บทที่ 1 🐅ใต้อาณัติ บทนำ : ช่วยด้วย

บทนำ

ท่ามกลางบรรยากาศที่ฝนตกกระหน่ำลงมาอย่างแรง หญิงสาวร่างบางเดินร่างกายโรยรินมาตามฟุตบาทเพื่อมาขอความช่วยเหลือจากป้าที่เป็นพี่สาวของพ่อ

"มึงจะไปไหนมึงก็ไปเลยนะน้ำตาล! กูช่วยไม่ได้หรอกพ่อของมึงทำตัวไม่ดีเองและทีเวลาตอนที่พวกมึงมีกินมีใช้ร่ำรวย กูไปขอเงินยังไล่กูออกมาเหมือนหมา ตอนนี้จะมาขอร้องให้กูช่วยเดี๋ยวกูได้ทะเลาะกับผัวกูหรอก ไปเลยรีบไปน้ำตาลเดี๋ยวผัวกูกลับมาจะเห็นเอา" ประตูรั้วกั้นระหว่างทั้งสองคน ผู้เป็นป้ากลับพยายามผลักจนหญิงสาวร่างบางนั้นล้มลงไปให้กับพื้น

"ในตอนที่ป้ากับลุงไปขอความช่วยเหลือจากคุณพ่อ...คุณพ่อไม่เคยปฏิเสธเลยสักครั้ง แต่พอคุณพ่อปฏิเสธเพียงครั้งเดียวป้าถึงกับจำฝังใจเลยเหรอ" ใบหน้าน้อยเงยมองผู้เป็นป้าทั้งน้ำตาเธอร้องไห้สะอึกสะอื้นแบกความหวังมาพร้อมกับสายฝนและร่างกายที่อ่อนแอ

"ใช่กูจำฝังใจด้วย! รีบไปซะ...ก่อนที่มึงจะโดนไปมากกว่านี้"

"คุณป้า! คุณป้าฟังก่อนอย่าเพิ่งไล่น้ำตาล ตอนนี้คุณพ่อติดคุก! ฮื่อๆ คุณป้าช่วยคุณพ่อด้วยนะช่วยประกันคุณพ่อออกมาที" มือน้อยทั้งสองข้างคว้าจับประตูรั้วใบหน้าเงยมองผู้เป็นป้าทั้งน้ำตาผ่านเม็ดฝน

"สมควรแล้วแหละที่มันติดคุก! เพราะมันมีลูกไม่ดีแบบแกไง...เก่งก็ไม่เก่งยังอ่อนแออีกรีบไปซะ อีฆาตกร! อยู่ไปก็เกะกะหน้าประตู น่าขยะแขยง"

ผู้เป็นป้าเดินหันหลังเข้าไปในบ้านโดยไม่หันกลับมามองหลานสาวอีกเลย ความหวังสุดท้ายที่จะขอให้ป้าช่วยนั้นดับลงเหมือนกับแสงเทียนกลางสายฝน

"ฮื่อๆ เอี้ยด!" เสียงล้อยางของรถเสียดสีกับพื้นถนนด้วยที่มีน้ำฝนมากมายแสงไฟสว่างในตอนกลางคืนอยู่ด้านหลังของน้ำตาล หญิงสาวร่างบางหันมองเพราะความตกใจ แต่อยู่ๆ ชายชุดดำทั้งสองคนวิ่งเข้ามาคว้าแขนของเธอและกระชากเข้าไปในรถ

"พวกคุณเป็นใครปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! ปล่อย ฉันบอกให้ปล่อย" น้ำตาลพยายามที่จะออกจากรถแต่ไร้วี่แววเพราะรถตู้นั้นล็อกแล้วชายชุดดำได้เพียงแต่นั่งนิ่ง

"พวกคุณเป็นใครปล่อยฉันนะ" เธอหันกลับมามองชายชุดดำที่ไม่พูดอะไรได้เพียงแต่นั่งนิ่งเหมือนกับหุ่นเหมือนไม่มีชีวิต

"ฉันถามว่าพวกนายเป็นใครมาจับฉันทำไม"

"เงียบ!!"

น้ำตาลจับแขนของชายชุดดำคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างทั้งถามและเขย่าจนชายชุดดำคนนั้นกวาดสายตามองมาด้วยความไม่พอใจ เขายกหลังมือขึ้นราวกับจะตบใบหน้าของเธอจึงทำให้น้ำตาลรีบหลบแล้วยกมือบังใบหน้าของตัวเองเอาไว้

"ฮื่อๆ ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะ...ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันจะต้องไปช่วยคุณพ่อ คุณพ่อของฉันติดคุก" เธอยกมือไหว้ชายชุดดำโดยที่ไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นใคร เธออ้อนวอนให้พวกเขานั้นปล่อยตัวเองแต่คำตอบคือการนั่งนิ่งโดยที่ไม่สนใจคำอ้อนวอนของน้ำตาล

เธอทำทุกวิถีทางพยายามเขย่าประตูก็ไม่สำเร็จจนกระทั่งรถคันที่เธอนั่งมานั้นขับมาจอดที่บ้านหลังหนึ่ง

"พวกนายพาฉันมาที่นี่หมายความว่ายังไง" เธอเอ่ยถามชายชุดดำแต่กลับไม่ได้คำตอบอะไร หลังจากประตูรถเปิดชายชุดดำคว้าต้นแขนของเธอจับกระชากและเดินเข้ามาในบ้าน เมื่อมาถึงชายชุดเหวี่ยงเธอลงกับพื้นอย่างกับตุ๊กตาที่ไร้ความเจ็บปวด ร่างบางล้มลงจนหน้ากระแทกกับเท้าของใครบางคนที่ยืนมองอยู่

ลำตัวน้อยค่อยๆ พยุงตัวเองขึ้นจ้องมองเท้าขึ้นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงหน้าของเขา

"ฮึ๊ก! เตโช! เตโชจริงๆ ด้วย เตโชช่วยเราด้วยนะ พวกมันจับเรามา" น้ำตาลรีบลุกขึ้นจับมือของผู้ชายที่ตนเองนั้นรู้จักเขาชื่อว่าเตโช ใบหน้าดูมีความหวังเพียงแค่เสี้ยววินาที เธอชะงักและหยุดนิ่งด้วยแววตาที่จ้องมองมาของเขานั้นดูน่ากลัว

"พรึ่บ!" เธอถูกผลักให้ล้มลงไปกับพื้นอีกครั้ง

"อย่ามาแตะต้องตัวฉัน...ผู้หญิงสกปรกแบบเธอมันน่าขยะแขยง" ทำไมคำพูดและแววตาของเขาที่มองมานั้นเปลี่ยนไป เขาดูน่ากลัวเหมือนกับว่าเสือตัวหนึ่งที่มันกำลังจะขย้ำเหยื่อ

คนตัวโตขยับก้าวขาเข้ามาใกล้ๆ เขานั่งยองๆ ลง จ้องมองใบหน้าน้อยเพียงไม่นานมือหนาคว้ากระชากบีบคอเธอ

"เธอทำแบบนั้นได้ยังไง!! ห๊ะ! น้ำตาล เธอฆ่าลดาได้ยังไงจิตใจของเธอทำด้วยอะไร ลดาเป็นเพื่อนสนิทของเธอแต่เธอกับฆ่าได้ลงคอ" ใบหน้าน้อยส่ายไปมาเพื่อเป็นการปฎิเสธเขาที่เอ่ยว่าให้ตัวเอง

"ฮึก! ฮึกน้ำตาลไม่ได้ทำ อึก" มือหนาบีบคอของเธอแรงขึ้นเรื่อยๆ จนน้ำตาลหายใจไม่ออก เธอพูดก่อนที่เขาจะปล่อยโดยการสะบัดมือจนร่างบางนั้นล้มใบหน้ากระแทกลงไปกับพื้น

"เฮือก! เตโชฟังก่อนนะเรื่องทั้งหมด..."

"พรึ่บ!" ในขณะที่น้ำตาลนั้นขยับคว้ากอดแขนของเตโชเพื่อที่จะอธิบาย แต่เขาไม่ฟังในคำพูดและการกระทำของเธอ ในสายตาของเขาคงคิดว่าเธอกำลังแสดง! เพื่อเอาตัวรอดเตโชสะบัดขากระชากขาของตัวเองออกจนน้ำตาลล้มลงไปกับพื้น เขาพยักหน้าให้กับลูกน้องเพียงไม่นานร่างบางถูกกระชากจนตัวลอยขึ้นตามแรงกระชาก

"เอาผู้หญิงคนนี้ไปขังเอาไว้ในห้องใต้ดิน! อย่าให้ข้าวให้น้ำจนกว่ากูจะสั่ง" ในแววตาคู่นั้นเขาเคยเป็นผู้ชายที่อบอุ่นแต่ทำไมในวันนี้เขาถึงดูน่ากลัวและใจร้ายได้ถึงขนาดนี้

"เตโชอย่าเพิ่งสิ...ฟังเราก่อน"

เขาหันหลังให้กับผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าฆาตกร ปล่อยให้ลูกน้องนั้นกระชากจับเอาไปขังส่วนตัวเขาเองนั้นด้วยอารมณ์จึงปัดข้าวของที่อยู่บนโต๊ะจนร่วงหล่นแตกกระจาย

"ผู้หญิงแบบเธอ คนแบบเธอมันต้องชดใช้ในสิ่งที่เคยทำไว้ น้ำตาล!! ฉันจะทำให้เธอตายทั้งเป็นเหมือนกับที่ลดาโดนกระทำ" มือหนาทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่น แสดงความโกรธและความแค้นกับเรื่องราวที่ผ่านมา

"ครืด!!" เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเมื่อเขาก้มมองปลายสายที่โทรเข้ามานั้นจึงทำให้เขาปรับเปลี่ยนอารมณ์และระงับสติของตัวเอง

หลังจากที่ถอนหายใจออกเฮือกใหญ่หัวแม่มือสัมผัสกดรับสาย

"ฮัลโหลครับเป็นยังไงบ้าง"

"ดีขึ้นมากแล้วค่ะ! คิดถึงพี่ใหญ่จังเลย เมื่อไรพี่ใหญ่จะมาหาน้องเล็กบ้างนะ" เสียงหวานจากปลายสายทำให้ใบหน้าของเตโชนั้นฉีกยิ้มได้ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาแสดงท่าทีโกรธดั่งกับซาตาน

"พี่ใหญ่ดีใจมากนะที่น้องเล็กหาย ถ้าพี่ใหญ่มีโอกาสและตามหาคนที่บริจาคไตให้กับน้องเล็ก พี่ใหญ่จะตอบแทนบุญคุณเขาให้ดีเลย" เตโชที่ดีใจที่มีคนบริจาคไตให้กับน้องเล็กที่ป่วยเป็นโรคไตซึ่งกำลังพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านพักประเทศอังกฤษ

"อืม ค่ะ! ได้เวลาทานข้าวแล้วน้องเล็กขอตัวก่อนนะคะ พี่ใหญ่อย่าลืมทานข้าวนะ อีกไม่นานน้องเล็กก็จะได้กลับไปหาพี่แล้วนะ"

"ครับดูแลตัวเองนะ...ถ้ามีอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดเวลาหรือไม่ก็บอกพี่กลางรู้ไหม"

"ไม่ต้องห่วงหรอกครับพี่ใหญ่! ผมดูแลน้องเล็กไม่เคยขาดตกบกพร่อง...ใช่ไหมเจ้าตัวเล็ก"

"ใช่เลยค่ะ! บ๊ายบายนะคะพี่ใหญ่"

หลังจากวางสายเขาวางโทรศัพท์ไว้ที่โต๊ะกวาดสายตามองไปยังทางประตูเข้าห้องใต้ดินและไม่รอช้าที่เขาจะเดินเข้าไป

"เรื่องที่กูให้ไปจัดการเป็นยังไง" เขาเอ่ยถามลูกน้องคนสนิทที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูหลังจากพาน้ำตาลเข้าไปอยู่ในห้องใต้ดิน

"เรียบร้อยครับนาย! ไอ้เดชา (พ่อของน้ำตาล) ไม่มีวันได้ออกจากคุกและไม่มีวันได้ยื่นประกันตัวตามคำสั่งของเจ้านาย" เตโชยกยิ้มด้วยมุมปากก่อนที่จะยกมือตบไหล่ของลูกน้องพร้อมเอ่ยคำชม

"ดีมาก"

ประตูห้องใต้ดินถูกเปิด เขาก้าวขาเข้าไปห้องใต้ดินนี้ไม่ใช่ห้องเชือดหรือว่ามีเตียงมีห้องน้ำต่างกับในฝัน แต่มันเป็นเหมือนกับคุกที่เอาไว้ขังคนผิด

"ฮื่อๆ ปล่อยฉันไปเถอะนะเตโช ปล่อยฉันไปเถอะนะฉันกลัว" ไฟสีแดงปะปนกับสีดำริบหรี่ส่องสว่างไปทั่วห้อง หญิงสาวที่ร้องไห้น้ำตาคลอยกมืออ้อนวอนให้เขาปล่อยตัวเอง

"กลัวเป็นด้วยเหรอ! ทีเวลาทำคนอื่นเธอไม่เห็นกลัวเลย เธอทำร้ายคนอื่นคนที่บริสุทธิ์และคนที่เป็นเพื่อนรักของเธอ! เธอนี่มันเลวจริงๆ"

น้ำตาลส่ายหน้าไปมาต่อให้เธอจะอธิบายหรือแก้ตัวยังไงก็ไม่มีวันพ้นโทษ มือน้อยปาดน้ำตาของตัวเองจ้องมองหน้าของเขา

"จะให้ฉันบอกกี่ครั้งว่าฉันไม่ได้ทำลดา! ทุกอย่างเป็นการเข้าใจผิดมัน...."

"ไม่ต้องมาพูด! อย่ามาแก้ตัวอย่าคิดว่าการที่เธอติดคุกไปห้าปีแล้วฉันจะยกโทษให้เธอนะ! ในเมื่อพ้นโทษจากคุกแล้วเธอก็ต้องมารับโทษจากฉันอีกถึงสาสมในสิ่งที่ทำกับลดา!"

"ฮึก! อึก เตโชฉันเจ็บ" ถึงแม้ว่าในนั้นจะเป็นห้องขังแต่มือของเขานั้นยังพุ่งผ่านช่องเล็กของกรงเล็กเข้าไปบีบคอเธอ

"ไม่ต้องกลัวหรอกเพราะเธอจะไม่ตายง่ายๆ น้ำตาล เธอต้องชดใช้และค่อยๆ ตายช้าๆ"

"ฮื่อๆ อย่า เตโช...อย่าปล่อยน้ำตาลไว้ในนี้ อย่า เตโช ฮื่อๆ น้ำตาลกลัว" เมื่อคนใจร้ายนั้นลุกขึ้นเขามองเธอพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปากด้วยความสะใจ ก่อนที่เขาจะก้าวขาเดินออกจากประตูโดยที่ไม่สนใจเสียงร้องอ้อนวอนของน้ำตาลแม้สักนิดเดียว

"อย่าให้เธอหนีออกไปได้ ปิดประตูเอาไว้และไม่ต้องให้ข้าวให้น้ำจนกว่าฉันจะสั่ง!!"

"ครับนาย"