บทที่ 9 ไม่อยากตายก็ถอยไป(2)

“หุบปาก!!” ชายตัวผอมตบหน้าฉันอย่างแรงและพุ่งเข้ามาจะจูบแต่ฉันดิ้นและขัดขืน

ตุ๊บ!!!

“โอ๊ย” ฉันร้องเสียงเบาก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้นเพราะโดนต่อยเข้าที่ท้องอีกครั้งและแรงกว่าเดิม

ตอนนี้มันไม่มีแม้แต่แรงจะหนี ก่อนจะถูกพวกมันจับกดลงกับพื้น น้ำตามันไหลออกมาไม่หยุด มองดูพวกมันสองคนกำลังถอดกางเกง

ก่อนจะเห็นแสงไฟจากรถที่สาดเข้ามาทางฉัน รถคันหรูแล่นมาจอดพร้อมมีผู้ชายร่างใหญ่เดินลงมาจากรถ

“ปล่อย!!” เขามองมาที่ฉันก่อนจะสาดสายตาเย็นชาเลือดเย็น จ้องหน้าชายตัวผอมที่หยิบมีดที่พื้นขึ้นมา

“มึงเป็นใคร ถ้าไม่อยากตายอย่ามายุ่ง” ชายตัวผอมชี้ปลายมีดไปหาเขา เขาคนที่ทิ้งฉันไว้และไม่คิดว่าเขาจะกลับมาช่วย

“หึ...” เขาเค้นหัวเราะในลำคอ

ปัง!!!

และชักปืนยิงที่ขาชายตัวผอม

“อยากตาย?” เขาเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มขมวดคิ้วจ้องหน้าชายตัวผอมอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเดินข้ามชายตัวผอมเดินตรงมาหาฉัน

“อย่าเข้ามานะ” ชายตัวอ้วนปล่อยฉันแล้ววิ่งหนีไป ก่อนฉันจะรีบลุกขึ้นแต่ไม่มีแรง ได้แต่นั่งเอามือกุมท้อง

“ระ...”

ปัง!!!

ฉันกำลังจะบอกให้เขาระวังตัวเพราะชายตัวผอมลุกขึ้นยกมีดจะแทงเขา แต่ไม่ทันที่จะพูดจบต้องเอามือมาปิดหูเมื่อเสียงปืนดังขึ้น มันตกใจหลับตาตัวสั่น

“ถ้ามึงไม่อยากตายรีบไปซะ” เขาพูดเสียงแข็ง ถึงจะไม่ได้ลืมตามองหน้าเขาแต่ตอนนี้เขาคงจะโมโหและน่ากลัวเอามากเพราะน้ำเสียงของเขามันฟ้อง

“กรี๊ดดดดด” ฉันร้องเสียงหลงเมื่อถูกจับตัว

“ลืมตา ฉันเอง” เขาพูดเรียบ ๆ จับแขนฉันไว้

“อย่าทำอะไรข้าวนะ ข้าวกลัวแล้ว” ฉันไม่กล้าลืมตาพูดเสียงสั่นตัวสั่น

“ไม่มีอะไรแล้ว พวกมันไปหมดแล้ว” เขาพ่นลมหายใจแรงอย่างไม่สบอารมณ์

“เจ็บมากมั้ย” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นพร้อมมือที่ลูบมุมปากอย่างเบามือ

“......” ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้นก่อนจะเพ่งมองหน้าเขา เพราะตอนนี้ตามันพร่ามัวมองไม่เห็นหน้าเขาด้วยซ้ำ เขาใช้ปลายนิ้วเชยคางหันซ้ายขวา

“อึก!!” แต่ไม่ทันที่จะตั้งสติได้ อยู่ ๆ ริมฝีปากก็ถูกริมฝีปากอุ่นของเขาประกบจูบทันที

ดวงตากลมโตเบิกกว้าง นั่งนิ่งไม่กล้าขยับตัว เขายังคงจูบดูดเม้มริมฝีปากบนสลับล่าง แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้ทำแรงแต่เหมือนกำลังจูบปลอบมากกว่า

“ยังเจ็บอยู่มั้ย!!” เขาผละปากมองหน้าด้วยสายตาเรียบนิ่ง ยากจะคาดเดา

ฉันส่ายหัว มองหน้าเขาก่อนจะกอดเขาและร้องไห้โฮ

“ข้าวกลัว!! ข้าวกลัว!!” ฉันกอดเขาแน่น ถึงจะกลัวเขาแต่เขาก็ไม่เคยทำร้ายให้ต้องเจ็บตัวและรู้สึกกลัวมากขนาดนี้

“ข้าวกลัว!!” ฉันยังคงกอดเขาแน่น สมองมันลืมทุกอย่าง มันมีแต่ภาพที่พวกมันพยายามจะทำร้าย

“หยุดร้อง!!” เขาดันตัวออกมองหน้าฉันด้วยสายตาเย็นชาของเขา

เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ ก่อนจะหยิบปืนเหน็บเอวแล้วอุ้มร่างบางเดินไปขึ้นรถ ฉันไม่ได้โวยวายหรือขัดขืนอะไรเพราะมันไม่มีแม้แต่แรงจะพูดด้วยซ้ำ และตอนนี้ก็รู้สึกเจ็บหน่วง ๆ ที่ท้องมาก

ระหว่างที่อยู่บนรถเขาหันหน้ามามองฉันอยู่หลายครั้งก่อนจะหันไปมองทางและขับรถต่อ

คอนโด เจเค

“ข้าว! ใบข้าว!” ผมเรียกยัยเด็กใบข้าวที่หลับไม่รู้เรื่อง สภาพตอนนี้ดูไม่ได้เอาซะเลย ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นไปบนห้อง

“หลับไม่รู้เรื่องแบบนี้มันน่าลักหลับชะมัด” ผมเปิดประตูห้องนอนก่อนจะวางเธอลงนอนกับเตียง

“แม่ช่วยข้าวด้วย ข้าวกลัว” กำลังจะเดินเข้าห้องน้ำแต่ต้องหยุดชะงักเมื่อเธอละเมอร้องเรียกหาแม่

“หึ…. เด็กน้อย” ผมส่ายหัวก่อนจะเดินเข้าไปเอาผ้ากับน้ำมาเช็ดตัวให้เด็กบ้านี่แหละ เนื้อตัวเลอะเทอะขนาดนั้นจะนอนได้ยังไง

“แล้วทำไมกูต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยวะ!” ผมบ่นกับตัวเองนั่งมองดูร่างเล็กในชุดนักศึกษา บอกตรง ๆ ไม่เคยมีความคิดที่จะทำอะไรแบบนี้ให้ใคร ถ้าไม่เพราะยัยเด็กนี่ให้สิ่งที่ต้องการได้ อย่าหวังเลยว่าจะสนใจ คงปล่อยให้โดนข่มขืนตายไปแล้ว

“ขาวเป็นบ้า!!” ผมถึงกับมือสั่นเมื่อถอดเสื้อนักศึกษาเธอออกเหลือเพียงเสื้อชั้นในสีขาวที่เธอใส่

“เด็กบ้าอะไรนมใหญ่เกินตัว” มันอดไม่ได้ที่จะมองหน้าอกเธออย่างพิจารณา ตัวเล็กนิดเดียวแต่เนื้อนมไข่มาก ซ่อนรูปฉิบหาย!!

“ใจเย็นไว้ไอ้ลูกชาย” ผมพูดกับลูกชายที่ตอนนี้มันพร้อมรบเอามาก ๆ เมื่อจัดการถอดเสื้อผ้าเธอออกจนหมด

ผิวขาว เรียบเนียน หน้าอกคู่งาม ไหนจะจุกสีชมพูที่ชูชัน มันทำให้มีอารมณ์ ถ้าไม่ติดว่าเธอหลับไม่ได้สติ คืนนี้อย่าหวังว่าจะรอดเงื้อมมือเป็นแน่

“ทำขนาดนี้ยังไม่รู้สึกตัวอีก มันน่าจับเอาให้เข็ด” ผมปาดเหงื่อ กว่าจะจัดการเช็ดตัวให้เด็กบ้านี่เสร็จเมื่อยมือแทบหัก

“แล้วเธอต้องชดใช้ฉันอย่างสาสมนะสาวน้อย” เสียงกระซิบข้างหูเธอก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ

“หึ... ขอมัดจำก่อนแล้วกัน” เดินเช็ดผมออกจากห้องน้ำก่อนจะนึกอะไรออก

พรึ่บ!!

จ๊วบ!!

มือหนาคว้าดึงผ้าห่มออกจากร่างเล็กก่อนจะจัดการกับสองเต้า แม่ง.. เต็มไม้เต็มมือชะมัด

“ฮื่อ ปล่อยข้าวนะ ข้าวกลัวแล้ว” ระหว่างที่กำลังละเลงลิ้นดูดเลียบีบเค้นหน้าอกอย่างเมามัน ก็ต้องชะงักหยุดทุกการกระทำเพราะเธอละเมอร้องไห้ตัวสั่น

“น่ารำคาญจริงโว้ย!!” ผมพ่นลมหายใจแรงก่อนจะนอนลงข้าง ๆ และกอดเด็กใบข้าวไว้แนบอก เพราะเรื่องวันนี้ที่เธอเจอผมก็มีส่วนผิด ถึงจะเลวแต่ก็ไม่เคยทำร้ายผู้หญิงแบบนั้น แต่สำหรับผมผู้หญิง.. หึ.. มันก็ไม่ต่างกัน...