บทที่ 077

แสงแดดยามเช้าส่องลอดผ่านม่านเข้ามาอย่างอ่อนแรง แต่ซีเอลกลับไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นเลยสักนิด ตรงกันข้าม เขากลับรู้สึกราวกับกำลังจมอยู่ในกองไฟ ร่างกายปวดร้าว ศีรษะปวดตุบๆ และทุกอณูของร่างกายก็หนักอึ้งจนทนไม่ไหว

เขาครางออกมาแล้วพลิกตัวตะแคง ดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาคลุมโปง แขนขาอ่อนแรงไร้ประโยชน์ เขาสั่นไป...