บทที่ 7 ศัตรูหัวใจ
บทที่ 7
ศัตรูหัวใจ
พอผ่านไปสักพักตงตงก็นึกออก
เด็กสาวคนนี้ชื่อ หานเจียเอ๋อร์ เป็นคุณหนูโรงเตี๋ยมตระกูลหานที่ห่างออกไปหลายตรอกถนน
ตระกูลหานร่ำรวยพอๆ กับตระกูลถัง หนำซ้ำสองครอบครัวยังรู้จักกันมาตั้งสองรุ่น
พอมาถึงผู้นำตระกูลรุ่นที่ 3 พวกเขาพูดคุยกันในขณะดื่มเหล้าจนเมา ว่าจะให้ลูกชายคนโตกับลูกสาวคนโตของสองครอบครัวหมั้นหมายกัน
ลูกชายคนโตกับลูกสาวคนโตที่พูดถึงก็คือถังเหวินกับหานเจียเอ๋อร์
แม้ไม่มีประกาศอย่างเป็นทางการ เด็กทั้งสองก็ไม่ได้คบหากัน แต่ทุกคนต่างรู้ ในอนาคตสองตระกูลต้องเกี่ยวโยงกันด้วยการแต่งงานกัน
แต่ถังเหวินกลับมีใจให้ตงตง ลูกสาวโรงเตี๊ยมตระกูลจาง พอหานเจียเอ๋อร์รู้เข้า ก็เลยมองตงตงเป็นศัตรูหัวใจ เป็นก้างขวางคอ เป็นสัมเภสีที่รังควานรอบตัวถังเหวิน
อย่างกับละครน้ำเน่ายังไงยังงั้น
ถ้าตงตงมีใจให้เด็กหนุ่มก็ว่าไปอย่าง แต่นี่เรียกว่ารักสามเส้ายังไม่ได้
เจ้าของร่างเดิมไม่ได้สนใจถังเหวินเลยสักนิด
ยังไงก็ตาม ตงตงไม่อยากมีศัตรูเพิ่ม นางอยากสร้างเนื้อสร้างตัว เปิดโรงเตี๊ยมเล็กๆ ของท่านแม่อย่างมีความสุข
“พี่สาว อยากให้บ้านเจ๊งจริงหรือ”
“แน่สิ ผู้หญิงอย่างเจ้า สมควรไปนอนข้างถนน” หานเจียเอ๋อร์เบะปากพูด
ผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงปากคอเราะร้าย จิตใจยังเต็มไปด้วยอคติ น่าเสียดายหน้าตาสวยๆ จัง…เด็กสาวคิด พร้อมกับพยายามทำความเข้าใจ หานเจียเอ๋อร์มองนางด้วยอคติ ต่อให้นางทำดีด้วย อีกฝ่ายก็ยังเกลียดนางอยู่ดี
“จะดีหรือหากบ้านข้าเจ๊ง” ตงตงย้อนถาม ก่อนจะสาธยายถึงผลกระทบที่อีกฝ่ายอาจได้รับไปด้วย “ถ้าบ้านข้าเจ๊ง เป็นโอกาสของถังเหวินที่จะมาสู่ขอข้า พ่อข้าที่ไม่มีทางเลือก ยังไงก็ต้องยกลูกสาวให้กับคนมีฐานะ ถึงข้าแต่งเข้าไปในฐานะอนุ ต่ำต้อยกว่าพี่สาวที่เป็นภรรยาเอก แต่พี่สาวอย่าลืมสิ เขาชอบข้า ไม่มีทางทอดทิ้งข้าให้โดดเดี่ยว ในทางกลับกัน เขายิ่งได้ใช้เวลาอยู่กับข้ามากกว่าอยู่กับท่านเสียอีก”
อันที่จริง ต่อให้บ้านจางสิ้นไร้ไม้ตอก จางไคเฮ่อก็ไม่มีทางขายลูกสาว ตงตงแค่พูดให้หานเจียเอ๋อร์ตระหนักได้ว่า การมองนางศัตรูช่างไร้ประโยชน์
“นี่ เจ้า!” หานเจียเอ๋อร์โกรธจนจุกอก นึกคำพูดมาด่าตงตงไม่ออก สำคัญกว่านั้น ตงตงดันพูดถูก!
เพราะตงตงพูดแทงใจ ทำเอาถังเหวินนั่งบิดไปบิดมา หน้าแดงแป๊ดด้วความเขิน
ตงตงมองเด็กทั้งสองพลางส่ายหน้าระอา
เด็กหนอเด็ก ซื่อกันจริงๆ
“พี่เหวินเป็นของข้า เจ้าฝันลมๆ แล้งๆ อะไร” หานเจียเอ๋อร์พูดด้วยน้ำเสียงที่ใกล้เคียงกับกรีดร้อง
“ข้าแค่พูดตามความเป็นจริงของสังคมเท่านั้น ไม่เชื่อถามสาวใช้ท่านดูสิ”
จบคำพูดนั้น หานเจียเอ๋อร์หันหลังกลับไปมองสาวใช้เพื่อถามความเห็นทันที เมื่อเห็นว่าสาวใช้ทั้งสองต่างพยักหน้าพร้อมกัน หานเจียเอ๋อร์กระทือเท้าเร่าๆ
“เด็กอย่างเจ้านี่มันหน้าไม่อาย อ๊าย!”
ตงตงไม่รีบร้อน รอให้หานเจียเอ๋อร์กรีดร้องจนพอใจ ก่อนจะพูดอีกครั้ง “ถ้าพี่สาวไม่อยากให้ท่านพ่อข้าไม่มีทางเลือก จับข้าแต่งเป็นอนุของถังเหวิน พวกเรามาสงบศึกกันดีกว่า”
“สงบศึกอะไร ข้าไม่ญาติดีกับเจ้า”
“ข้าเพิ่งรู้นะเนี่ย พี่สาวชอบให้สามีทำร้ายจิตใจนี่เอง”
“พูดอะไรของเจ้า เหลวไหลทั้งเพ”
“ก็ถ้าพวกเราไม่ญาติดีกัน ข้าแต่งเข้าไปเป็นอนุ ทุกๆ วันข้ากับพี่สาวก็ต้องแย่งชิงความรักจากสามีใช่ไหมล่ะ แน่นอน ฝ่ายชนะก็คือข้า ท่านทำอะไรไม่ได้ ถูกต้องไหม”
“จะ เจ้า…”
“คุณหนูเจ้าคะ บ่าวคิดว่านางพูดถูกอยู่บ้าง เช่นนั้นฟังข้อเสนอนางก็ไม่เสียหายนะเจ้าคะ”
สาวใช้ที่อยู่ข้างหลังเหมือนเข้าใจทางโลกอย่างดี ฝ่ายนั้นจึงเตือนหานเจียเอ๋อร์
หานเจียเอ๋อร์พยายามทำใจให้เย็นลงก่อนจะถาม
“ข้อเสนออะไร”
เมื่อทุกอย่างเข้าทาง ตงตงลอบยิ้มในใจแล้วรัวเสียงพูด
“ถ้าท่านไม่อยากให้ท่านพ่อข้าไม่มีทางเลือก บ้านข้าต้องอยู่รอด ฉะนั้นพี่สาวเหมาซาลาเปาข้าหน่อย ทำให้ร้านข้ายืนหยัดต่อไปได้…ซาลาเปาไส้หมูกับฟักทองหวานลูกละ 3 อีแปะ ตอนนี้ไส้หมูเหลือ 23 ลูก ไส้ฟักทองหวานเหลือ 18 ลูก คิดเป็นเงินเสร็จสรรพแล้ว ทั้งหมด 123 อีแปะ ถูกมากเลยใช่หรือไม่ เช่นนั้นท่านเหมาข้าที”
หานเจียเอ๋อร์ยกนิ้วขึ้นมานับเลขตามคำพูดของตงตง ทว่ายิ่งนับยิ่งปวดหัว สุดท้ายเลยเปลี่ยนมาถาม
“สรุปคือข้าต้องเหมาซาลาเปาพวกนี้?”
“ใช่ ถ้าขายหมด บ้านจางก็รอดแล้ว”
หานเจียเอ๋อร์หันไปมองสาวใช้
สาวใช้ทั้งสองคนพยักหน้ารัวๆ อย่างเห็นด้วย
เมื่อเห็นหานเจียเอ๋อร์เริ่มมีท่าทีลังเล ตงตงเติมเชื้อเพลิงลงไปอีก ฉีกยิ้มแล้วกล่าว “พี่สาวคนสวย ท่านงดงามอยู่แล้ว เหลือก็แต่ทำใจให้กว้าง รับรองยังไงสามีก็ต้องรักหลงท่าน”
“พะ พูดจริงหรือ”
“จริงแท้แน่นอน”
“เช่นนั้นข้าเหมาหมด”
หานเจียเอ๋อร์คล้อยตามในที่สุด
ทว่า ถังเหวินที่ตั้งใจจะซื้อซาลาเปาของตงตงกลับไปชื่นชมก่อนกินเป็นมื้อเที่ยงรู้สึกไม่พอใจ เนื่องจากถูกเหมาตัดหน้า ลุกพรวดจากเก้าอี้ ตะโกนใส่หน้าหานเจียเอ๋อร์
“น้อยๆ หน่อยเถอะ หานเจียเอ๋อร์ เจ้าเหมาหมด แล้วคนอื่นจะกินอะไร”
หานเจียเอ๋อร์กรอกตาตอบ “ก็เรื่องของคนอื่นสิ”
“เช่นนั้นขายต่อให้ข้าได้หรือไม่” ซานหลัวเฉินถาม
“ไม่ขาย” หานเจียเอ๋อร์ตอบฉับพลัน
ซานหลัวเฉินทำคอตก
ทางด้านตงตงนั้น ไม่ได้สนใจอะไรเลย ตั้งอกตั้งใจคีบซาลาเปาใส่ห่อกระดาษ
วันนี้ขายหมดเร็ว ดีจริงๆ!
“พี่สาวคนสวย ทั้งหมดเป็นเงิน 123 อีแปะเจ้าค่ะ”
ตงตงยื่นซาลาเปาทั้งหมดให้หานเจียเอ๋อร์
สาวใช้ของหานเจียเอ๋อร์เป็นคนเข้ามารับ ก่อนหานเจียเอ๋อร์จะควักเงินออกมาจ่าย
“พี่สาวมาอุดหนุนอีกนะ”
หานเจียเอ๋อร์ไม่ตอบ สะบัดหน้าเชิดใส่ตงตง “ชิว์” ถึงกระนั้น ตอนหมุนตัวเดินออกจากร้าน หานเจียเอ๋อร์โบกมือให้ตงตงทีหนึ่ง
ตงตงไม่ได้ถือสา กล่าวขอบคุณด้วยรอยยิ้ม
