พี่คิณณ์! อยู่ข้างในหรือเปล่า? พี่คิณณ์! เป็นยังไงบ้าง?"

แล้วคนกลุ่มหนึ่งก็พังประตูเข้ามา

จิรกิตต์เหมือนเตรียมการมาแล้ว ยกมือถือขึ้นถ่ายรูปรัวๆ ใส่แอนน์ แชะ แชะ แชะ

ภาวิตได้สติคนแรก รีบถอดเสื้อสูทคลุมร่างแอนน์ที่กำลังทำอะไรไม่ถูก

แล้วหันไปตบมือถือจิรกิตต์ร่วง

"จิรกิตต์! ทำบ้าอะไรวะ! ลบเดี๋ยวนี้!"

จิรกิตต์เก็บมือถือขึ้นมา มองแอนน์ด้วยสายตาอาฆาต

"จะตะโกนทำไม ลบก็ลบสิ"

จิรกิตต์พยุงคิณณ์ณภัทรที่อยู่บนพื้นขึ้นมา มองแอนน์ด้วยสายตาที่มีความหมายแฝงเร้น แล้วเดินจากไปอย่างผู้ชนะ