บทที่ 2 Chapter 2

7 ปีต่อมา ณ ประเทศไทย

เพชรหอมเร่งฝีเท้าเดินเข้ามาในโรงเรียนอรุณบริรักษ์ โรงเรียนอนุบาลใกล้บ้าน สถานศึกษาของยศนัย อรุณประภาพร บุตรชายคนเดียวของหล่อน สีหน้าของเพชรหอมแบกรับความกังวลไว้เต็มพิกัด รีบรุดมาโรงเรียนแห่งนี้ทันทีที่วิไลพร คุณครูประจำชั้นอนุบาล 2/2 โทรไปแจ้งเรื่องสำคัญ หล่อนจำต้องลางานมาจัดการเรื่องลูกตัวแสบ ที่สร้างวีรกรรมชวนปวดหัวให้หล่อน

“สวัสดีค่ะครูใหญ่ ครูแก้ว” เพชรหอมไหว้ไพศาล ครูใหญ่ประจำโรงเรียน และครูวิไลพรหรือครูแก้ว

“เชิญนั่งครับคุณแม่” ไพศาลเชิญผู้ปกครองนักเรียนจอมเกเร เพชรหอมทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้ข้างวิไลพร “อย่างที่ครูแก้วโทรบอกคุณแม่นะครับ วันนี้น้องฮาร์ทชกน้องพลจนจมูกหัก ทางเราได้พาน้องพลไปโรงพยาบาลแล้ว และทำการรักษาจนแน่ใจว่าปลอดภัย ซึ่งทางเราได้ทำตามกฎระเบียบของทางโรงเรียน โทรแจ้งให้ผู้ปกครองดนุพลทราบ ผลที่ออกมาคือ คุณพ่อคุณแม่ของน้องพลไม่ยอม จะฟ้องดำเนินคดีกับน้องฮาร์ท แต่ผมคิดว่าฮาร์ทยังเด็ก และเป็นเรื่องเด็กทะเลาะกัน ผมเกลี่ยกล่อมคุณพ่อคุณแม่น้องพลแล้ว ซึ่งเขาทั้งสองยอมไม่แจ้งความ แต่ต้องการให้คุณชดใช้ค่าเสียหายและค่าทำขวัญครับ”

ไพศาลบอกเรื่องที่เพชรหอมต้องรับรู้และชดใช้ เพชรหอมถอนหายใจพรืดยาว หันไปมองหน้ายศนัย ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่เงยหน้ามองสบตาผู้เป็นแม่ด้วยความสำนึกผิด

“ครั้งนี้น้องฮาร์ททำรุนแรงกว่าครั้งก่อนนะคะคุณแม่ ทางเราก็ไม่รู้จะช่วยยังไง ได้แต่ช่วยพูดให้คุณพ่อคุณแม่น้องพลไม่เอาความ แต่อย่างที่ครูใหญ่บอก คุณแม่ต้องชดใช้ค่าเสียหายและค่าทำขวัญค่ะ”

วิไลพรมองเพชรหอมด้วยความสงสาร ยศนัยไม่ใช่เด็กเกเรหรือเจ้าปัญหา เพียงแค่ว่า อาจมีความอดทนต่ำต่อการถูกล้อจากเพื่อนร่วมชั้นเรียน ซึ่งเหตุการณ์ลักษณะนี้ไม่ใช่ครั้งแรก ยศนัยชกหน้าเพื่อนเป็นครั้งที่สอง ครั้งแรกชกหน้ายุทธนาจนฟันโยก ครั้งนี้ชกดนุพลจนจมูกหัก

“ค่าเสียหายทั้งหมดเท่าไหร่คะ”

“ค่ารักษาพยาบาทหนึ่งหมื่นเจ็ดพันบาท ค่าทำขวัญสองหมื่นบาท รวมเป็นสามหมื่นเจ็ดพันบาทครับ”

ช่างเป็นตัวเลขที่สูงมากสำหรับคนที่ต้องแบกภาระค่าใช้จ่ายภายในบ้านและส่วนตัวเพียงคนเดียว เงินจำนวนนี้สูงกว่าเงินเดือนที่เพชรหอมได้รับหนึ่งเท่าตัว แต่ไม่ว่าจะสูงมากแค่ไหน เพชรหอมก็ยินดีจ่าย

“ได้ค่ะ สามหมื่นเจ็ดพันบาท”

เอ่ยจำนวนเงินออกไปก็ใจหาย หล่อนมีเงินเก็บไม่ถึงสองหมื่นบาท และเป็นเงินมีไว้สำรองจ่ายในการฉุกเฉิน อาทิลูกป่วย และมีไว้สำหรับค่าเล่าเรียนของยศนัยในอนาคต ทว่าก็ต้องดึงมาใช้เพราะความจำเป็น ส่วนที่ขาดอีกหมื่นเจ็ดกว่าๆ คงต้องหาหยิบยืมจากคนรอบข้าง หรือไม่ก็กู้เจ๊แมวเจ้าของห้องเช่าที่ปล่อยเงินกู้ทั้งรายวันและรายเดือน กู้ง่ายแต่ก็ต้องเสียดอกเบี้ยมาก

“ค่ารักษาพยาบาลจ่ายที่ผมนะครับ เพราะผมใช้เงินสำรองของโรงเรียนออกไปก่อน ส่วนอีกสองหมื่นบาท คุณแม่ให้กับคุณพ่อคุณแม่ดนุพลโดยตรงเลยนะครับ” ไพศาลแจงรายละเอียดที่เพชรหอมต้องรับผิดชอบ

“ค่ะ ได้ค่ะครูใหญ่ พรุ่งนี้เพ้นท์จะจัดการให้ค่ะ”

“ครับ ถ้างั้นก็ไม่มีอะไรแล้วครับ”

“ขอบคุณครูใหญ่กับครูแก้วมากค่ะที่ช่วยพูดให้” เพชรหอมพนมมือไหว้ครูทั้งสอง “เพ้นท์ขอตัวก่อนนะคะ แล้วขออนุญาตพาน้องฮาร์ทกลับไปด้วยค่ะ”

“ยังมีอีกเรื่องค่ะคุณแม่” วิไลพรพูด

“ค่ะ เรื่องอะไรคะ”

“คืออย่างนี้ค่ะ เดือนหน้าจะมีการแข่งขันพูดอ่านภาษาอังกฤษ ทางโรงเรียนเราส่งนักเรียนเข้าร่วมแข่งขันด้วย ระดับชั้นป.1-ป.6 เราได้ตัวแทนแล้ว ขาดแต่ชั้นอนุบาล ครูเห็นว่าน้องฮาร์ทมีความสามารถด้านนี้ พูดได้คล่องกว่าเด็กชั้นเดียวกัน ส่วนเรื่องการอ่านก็อยู่ในระดับดีค่ะ ทางโรงเรียนจึงขออนุญาตให้น้องฮาร์ทเป็นตัวแทนชั้นอนุบาลไปร่วมแข่งขันค่ะ ไม่ทราบคุณแม่ขัดข้องไหมคะ” วิไลพรบอกให้อีกฝ่ายรู้และรอคำตอบ

“ไม่มีปัญหาค่ะ น้องฮาร์ทจะได้ฝึกภาษาและการอ่านเขียนไปด้วย”

ความที่เพชรหอมพูดได้สี่ภาษาไม่รวมภาษาแม่ และยศนัยเป็นลูกครึ่งมีเชื้อสายอิตาเลี่ยน หล่อนจึงฝึกสอนให้ยศนัยพูดภาษาอังกฤษและภาษาอิตาเลี่ยนตั้งแต่เด็ก ซึ่งยศนัยก็เรียนรู้ได้ดีมาก

“ขอบคุณมากค่ะคุณแม่” วิไลพรยิ้มให้เพชรหอม

“ยินดีค่ะ ถ้าหมดเรื่องแล้ว เพ้นท์ขอตัวก่อนนะคะ”

เพชรหอมจูงมือบุตรชายออกจากห้องครูใหญ่ โดยมีสายตาของเจ้าของห้องและครูประจำชั้นอนุบาล 2/2 มองตามไปด้วยความสงสารและเห็นใจ แต่ก็ช่วยอะไรมากไม่ได้ไปกว่านี้

“แม่ฮะ ผมขอโทษ” ยศนัยดึงมือออกจากมือมารดา เด็กชายวัยหกขวบพนมมือไหว้เพชรหอมอย่างสำนึกผิด เพชรหอมเห็นแววตาบุตรชายแล้วถึงกับดุไม่ลง หล่อนจูงมือบุตรชายมานั่งตรงม้าหินหน้าห้อง

“คราวนี้ไปชกหน้าเพื่อนเรื่องอะไร”

“พลมาล้อว่าผมเป็นลูกไม่มีพ่อฮะ”

เรื่องเดิม...

ครั้งที่แล้วยศนัยชกหน้าเพื่อนก็ด้วยเหตุผลนี้ เด็กชายถูกล้อว่าเป็นลูกไม่มีพ่อ ซึ่งในความเป็นจริงยศนัยมีบิดา เพียงแค่ว่าบิดาไร้ความรับผิดชอบ แล้วหล่อนเองไม่ต้องกล่าวถึงราซิเอลโล่อีก ไม่ว่าทางใดทางหนึ่ง ทว่ามันก็ยากจะตัดใจจากเขา เป็นเพราะใบหน้าของยศนัยถอดแบบพ่อมาเต็มๆ รวมถึงนัยน์ตาสีฟ้าก็เหมือนกันไม่ผิดเพี้ยน และนี่เป็นสาเหตุที่ทำให้เพชรหอมลืมพ่อของลูกไม่ได้

ไม่เพียงหน้าตาที่เหมือนกัน อุปนิสัยยังคล้ายคลึงกันด้วย โดยเฉพาะเรื่องความใจร้อน บุ่มบ่าม ไร้ความอดทนเหมือนกันไม่มีผิด ยศนัยรับการถ่ายทอดทั้งหน้าตา นิสัยมาจากบิดาจอมมาเฟียเต็มๆ