บทที่ 57 กล้ามาก

“ลูเซียคะ...”

ผู้หญิงคนนั้นยังคงเกาะแขนพี่เจเคแน่นเหมือนปลิงไม่ยอมปล่อย ส่วนอีตาลุงนั่นก็นั่งนิ่งให้เขาเกาะอยู่ได้ ชักจะโมโหแล้วนะ!

ครืด... ครืด...

เสียงโทรศัพท์พี่เจเคดังขึ้นขัดจังหวะ เขารับสายแล้วรีบลุกขึ้นอุ้มจีนาเดินออกไปคุยธุระ ทิ้งให้ฉันนั่งจ้องหน้ากับยัยป้านี่ตามลำพัง นางเชิดหน้าขึ้นทำเป็นไม่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ