บทที่ 008

อีกครั้งแล้วที่ซีลปวดหัว เขารู้สึกได้ว่ามันเต้นตุบๆ อยู่ในหัวราวกับเสียงกลอง กะโหลกของเขาปวดร้าว แสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปทำให้เขาแสบตา และเสียงซุบซิบที่ดังอยู่รอบตัว...เกี่ยวกับเขา...ก็ยิ่งทำให้เสียงกลองในหัวดังกระหึ่มขึ้นไปอีก

นี่คือการถ่ายภาพครั้งแรก เขานั่งอยู่บนโซฟาตัวหนึ่งในชุดคอสตูม รอคิวของตัวเองขณะที่นักแสดงคนอื่นๆ กำลังถ่ายทำ ซีลได้พบกับเพื่อนนักแสดงร่วมของเขาแล้ว และเขายังจำสีหน้ารังเกียจขยะแขยงบนใบหน้าของพวกเขาได้ตอนที่มีคนแนะนำให้รู้จักกัน ซีลกลอกตา ราวกับว่าเขาแคร์สายตาไม่ยอมรับของพวกเขาอย่างนั้นแหละ ถ้าเขาสนใจว่าคนอื่นจะคิดยังไงกับเขามากขนาดนั้น เขาคงไม่มาเป็นนักแสดงที่มีแต่ข่าวฉาวเต็มประวัติแบบนี้หรอก

ซีลเอนกายพิงเก้าอี้ ไขว่ห้างและแกว่งขาที่สวมรองเท้าบูทหนังสีดำไปมาเพื่อแสดงความใจร้อน โดยไม่สนใจสายตารำคาญจากทีมงานและนักแสดงคนอื่นๆ แว่นกันแดดของเขาบดบังดวงตาไว้ขณะที่เขาแกว่งถ้วยเอสเพรสโซ่ในมืออย่างเกียจคร้าน

“คุณรีดครับ! เราพร้อมถ่ายคุณที่เซ็ตแล้วครับ!”

ซีลแทบจะถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาวางแก้วเครื่องดื่มลงบนโต๊ะแล้วลุกขึ้น เขาต้องรีบๆ ทำให้เรื่องบ้าๆ นี่มันจบๆ ไปซะที ไม่ใช่เรื่องที่เขาไม่เคยทำมาก่อนเสียหน่อย

เขายืนอยู่หน้ากล้อง โพสท่าที่ดูเป็นธรรมชาติแต่ก็เปี่ยมด้วยความมั่นใจ แล้วแสงแฟลชก็สว่างวาบจนตาพร่า

ใช้เวลาสามสิบนาทีกว่าเขาจะเสร็จและเดินลงจากเวที เขาตรงไปที่มุมของว่างและคว้าน้ำดื่มมาขวดหนึ่ง แต่แล้วเขาก็ได้ยินมันอีกครั้ง...เสียงซุบซิบนินทาที่ไม่ได้เบาเหมือนกระซิบเลยสักนิด

“ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพวกเขาให้หมอนั่นเข้ามา คงจะดีสินะที่มีมหาเศรษฐีคอยใช้เส้นสายให้”

“ฉันแค่จะบอกว่ามันตลกดีนะที่บางคนสมัยนี้ไม่ต้องใช้ความสามารถของตัวเองเพื่อให้ได้บทมาด้วยซ้ำ”

ซีลกลอกตาและดื่มน้ำจากขวด จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปหาพวกเธอ เขายกยิ้มมุมปาก “กล้าดีนี่ที่คิดว่าจะพูดต่อหน้าฉันได้”

“ก็คงต้องจ่ายหนักหน่อยล่ะมั้งถึงจะรู้จักคนที่ใช่” หนึ่งในนั้นแค่นเสียง

นางแพศยาเอ๊ย ซีลกัดกระพุ้งแก้มด้านในเพื่อห้ามตัวเองไม่ให้ปล่อยหมัดออกไป ถึงแม้เขาจะบ้าบิ่นและไม่แคร์โลกแค่ไหน แต่เขาก็ตบผู้หญิงไม่ได้ “แทนที่จะมาดิ้นพล่านด้วยความอิจฉาอยู่ตรงนี้ ทำไมไม่ไปหาคนรวยๆ มีอำนาจมาอุปถัมภ์ความห่วยแตกของตัวเองล่ะ”

ซีลรู้ว่าถ้าเขายังอยู่ตรงนี้นานกว่านี้ เขาอาจจะตบหน้าใครสักคนเข้าจริงๆ เขาตัดสินใจที่จะออกไปพักและก้าวออกไปข้างนอก เขาพบว่าตัวเองอยู่ตรงระเบียง เขาหยิบบุหรี่ออกมาแล้วจุดมัน

“ขอบ้างได้ไหม”

ซีลหันขวับไปด้านข้างเมื่อใบหน้าที่คุ้นเคยเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างๆ จ้องมองเขาด้วยรอยยิ้มยั่วเย้าและแววตาพราวระยับที่ซีลอาจจะยอมเล่นด้วยหลังจากไล่สายตามองชายคนนั้นตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วพบว่าเขาฮอตเอาเรื่อง วันนี้เขาเจอเพื่อนนักแสดงหลายคน แต่จำชื่อส่วนใหญ่ไม่ได้ “ฉันไม่แบ่ง” เขาตอบอย่างห้วนๆ

ชายคนนั้นหัวเราะเบาๆ “ไม่เพียงแต่คุณจะฉาวโฉ่เรื่องความบ้าบิ่นนะ แต่ยังโลภมากอีกด้วยเหรอ” เขาพูดอย่างหยอกล้อ มองซีลราวกับกำลังใช้สายตาเปลื้องผ้าเขาอยู่ “มันเข้ากับคุณดีนะ”

“จะถือว่าเป็นคำชมก็แล้วกัน” เขายกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นสายตาของชายคนนั้นเหลือบมองมาที่ริมฝีปากของเขา บางทีเขาอาจจะหาความสุขเล็กๆ น้อยๆ ในกองถ่ายได้บ้าง ไม่ได้มีอะไรกับใครมาสักพักแล้ว และไอ้ความหื่นของเขาก็ไม่รู้ว่าทนมาได้ยังไง “คุณมาที่นี่เพื่อจะจีบผม หรือมาปลอบใจแล้วขอแบ่งบุหรี่”

“คุณคิดว่าไงล่ะ”

“ถ้ามาปลอบใจล่ะก็ ไม่จำเป็น ฉันไม่แบ่งบุหรี่ให้ แต่ถ้าจะเอากัน ฉันก็เอาด้วย ตราบใดที่คุณก็เล่นด้วย”

ดวงตาของชายคนนั้นเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยกับคำพูดที่โจ่งแจ้ง “ว้าว นั่นมันค่อนข้างจะตรงไปตรงมาเลยนะ”

ซีลหัวเราะ แต่ไม่มีแววขบขันในน้ำเสียง “ฉันไม่ชอบพูดอ้อมค้อม ถ้าฉันต้องการอะไร ฉันจะพูดตรงๆ แล้วฉันก็ได้มันมา มันง่ายๆ แค่นั้นแหละ แล้วคุณว่าไงล่ะ” เขาเอียงคอแล้วพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าชายคนนั้น

ในที่สุด ชายคนนั้นก็รวบรวมความกล้าและขยับเข้ามาใกล้ขึ้น โอบแขนรอบเอวของซีลแล้วดึงเขาเข้าไปชิด “อย่าแตะต้องตัวฉัน จนกว่าฉันจะสั่ง” ถ้อยคำนั้นเข้มข้นไม่ต่างจากแววตาของเขาเลย

ราวกับโดนของร้อน ชายคนนั้นรีบชักมือกลับจากเอวของเขาทันที ซีเอลยิ้มมุมปากให้กับความว่าง่ายนั้น เขาพ่นควันออกมาอีกครั้ง ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้แล้วจูบลงบนริมฝีปากของชายคนนั้น มอบรสชาติมิ้นต์ที่ตัวเขาเองไม่ได้ชอบใจนักให้ชายคนนั้นได้ลิ้มลอง ก่อนจะผละออกมา

“รู้อะไรไหม ฉันเปลี่ยนใจแล้วล่ะ เข้าไปเจอกันข้างในดีกว่า”

ไม่พูดอะไรอีก ซีเอลเดินกลับเข้าไปข้างใน ทิ้งให้ชายคนนั้นยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่ตรงนั้น

~

กว่าซีเอลจะกลับมาถึงเพนต์เฮาส์ของตัวเองก็มืดค่ำแล้ว เขารู้สึกเหนื่อยล้าเต็มที เขาเปิดไฟ เตรียมจะรินเครื่องดื่มให้ตัวเอง แต่ก็ต้องตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นร่างที่คุ้นเคยของเซอร์ซีสนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นในท่านั่งถ่างขาอย่างไม่เกรงใจใคร เขาไม่ได้อยู่ในชุดสูทปกติ แต่เป็นเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวที่พับแขนขึ้นถึงข้อศอกและสวมทับด้วยแจ็กเก็ตสีดำ เขามองมาที่ซีเอล ดวงตาสีเทาของเขากลืนไปกับความมืดขณะที่ค่อยๆ ถอดถุงมือสีดำออกจากมืออย่างไม่รีบร้อน

ซีเอลเดินเข้าไปหาอย่างลังเล “เอ่อ หวัดดีครับ? เรา...มีนัดกันที่ผมลืมหรือเปล่าครับ”

ผู้ชายคนนี้ต้องเลิกโผล่มาที่บ้านเขาโดยไม่บอกไม่กล่าวได้แล้ว เพียงเพราะว่าเป็นเจ้าของตึกบ้าๆ นี่น่ะเหรอ!

เซอร์ซีสลุกขึ้นยืน การเคลื่อนไหวของเขาเชื่องช้าและจงใจ ดวงตาสีเข้มจับจ้องมาที่ซีเอล และความแรงกล้าในแววตานั้นทำให้ความกล้าดีเด่นของซีเอลสั่นคลอน เขาพยักพเยิดไปทางโต๊ะกาแฟ ที่ซึ่งซีเอลก็ได้พบกับรูปถ่ายหลายใบ หัวใจของเขาหล่นวูบเมื่อจำได้ว่าเป็นรูปของตัวเองที่ถูกถ่ายเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน กำลังจูบอยู่กับเพื่อนนักแสดง เชี่ยไรวะเนี่ย?!

ซีเอลเค้นหัวเราะออกมา ความประหม่าเริ่มคืบคลานเข้ามาในใจขณะที่เซอร์ซีสขยับเข้ามาใกล้ “ว้าว เดี๋ยวนี้ปาปารัซซี่นี่มีอยู่ทุกที่เลยเนอะ”

ใบหน้าของเซอร์ซีสเรียบเฉยจนอ่านอะไรไม่ออก เขาหยุดห่างจากซีเอลเพียงไม่กี่ก้าว ส่งกลิ่นโคโลญจน์ของเขามาให้ซีเอลได้กลิ่น ที่จู่ๆ ก็ผสมปนเปไปกับกลิ่นคาวคล้ายโลหะของ...เดี๋ยวนะ? นี่เขากำลังได้กลิ่นเลือดเหรอ? ซีเอลขมวดคิ้ว

“นี่คือสิ่งที่นายทำเวลาเบื่อเหรอ? เสนอตัวให้ใครก็ตามที่มองนายเป็นครั้งที่สองน่ะเหรอ?” น้ำเสียงเรียบนิ่งของเซอร์ซีสทำให้ซีเอลรู้สึกหวั่นใจ เขารู้สึกได้ถึงเหงื่อที่ซึมออกมาบนฝ่ามือและท้องที่บิดมวน

“โอ้ย ใจเย็นน่า ก็แค่เล่นสนุกนิดหน่อยเอง ไม่ใช่ว่าผมเซ็นสัญญาห้ามหาความสุขซะหน่อย” ซีเอลปฏิเสธที่จะยอมให้ตัวเองถูกข่มขู่

เซอร์ซีสมองลงต่ำขณะที่ถอดถุงมือออกจนหมดแล้วตอบ “นายพูดถูก นายไม่ได้เซ็น แต่นายเซ็นสัญญาที่ทำให้นายเป็นของฉัน”

ลมหายใจของซีเอลสะดุด หัวใจเต้นผิดจังหวะไปหนึ่งที แต่เขาก็ยังไม่ยอมแพ้ “หวงก้างไปหน่อยมั้ง? คุณรู้ไหม มันไม่ค่อยเหมาะกับคุณเท่าไหร่นะ ก็แค่จูบเอง คุณทำอย่างกับว่าผมไปฆ่าใครมางั้นแหละ”

เซอร์ซีสเอียงคอ มือของเขาเอื้อมขึ้นมาบีบกรามของซีเอลไว้ ไม่เบานัก “นายคิดว่านี่เป็นเกมหรือไง”

หัวใจของซีเอลเต้นรัวแต่เขาก็ไม่แสดงออกมาให้เห็น เขารู้สึกว่ากลิ่นเลือดบนตัวเซอร์ซีสยิ่งแรงขึ้นเมื่ออยู่ใกล้ขนาดนี้ เหมือนกับว่าเขาฉีดน้ำหอมกลิ่นเลือดมา ถ้าจะมีอะไรแบบนั้นอยู่จริง “ก็แล้วแต่ มีของรางวัลด้วยหรือเปล่าล่ะ”

เซอร์ซีสบีบแรงขึ้นพอที่จะทำให้ซีเอลต้องหุบปาก ทันใดนั้นเขาไล้นิ้วไปตามแนวกรามของซีเอล รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏขึ้นบนใบหน้า “การจะทำลายสิ่งที่บอบบางอย่างใบหน้าของนายมันง่ายนิดเดียว”

ดวงตาของซีเอลเบิกกว้างกับความหมายที่ซ่อนอยู่หลังคำพูดนั้น “นี่ขู่กันเหรอ”

“ก็แล้วแต่ว่านายจะมองยังไง ฉันไม่สนว่านายจะจูบใคร แต่ครั้งหน้า คิดถึงผลที่จะตามมาด้วย ทุกอย่างที่นายทำสะท้อนมาถึงฉัน และฉันจะไม่ทนต่อการไม่ให้เกียรติ” เขาออกแรงกดกรามของซีเอลหนักขึ้นขณะโน้มตัวเข้าไปใกล้ เหนือใบหูของซีเอล แล้วกระซิบ “นายเป็นของฉัน ทำตัวให้มันสมกับที่เป็นของฉันด้วย”

หัวใจของซีเอลเต้นรัวราวกับจะหลุดออกมาจากอก สับสนระหว่างความโกรธ ความกลัว และบางสิ่งที่อันตรายกว่านั้นมาก—ความตื่นเต้นเร้าใจ ขณะที่นึกถึงสิ่งที่เซอร์ซีสสามารถทำกับร่างกายของเขาได้

เซอร์ซีสค่อยๆ ปล่อยมือและถอยห่างออกมา จ้องมองซีเอลอย่างอันตราย “ฉันแค่มาสั่งสอนคุณเท่านั้น คุณรีด ไปจัดการตัวเองซะ ฉันไม่อยากให้คู่หมั้นของฉันดูเหมือนเด็กไม่รู้จักโต”

จากนั้นเขาก็จากไป และในที่สุด ซีเอลก็รู้สึกว่าตัวเองกลับมาหายใจได้อีกครั้ง เมื่อกี้มันเกิดบ้าอะไรขึ้นวะ?

สายตาของเขาค่อยๆ เลื่อนไปมองรูปถ่ายเหล่านั้น และขบกรามแน่นด้วยความโกรธ “พวกปาปารัซซี่เวรเอ๊ย”