บทที่ 4 Chapter 4

หนึ่งเดือนมานี้ คมคายมักเก็บตัวเงียบอยู่บนชั้นสาม ช่วงบ่ายจะไปขลุกอยู่ตึกฝั่งตะวันออกจนค่ำมืด จากนั้นออกไปข้างนอก กลับบ้างไม่กลับบ้าง เธอไม่รู้หรอกว่าเขาไปไหน คนที่รู้คือรัฐกรเพราะคอยตามไปดูแลตลอด หากเธอก็ไม่กล้าพอจะถาม กลัวว่ามันจะเป็นการละลาบละล้วง อย่างไรเสียคมคายก็คือเจ้านาย ถ้าไม่ออกจากบ้าน เขาจะกลับขึ้นไปเก็บตัวเงียบที่ชั้นสาม สิ่งเหล้านี้กลายเป็นกิจวัตร วันนี้เขาออกจากบ้านไปตั้งแต่หัวค่ำ

มันช่วยไม่ได้ที่เธอรู้สึกว่า คมคายหลบเลี่ยงเธอ แรกๆ เธอคิดว่าเพราะเขาเสียใจกับการจากไปของคุณท่านทั้งสองจึงไม่อยากพูดคุยกับใคร หากนับวันยิ่งรู้สึกว่าเขาจงใจเมินเธอต่างหาก

มันเพราะอะไรกันแน่

ความคิดดิ่งจม มัลลิกากานต์จึงไม่ทันสังเกตว่า บัดนี้เธอไม่ได้อยู่ลำพัง เมื่อมีเสียงขรึมต่ำดังขึ้นจึงทำให้สะดุ้งโหยง

“ทำอะไร”

“ว้าย!”

เพล้ง! ขวดโอวัลตินที่ถือไว้หล่นกระแทกพื้นเคาน์เตอร์ เธอรีบตะครุบขวดที่ยังคงสภาพดีไว้ “คุณคาร์ล!”

เขาแค่ปรายตามองเคาน์เตอร์แวบเดียวก็ตวัดตาคมที่แดงเรื่อมองเธอ

“ดึกแล้วทำไมไม่นอน”

มัลลิกากานต์ได้กลิ่นเหล้าฉุนกึกรุนแรงจนย่นจมูก คนถามเหมือนไม่ใส่ใจจะเอาคำตอบ กายสูงของหนุ่มลูกเสี้ยวอเมริกันบราซิลพลิกตัวเดินไปยังบันไดขึ้นชั้นสาม

เธอนิ่วหน้า ก้าวตามไปห่างๆ อย่างอดไม่ได้ หลงลืมสังเกตตัวเองว่าสวมเพียงชุดนอนน่ารักเนื้อบางเบา เธอไม่เคยเห็นคมคายเมา คะเนจากกลิ่นเหล้าหึ่งจัดแล้ว คาดว่าดื่มมาไม่น้อย เธอกลัวเขาพลัดตกบันได รัฐกรไม่รู้หายหน้าไปไหนอีกคน

ขึ้นบันไดไปไม่กี่ขั้น คมคายเหมือนรู้ว่าเธอเดินตาม เขาชะงัก หันมาหา

“มีอะไร”

เสียงห้วน ห้าว ห่างเหินทำเธอหน้าเสีย สะอึกอึ้งในอกจนอึดอัด กัดเม้มปาก

“คะ คุณ...เมาหรือเปล่า”

เขากลับกระตุกยิ้มแบบที่เธอรู้สึกว่ามันดูหยันพิกล ก่อนจะได้พูดอะไรก็ต้องตกใจจนเกือบหวีดร้อง จู่ๆ เขากลับลงบันไดมารวดเร็ว ท่าที...คุกคาม เธอล่าถอยได้ครึ่งก้าว เอวถูกฝ่ามืออีกข้างที่ตะปบคว้า ดึงตัวขึ้นมาเบียดผนัง กระแทกฝ่ามือใหญ่อีกข้างค้ำยันผนังเฉียดเส้นผมจนรู้สึกได้ ทำให้เธอตาเบิกกว้าง เบียดตัวเข้าแนบผนัง ร่ำๆ จะฝังกายเป็นเนื้อเดียวกับมัน

“คุณคาร์ล!”

ยกสองมือขึ้นมาดันอกกว้างทันที ใจเต้นรัวระทึก หน้าคมสันครึ้มเคราก้มลงมาใกล้ ลมหายใจกรุ่นร้อนคละเคล้ากลิ่นเหล้าพ่นรดดวงหน้าชวนใจผวา

“อะ อะไร...คะ” เขาจะทำอะไร

เธออายุยังน้อยแต่ไม่ได้ไร้เดียงสาจนไม่รู้ว่า ท่าทางแบบนี้ส่อแววระรานด้านไหน

เขาจ้องหน้าเธอ ตาคมคู่นั้นหลุบลงมองปาก

“อะไรดี...”

มัลลิกากานต์อ้าปากเผยอ ขืนตัวเต็มที่ สัญญาณอันตรายแผ่ออกมาจากผู้ชายตรงหน้า ตลอดเวลาหนึ่งเดือนมานี้เธอเห็นเขาห่างๆ เท่านั้น เขาเป็นอะไรไป

ร่างกายสูงใหญ่เบียดเข้ามาเบียดชิด เธอรับรู้ถึงความเปลี่ยนไป ร่างกายที่เคยผอมเพรียวของเด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นแข็งแกร่งแน่นตึงไปด้วยกล้ามเนื้อ ไม่ว่าเธอขืนตัวไปทางไหนก็ไม่สามารถหนีการเกาะกุมกักขัง พานให้หัวใจเต้นระส่ำ

“ปละ ปล่อยลิ อื้อ!”

สุ้มเสียงใสสั่นพลันเงียบหายเมื่อริมฝีปากหนาโฉบเข้าประกบจูบ บดเบียดเรียกร้อง แบบที่ทำให้หัวใจเธอลั่นโครมคราม แล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือก ฟันคมกดลงบนกลีบปากล่าง เขากัดเธอแรง

เขาเมาแน่ๆ

เธอขืนตัวเต็มแรง คมคายละมือที่ค้ำยันผนัง สอดแขนกอดรัดตัวเธอไว้ ขณะที่จูบหนักเน้น บดขยี้และดูดดึงกลีบปากนุ่มหนักหน่วงสลับขบกัดราวกำราบ เธอเจ็บ ร้าว สยิววาบ หวามในอก ตัวสั่น แข้งขาสั่นกับการถูกสูบลมหายใจออกจากร่าง ก่อนที่ขาจะอ่อนแรงจนทรุด ตัวเธอถูกท่อนแข็งแข็งแกร่งรวบรัดสะโพก...ยกอุ้ม แผ่นหลังรูดผนัง ขณะที่ปากยังถูกจูบดุเดือดจนหายใจหายคอไม่ทัน

“อื้อ!”

รสกำซาบซ่านที่มาพร้อมกับรสชาติขมปร่าดีกรีชวนมึนเมา มัลลิกากานต์หลับตาปี๋ ร่างกายร้อนวูบวาบตั้งแต่เส้นผมจรดปลายเท้า ซ่านหวิว ช็อตชา สองมือพยายามผลักดันลำไหล่แข็งแกร่ง ขณะที่หน้าคมสันครึ้มเคราปราดเข้าซุกไซ้ซอกคอ จูบไซ้ ดูดเม้ม ขบขย้ำผิวแรง เธอสะดุ้งสะท้าน

“อย่า”

คมคายหาได้สนใจเสียงสั่นๆ นั้นไม่ จูบรุกไล่ระรานลงหาทรวงอก เนื้อที่ไร้การห่มคลุมของเสื้อชั้นใน เพราะเวลานอนเธอไม่ชอบสวมพวกมัน ปากอุ่นชื้นที่ตรงเข้าครอบกลืนจึงได้สัมผัสเนื้อแท้ เขากัดย้ำ ดูดดุนทั้งซ้ายขวาราวกับว่ามันเป็นร่างกายของเขาเสียเอง เท่านั้นไม่พอ เขาทำให้เธอหัวใจจะหยุดเต้นไปกับสัดส่วน...ขืนแข็ง บดเบียดเสียดสีกับผิวเนื้ออ่อนไหวตรงหว่างขา เคมีในสมองช็อตชา เนื้อตัวสั่นระริกไปกับความเสียดซ่านกระสันที่ถูกปลุกกระตุ้นรุนแรง เธออยากต่อต้านดิ้นรนราวคนคลั่ง ทว่าความทรมานบาดแหลมรุมเร้าไปทั่วร่างกายกลับฉุดรั้งเรี่ยวแรงและสติ ยิ่งเขาขยับร่างกายบดขยี้ เคลื่อนปากจูบเคล้นจนนุ่มเนื้อทรวงคัดแน่นเป่งตึงเสื้อนอนเปียกเปื้อน เขายังซุกหน้าขบกัดซอกคอ ไล้เลียติ่งหูในอาการจ้วงจาบหยาบคาย แล้วปากได้รูปโฉบมากดปิดปาก มือใหญ่ที่ตรึงใต้บั้นท้ายผลักดันให้ซอกขาอ่อนไหวบดขยี้ไปกับหน้าขาแกร่ง เธอขืนตัว ขยุ้มลำไหล่กว้างเต็มแรง ตระหนกตกตื่นกับสถานการณ์ล่อแหลมจนน้ำตาเอ่อไหล