บทที่ 3 ความทรงจำ(3)

วันต่อมา

ณ ห้างสรรพสินค้า

“เมื่อไหร่พี่ชายข้าวจะกลับอ่ะ” ทอฝันเดินเอาไหล่มากระแทกเบาๆ ทำท่าทางเขินอายเมื่อพูดถึงพี่ครินต์

“อีก 6 เดือน” ฉันตอบเรียบๆ ทำเป็นไม่สนใจ คือฝันนางปลื้มพี่ครินต์ตั้งแต่พี่ครินต์เรียนหมอปี 1 จนตอนนี้พี่ครินต์อายุ 25

“แล้วพี่ครินต์มีแฟนยังอ่ะ” นางเอานิ้วมาจุ้มๆ แขนยังทำท่าเขินอายไม่หาย บิดอยู่นั่นแหละจะเขินอะไรขนาดนั้น

“ไม่รู้ มีแล้วมั้งไม่ได้ถาม” ฉันแอบมองหน้าฝันที่ได้ยินแบบนั้นแล้วทำหน้าผิดหวังทันที กลั้นขำแทบไม่ไหว

“ล้อเล่น พี่ครินต์เรียนหนักขนาดนั้นจะไปมีแฟนได้ไง แล้วอีกอย่างถ้าพี่ครินต์มีแฟน พี่ครินต์ต้องถามฉันก่อน” ถึงกับต้องหยุดเดินจ้องหน้าทอฝันที่ทำหน้าผิดหวัง อะไรจะขนาดนั้น

“พูดจริงนะ งั้นฉันก็มีโอกาส”

“.....ยัยบ๊อง” ฉันย่นจมูกใส่ทอฝันก่อนจะเดินต่อ ฝันนางปลื้มพี่ครินต์แทบจะคลั่ง เห็นบอกอยากเป็นหมอแต่นางกลัวเลือดแค่เห็นก็จะเป็นลมแล้ว เลยหยุดความฝันตัวเองไว้แค่นั้น

“ข้าวรอด้วย ฝันพูดจริงฝันจะจีบพี่หมอ” ฝันวิ่งเข้ามาแกะแขนพูดจริงจัง

“ฝันจะสารภาพรักกับพี่หมอ และพี่หมอต้องรับรักฝัน ฝันมั่นใจ” นางก็แบบนี้แหละเพ้อฝันเหมือนชื่อ ปลื้มไปทั่วเห็นใครหล่อก็จะขอเขาเป็นแฟนหมด เฮ้อ เหนื่อยใจกับเพื่อน

“ข้าว!!! นั่นดูนั่น พี่กวินนี่ ที่เพิ่งจบเมื่อปีที่แล้วใช่มั้ย พี่เขาทำไมหล่อแบบนี้ หล่อจริงๆ นะ” นั่นไงว่าแล้วไม่มีผิด นางก็แบบนี้ เจอคนหล่อเป็นไม่ได้ แต่พอมีคนมาจีบกลับปฏิเสธบอกไม่อยากมีแฟน นางชอบที่จะมโนเองคนเดียวมากกว่า

“ฝันเปลี่ยนใจล่ะ ฝันจะจีบพี่กวิน” ดูนางมองตามพี่กวินตาละห้อยเชียว เฮ้อ ฉันได้แต่ยิ้มแล้วส่ายหัวให้กับความเพ้อเจ้อของเพื่อน

“ฝันต้องฝากขอโทษพี่ชายข้าวด้วยนะ คือฝันรักพี่กวินมากกว่า” นางหันมาทำหน้าเศร้าสำนึกผิด เรื่องมโนไว้ใจได้เลยเก่งที่สุด

“สบายใจแล้วใช่มั้ย ถ้าพอแล้วไปหาอะไรกิน ข้าวหิว!!” ฉันจ้องดุ ก็มัวแต่พูดไม่ถึงไหนสักที

“แฮ่!!!!! ข้าวก็รู้ทันฝันตลอดแหละ ไปกันเถอะเพื่อนรัก ฝันรักข้าวที่สุด”

“ไม่ต้องมาทำหน้าอ้อนเลย ทีเมื่อกี้มองผู้ชายตาละห้อยเลย” ฉันแกล้งทำเป็นงอนที่ฝันเห็นผู้ชายดีกว่าเพื่อน

“ข้าว!!! เอางี้วันนี้ฝันเลี้ยง แล้วพอเราสอบเข้ามหาลัยได้ เราไปเที่ยวทะเลกัน” ฝันเดินมาดักหน้าพูดจริงจัง

“.......ก็ได้ของฟรี ข้าวชอบ!!” ฉันทำหน้าครุ่นคิดก่อนจะยิ้มให้ฝันและตอบตกลง เราสองคนก็แบบนี้แกล้งงอนกัน แค่ที่จริงไม่มีอะไร

ตั้งแต่วันที่รู้จักกันมา 3 ปีกว่าๆ เราไม่เคยทะเลาะกัน ถึงฝันจะเอาแต่ใจเพราะนางเป็นลูกสาวคนเล็ก ฝันมีพี่ชาย 2 คนแต่งงานมีครอบครัวหมด ฝันเป็นลูกหลงที่ห่างกับพี่ๆ เป็น 10 ปี ทุกคนเลยตามใจมากเป็นพิเศษ และที่สำคัญบ้านนางรวยแต่ฝันไม่เคยอวดว่าตัวเองรวยแถมทำตัวติดดินสุดๆ

เพราะแบบนี้ฉันกับฝันถึงเป็นเพื่อนสนิทและรักกันมาก พ่อแม่ของฝันก็ใจดี ไม่รังเกียจที่ฉันจนสักนิด เวลาไปบ้านฝัน แม่ฝันก็ดีใจพูดยิ้มทำเหมือนฉันเป็นลูกอีกคน

หลังจากทานข้าวเสร็จเราสองคนก็เดินดูเสื้อผ้าต่อ แต่พูดก็พูดมันยิ้มได้ทุกครั้งเมื่ออยู่กับทอฝัน

“หึ...ใบข้าวก็ถือว่าใช้ได้ ถึงจะเด็กไปหน่อยแต่รูปร่างเธอมันไม่ได้เด็ก แบบนี้สิมันถึงจะสนุก”

…..ใบข้าวที่มัวแต่เลือกเสื้อผ้าไม่สังเกตว่ากำลังมีสายตาคู่หนึ่งที่กำลังจดจ้องเธอ สายตาคมกริบมองเธอเหมือนเธอเป็นเหยื่อที่เขาพร้อมจะขย้ำได้ทุกเมื่อ เมื่อเขาต้องการ

“อีกไม่นานเจอกันนะสาวน้อย”

….ชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาคมคายแต่ตัวด้วยเสื้อผ้าราคาแพงกระตุกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะสวมแว่นตาและเดินออกไปขึ้นรถที่มีลูกน้องยืนรอนับสิบ

“นี่ครับนาย” ...ทันทีที่ถึงรถลูกน้องก็ยื่นบางอย่างให้กับเขา

“ออกรถ!!” เขาสั่งเสียงแข็ง

“ฉันจะทำยังไงกับเธอดีนะเด็กน้อย” เขาพลิกแผ่นการ์ดในมือไปมาก่อนรอยยิ้มร้ายๆ แฝง ไปด้วยความเจ้าเล่ห์

“รับรองเธอได้จำฉันไปจนตายแน่ หึ...” เขาเค้นเสียงหัวเราะในลำคอก่อนสายตาเย็นชาจะเปลี่ยนเป็นเลือดเย็น เพราะทุกครั้งที่เขาจะล่าเหยื่อเขาไม่เคยสงสารและปรานีเหยื่อสักราย

แต่ครั้งนี้มันเป็นสิ่งที่เขาต้องการ ถึงแม้จะไม่ใช่สิ่งที่ชอบแต่เพื่อสิ่งที่เขาต้องการ ไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้...

“เธอต้องเป็นของฉัน ใบข้าว” ใบหน้าหล่อเผยรอยยิ้มร้ายที่สุดแสนจะน่ากลัว