บทที่ 003

ซีลเดินเท้าเปล่าไปมาจากสุดฝั่งหนึ่งของห้องนั่งเล่นในเพนต์เฮาส์ของเขาไปยังอีกฝั่ง ในมือข้างหนึ่งถือสัญญาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็เสยผมสีขาวของตัวเองเป็นรอบที่ร้อยพันทุกครั้งที่เขาอ่านเจอเรื่องไร้สาระอีกอย่างที่เขียนไว้ในเอกสาร

ลูคัสเฝ้ามองเขาจากโซฟา จิบเครื่องดื่มในแก้วมัคพลางไขว่ห้าง “ได้โปรด นั่งลงแล้วอ่านมันดีๆ เถอะ”

“ฉันก็อ่านอยู่ไงเล่า!” ซีลตวาดกลับ เสียงของเขาเจือด้วยความไม่อยากจะเชื่อและความหงุดหงิด “ฉันแค่พยายามจะทำความเข้าใจว่าทำไมไอ้บ้านี่ถึงคิดว่าตัวเองจะมาควบคุมทุกย่างก้าวในชีวิตฉันได้ สัญญาบ้าๆ นี่ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นบทละคร แถมยังมีจุดหักมุมเยอะกว่าอีก!”

ลูคัสจิบเครื่องดื่มของเขา “มันคือการวางกรอบ”

“วางกรอบเหรอ” ซีลถลึงตาใส่เขา “กฎข้อที่หนึ่ง: ห้ามฉันเดินทางออกนอกประเทศโดยไม่ได้รับอนุญาต กฎข้อที่สอง: ฉันต้องรายงานความเคลื่อนไหวให้ผู้ช่วยของเขาทราบเป็นประจำ กฎข้อที่สาม: ห้ามมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งนอกละครตบตาของเรานี่ นี่มันอะไรกัน ลัทธิประหลาดรึไง”

ลูคัสยักไหล่ “เขาก็แค่พยายามปกป้องการลงทุนของเขา เมื่อรู้ถึงนิสัยเสียๆ ของนายนั่นแหละ”

ซีลหัวเราะเสียงดังอย่างขมขื่น “ลงทุนเหรอ ฉันไม่ใช่พอร์ตหุ้นนะโว้ย ฉันเป็นคนจริงๆ และไอ้สัญญานี่อ่านแล้วเหมือนคำตัดสินจำคุกชัดๆ!” เขาพลิกหน้ากระดาษไปมาแล้วก็หัวเราะลั่น “โอ้ อันนี้เด็ดเลย เสื้อผ้าจะถูกจัดเตรียมไว้ให้และต้องสวมใส่ตามนั้นตลอดเวลาระหว่างออกงานสังคม เขาคิดว่าฉันจะทำอะไร โผล่ไปงานกาลาด้วยกางเกงยีนส์ขาดๆ กับแจ็กเก็ตตัวเดียวรึไง”

ในทุกวินาทีที่ผ่านไป เขารู้สึกได้ถึงความหงุดหงิดที่เริ่มปะทุขึ้น ก่อตัวหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ ไอ้บ้านั่นมันคิดว่าตัวเองเป็นใครวะ

“เอาจริงๆ นายก็คงทำแบบนั้นแหละ” ลูคัสพึมพำ

ซีลตวัดสายตาขวางใส่เขาแล้วพูดต่อ “และตรงนี้แหละ คือทีเด็ดเลย กิจกรรมบนโซเชียลมีเดียทั้งหมดต้องถูกสอดส่องและอนุมัติ ฉันอายุสิบสองรึไง”

“ก็แค่ปีเดียว” ลูคัสพูดเน้นทีละคำ ซีลรู้สึกว่าตัวเองใกล้จะระเบิดเต็มที “นายคิดซะว่ามันเป็นความท้าทายใหม่ก็ได้ นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดของนายที่จะแก้ไขทุกอย่างให้กลับมาเข้าที่เข้าทางอีกครั้ง”

“งั้นฉันก็แค่ยอมสละอิสรภาพของตัวเอง ปล่อยให้เขาชักใยอยู่เบื้องหลังส่วนฉันก็ยิ้มเหมือนหุ่นเชิดที่ดีงั้นสิ แล้วจะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันทำพลาด”

“ก็ภาวนาว่านายจะไม่ทำพลาดแล้วกัน”

ซีลโยนมือขึ้นอย่างหัวเสีย “นี่มันบ้าไปแล้ว!” เขาหันหลังกลับและทิ้งตัวลงบนโซฟา หวังว่าเขาจะแค่ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงฝันร้ายที่เลวร้ายเรื่องหนึ่ง “นายทนกับโซ่ล่ามเส้นนี้ได้ยังไงกัน ลูคัส”

“ฉันไม่ได้บอกว่าฉันโอเคกับมัน แต่พูดกันตามตรงนะซีล โซ่เส้นนี้อาจเป็นสิ่งเดียวที่รั้งไม่ให้นายวิ่งตรงดิ่งตกเหวไป”

ซีลกลอกตา “เป็นกำลังใจที่ดีจริงๆ ลูคัส”

“นายมันแมวป่าพยศ คุณโลรองต์อาจคิดว่าเขาอ่านเกมนายออกหมดแล้ว แต่ทำให้นายคนนั้นเห็นสิว่านายไม่ใช่เบี้ยที่เดินง่ายๆ แต่อย่าทำอะไรที่จะทำลายอาชีพของนายให้ย่อยยับไปกว่านี้ ฉันเตือนนายแล้วนะซีล นายต้องแก้ไขความเสียหายที่นายก่อไว้”

ซีลครางอย่างเหนื่อยใจ อยากจะฉีกสัญญาทิ้งแล้วกลับไปสู่ช่วงเวลาที่เขาไม่ต้องสนใจอะไรทั้งสิ้น แต่ลูคัสคงไม่ปล่อยให้เขามีชีวิตอยู่สุขสบายแม้แต่วันเดียว

~

ลูคัสตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกเหมือนโดนรถบรรทุกชน เขารู้สึกถึงเสียงวิ้งในหูขณะลุกจากเตียง สวมเพียงกางเกงวอร์มตัวเดียว อย่างน้อยครั้งนี้เขาก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมาในห้องขังห่วยๆ

เขาลากเท้าออกจากห้องนอน แต่แล้วก็ต้องชะงักกึกราวกับกวางที่ถูกไฟสาดหน้า ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าใครกำลังนั่งอยู่บนโซฟาของเขา ชายคนนั้นดูสง่างามภูมิฐานในชุดสูทสีดำ มีเสื้อโค้ทตัวใหญ่พาดอยู่บนไหล่ เขานั่งไขว่ห้างราวกับเป็นเจ้าของที่นี่ ขณะที่ผู้ช่วยของเขายืนอยู่ด้านหลังด้วยสายตาที่พร้อมจะสังหารคนได้ทุกเมื่อหากเขาตั้งใจกว่านี้อีกนิด

“ค-คุณ-” ซีเอลเสียงสั่น “คุณเข้ามาได้ยังไง? ใครให้คุณเข้ามา”

เซอร์ซีสตวัดสายตามองเรือนร่างท่อนบนที่เปลือยเปล่าของเขาแล้วเบือนหน้าหนีอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร “ผมเป็นเจ้าของตึกนี้”

ปากของซีเอลอ้าพะงาบๆ ราวกับปลาที่ถูกจับขึ้นจากน้ำ “ค-คุณเ-เป็นเจ้าของตึก? น-นั่นไม่ได้หมายความว่าคุณจะบุกเข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญได้นะ!” เขาปัดผมสีขาวของตัวเองออกจากใบหน้า

“ต้องขออภัย พอดีผมรีบหน่อย” เซอร์ซีสพูดต่อด้วยท่าทีไม่ยี่หระที่ทำให้ซีเอลหงุดหงิด

ผู้ช่วยของเขาก้าวมาข้างหน้า ยื่นถุงใบหนึ่งให้ซึ่งซีเอลรับมาอย่างลังเลแล้วแอบมองเข้าไปข้างใน “คุณต้องการให้ผมทำอะไรกับของนี่”

“ไปแต่งตัว เราจะไปงานการกุศลกัน”

อีกครั้งที่ซีเอลอ้าปากค้าง “คุณบุกเข้ามาในบ้านผมแล้วคิดว่าจะสั่งให้ผมทำอะไรก็ได้งั้นเหรอ? ผมไม่ได้เป็นเกย์ด้วยซ้ำ!”

ประกายวูบไหวในดวงตาสีน้ำแข็งของเซอร์ซีส “ผมเห็นรายงานแล้ว คุณรี้ด” เซอร์ซีสเอ่ย น้ำเสียงราบเรียบแต่เคลือบไว้ด้วยความเฉียบขาด “ทั้งข่าวซุบซิบ ทั้งรูปถ่าย คุณเคยคบทั้งผู้ชาย ผู้หญิง และทุกเพศสภาพ เพราะงั้นอย่ามายืนเสแสร้งทำเป็นคนดีมีศีลธรรมหน่อยเลย มันไม่เข้ากับคุณ และผมก็ไม่ประทับใจกับท่าทีของคุณด้วย”

ซีเอลตัวแข็งทื่อ “ผมก็แค่จะบอกว่า ถ้าจะให้เรื่องทั้งหมดนี่มันดูเป็นธรรมชาติ คุณก็น่าจะไปเลือกคนที่มีใจให้คุณจริงๆ ผมยังไม่ได้เซ็นสัญญาเลยด้วยซ้ำ เพราะงั้นผมยังไม่มีข้อผูกมัดต้องมาทำเรื่องบ้าๆ ของคุณนะ!”

ริมฝีปากของเซอร์ซีสโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มที่ไร้ซึ่งความขบขัน เขาค่อยๆ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ร่างสูงตระหง่านและโครงร่างใหญ่โตของเขาบดบังจนน่าอึดอัดขณะก้าวเข้าหาซีเอลจนอีกฝ่ายต้องถอยหลังกรูด

“ผมไม่ได้เลือกคุณเพราะรสนิยมของคุณ คุณรี้ด ผมเลือกคุณเพราะคุณมีประโยชน์ ส่วนคุณจะมองว่าผมมีเสน่ห์ดึงดูดหรือไม่นั้น มันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับข้อตกลงนี้”

“มีประโยชน์? ผมเป็นได้แค่นั้นสำหรับคุณเหรอ” ซีเอลจ้องมองชายตรงหน้าอย่างขุ่นเคือง เขามักจะเชื่อเสมอว่าตัวเองสูง แต่ผู้ชายคนนี้กลับทำให้เขาดูตัวเล็กไปถนัดตา

“ถูกต้อง” เซอร์ซีสพูดต่อด้วยน้ำเสียงไม่สั่นคลอน “นี่ไม่ใช่เรื่องของแรงดึงดูดหรือความรักโรแมนติก มันเกี่ยวกับอำนาจควบคุม—อำนาจของผมที่จะควบคุมเรื่องราวต่างๆ และโอกาสที่คุณจะได้กอบกู้อาชีพการงานที่เหลืออยู่ของคุณ ถ้าคุณมองไม่ออก ก็แสดงว่าคุณโง่กว่าที่ผมคิดไว้” เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนซีเอลแทบจะเสียหลักล้มหงายหลัง แต่แล้วแขนของเซอร์ซีสก็เอื้อมมารวบเอวบางของเขาไว้แล้วดึงกลับเข้าไป

ลมหายใจของซีเอลสะดุดเมื่อได้กลิ่นโคโลญจน์ของผู้ชายคนนั้น กลิ่นไม้จันทน์หอมที่ให้ความรู้สึกหนักแน่นและทรงพลัง ในระยะใกล้ขนาดนี้ เขามองเห็นเฉดสีเข้มในดวงตาสีเทาของเซอร์ซีสและแนวกรามที่คมคายของเขา

“ผมไม่จำเป็นต้องชอบคุณ คุณรี้ด” เซอร์ซีสกล่าวต่อ “และคุณก็ไม่จำเป็นต้องชอบผม สิ่งที่คุณต้องทำคือปฏิบัติตามเงื่อนไขในสัญญาและแสดงบทบาทของคุณให้สมจริง ความรู้สึกส่วนตัวของคุณไม่เกี่ยว คุณเข้าใจไหม”

ซีเอลพยักหน้าหงึกๆ พลันราวกับเสียงหายไปจากลำคอ

“ดีมาก” เซอร์ซีสปล่อยมือจากเอวของเขาแล้วถอยกลับไป “ทีนี้ก็ทำตัวเป็นเด็กดีแล้วไปแต่งตัวซะ”