บทที่ 10 10
ภายในโรงแรมสุดหรู ประเทศอินเดีย
มัณฑนาเดินกลับไปหาเจ้านายที่กำลังนั่งอ่านเอกสารที่จะเตรียมลงนาม หลังจากคุยโทรศัพท์กับสุภัครพีเสร็จแล้ว
“บอสมีอะไรจะถามมันไหมคะ”
“คุณมันอยากให้ผมถามเรื่องอะไรล่ะ เรื่องงานหรือเรื่องส่วนตัว”
“บอสไม่เข้าใจเรื่องไหนก็ถามมาได้เลยค่ะ ถ้ามันรู้มันจะตอบทุกคำถาม”
“หลานสาวคนใหม่ของคุณลุงผมโทรมาทำไม” ไคถามเลขาทั้งที่รู้ทุกเรื่องดีกว่าเธอ เพราะเขาคุยกับผู้เป็นลุงอยู่ตลอดเกี่ยวกับเด็กสาวคนนั้น
“เธอโทรมาบอกว่าจะคืนเงินค่ารักษาให้คุณท่านค่ะ”
“คืนเงิน ทั้งหมดเลยน่ะเหรอ” ถามอย่างแปลกใจ
“เธอบอกว่าบางส่วนนะคะ”
“อ๋อ แล้วคุณมันตอบไปว่ายังไง”
“เรื่องนี้มันไม่ทราบเลยค่ะ คงต้องโทรไปถามคุณท่านก่อน หรือว่าบอสมีคำแนะนำคะ”
“เรื่องนี้ยังไม่ถึงเวลาที่ผมจะแสดงความคิดเห็นหรอกนะคุณมัน ไปถามคุณลุงผมเองดีกว่า”
“ค่ะ ถ้าอย่างนั้นมันขอตัวไปคุยโทรศัพท์กับคุณท่านก่อนนะคะ” มัณฑนาเดินห่างออกไปอีกมุมหนึ่งพร้อมกับโทรศัพท์
ไคมองเลขาสาวที่อายุอานามใกล้เคียงกันจนทำงานร่วมกันได้อย่างดี พลันนึกถึงเสียงใส ๆ ที่ทักทายมาตามสายโทรศัพท์เมื่อสักครู่ เธอคนนั้นถูกคุณลุงหมายตาจะให้มาเป็นคู่ชีวิตของเขาเอาไว้แล้ว แม้เขาจะไม่ได้เสน่หาเธอในทางชู้สาว แต่จากเหตุการณ์ในคืนฝนตก และที่ตามสืบประวัติของเธอมาสักพัก คิดว่าการใช้ชีวิตคู่กับเธอก็คงไม่ลำบากอะไร เขาชอบนะผู้หญิงที่เจียมตัวแบบนั้น แต่เขาก็ยังไม่ได้ตอบรับคุณลุงไปหรอก ทำเฉย ๆ เอาไว้ก่อนดีที่สุด
ห้องจัดเลี้ยงของโรงแรม
“ครีม”
“ขา”
“เรื่องนั้นพี่บอกผู้จัดการให้แล้วนะ แต่ยังไม่ได้คำตอบ เขาบอกว่าต้องคุยกับคุณมงคลก่อน”
“ขอบคุณค่ะพี่ว่าน”
“อือ ถ้าได้คำตอบแล้วพี่จะบอกนะ แต่คิดว่าคงไม่มีปัญหาหรอก เพราะครีมไม่ใช่พนักงานประจำอยู่แล้ว”
“ถ้าไม่ใช่ช่วงสอบสำคัญและพ่อต้องเข้าผ่าตัดด้วย ครีมก็คงไม่ขอหยุดทั้งอาทิตย์แบบนี้หรอกค่ะ พี่ว่านก็รู้นี่คะว่าครีมอยากได้เงินมากแค่ไหน”
“พี่เข้าใจ ไปทำงานเถอะ เดี๋ยว ๆ พี่เกือบลืม พรุ่งนี้มาทำงานเร็วหน่อยได้ไหม พรุ่งนี้จะมีโฮมปาร์ตี้ของลูกค้าวีไอพี เขาต้องการพนักงานแค่สิบคนเท่านั้น แต่เขาเลือกครีมมาด้วย”
“ได้ค่ะ พรุ่งนี้ครีมไม่มีเรียนอยู่แล้ว ครีมจะรีบมาแต่วันนะคะ”
“โอเคจ้ะ มาขึ้นรถที่นี่ตอนสี่โมงเย็นนะ”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่ว่าน”
วันต่อมา
“สวัสดีค่ะพี่ว่าน” หญิงสาวทักทายชายหนุ่มที่เพิ่งเดินทางมาถึง
“ดีจ้ะ” วรวุธยิ้มรับคำทักทายของหญิงสาว วางมือขยี้ศีรษะของเธอเบา ๆ “กินข้าวมาหรือยัง ถ้ายังไปกินให้เรียบร้อยก่อนสิ คืนนี้อาจจะยุ่งจนไม่มีเวลาพักเลยก็ได้”
“ครีมทานแล้วค่ะ ครีมไปเตรียมตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวแยกตัวไปอยู่กับเพื่อน ๆ เพื่อเตรียมความพร้อมในหน้าที่ของตัวเอง เกือบครึ่งชั่วโมงต่อมาก็แยกย้ายกันไปยืนประจำจุด รอให้บริการแก่แขกที่มาร่วมงาน
“บาร์เทนเดอร์ อีกสิบนาทีปรุงเหล้ามาให้ฉันสักแก้วสิ แล้วเธอ..” หญิงสาวตัวเล็กบอบบาง แต่งหน้าทำผมแบบจัดเต็ม บ่งบอกความเป็นเซเล็บชี้ไปที่สุภัครพีที่ประจำตำแหน่งอยู่ใกล้ ๆ บาร์เทนเดอร์ รับหน้าที่เสิร์ฟเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ในคืนนี้ “เอาไปเสิร์ฟให้ฉันในบ้านด้วย”
“คุณหนูต้องการรสไหนครับ” บาร์เทนเดอร์ผู้มีประสบการณ์ถามอย่างนอบน้อม
“คิดว่าแบบไหนเหมาะกับฉันก็ปรุงมาสิ” สาวสวยลูกสาวเจ้าของบ้านนามว่าปฐมาวดี ขยิบตาใส่บาร์เทนเดอร์หนุ่มก่อนจะเดินจากไป
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกสาวของคุณประมาณนะ ชื่อคุณปฐมาวดี” วรวุธเดินมาให้ข้อมูลกับลูกน้อง เมื่อลูกสาวเจ้าของบ้านเดินไปแล้ว
“แล้วเจ้าภาพล่ะคะ ใช่คนนั้นหรือเปล่า” ขนิษฐาที่ได้จับคู่กับสุภัครพีเอ่ยถามหัวหน้า ส่งสายตาไปทางชายหนุ่มไฮสเป็กที่เพิ่งเดินเข้ามาในงาน
“ใช่ คุณปฐพีลูกชายของคุณประมาณ เจ้าของวันเกิดวันนี้ เตรียมตัวให้พร้อมนะ พี่ไปดูความเรียบร้อยก่อน”
“เสร็จแล้วครีม เอาไปเสิร์ฟหน่อย” บาร์เทนเดอร์เทเหล้าใส่แก้วที่เตรียมไว้ ตกแต่งแก้วเสร็จก็เรียกหญิงสาวที่ถูกสั่งงานเอาไว้ตั้งแต่แรกให้ทำหน้าที่
สุภัครพียกถาดที่มีแก้วเหล้าวางไว้ เดินไปทางที่เห็นลูกสาวเจ้าของบ้านเดินไป “ขออนุญาตค่ะ” เอ่ยอย่างนอบน้อมก่อนจะเดินเข้าไปในคฤหาสน์หลังมหึมา แต่ภายในโถงใหญ่ก็มีแต่โต๊ะรับแขกกับความว่างเปล่า เหลียวซ้ายแลขวาไม่รู้จะไปทางไหนต่อดี จึงได้แต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น หวังให้มีใครสักคนผ่านมาเห็น
“ใครน่ะ” เสียงทุ้มที่ดังขึ้น ทำให้หญิงสาวหันไปมองทางบันไดที่แยกเป็นสองทาง เขาคนนั้นกำลังยืนอยู่ทางขวา จ้องเธอเขม็ง แวบหนึ่งที่สบตากันเธอรู้สึกคุ้นหน้าเขาพิกล
“เหล้าที่คุณผู้หญิงสั่งเอาไว้ค่ะ” ตอบเสร็จก็หลบสายตาลงต่ำ
“วางเอาไว้บนโต๊ะนั่นแหละ แล้วก็ไปเอาเหล้ามาให้ฉันใหม่อีกแก้ว” ปฐพีบอกกับพนักงานของทางโรงแรมที่บิดามีหุ้นส่วนอยู่ด้วย
“ค่ะ” หญิงสาวทำตามที่เขาสั่ง วางค็อกเทลลงบนโต๊ะรับแขกแล้วเดินออกไป ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับเหล้า เธอวางมันลงบนโต๊ะรับแขก ข้างหน้าชายหนุ่มที่เป็นคนสั่ง เสร็จแล้วก็ก้มศีรษะเดินถอยออกไป
“จะไปไหน” ปฐพีจิบเหล้าในแก้วเมื่อถามออกไปแล้ว “ยืนรอจนกว่าฉันจะบอกให้ไป”
