บทที่ 2 🐅ใต้อาณัติ EP : 1 ชีวิตใหม่ที่แสนเจ็บ
บทที่ 1
สองแขนได้เพียงแต่โอบกอดตัวเองนั่งร้องไห้ในท่ามกลางความน่ากลัวในห้องนี้มีเพียงแต่แสงไฟแดงๆ ด้านในเหม็นฟุ้งฝุ่นจนแทบหายใจไม่ออกประตูด้านนอกปิดถึงสองชั้นเธอถูกขังไว้ราวกับนักโทษ
"กว่าฉันจะพ้นโทษมาได้ก็ห้าปี มันโคตรทรมานสำหรับชีวิตฉันเลย แต่ฉันยังต้องมาถูกขังในที่แบบนี้อีก" ชีวิตที่จะเริ่มต้นใหม่หลังจากที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นฆาตกรติดคุกมาห้าปีกลับออกมาเจอพ่อที่กำลังถูกใส่ร้ายและเธอพยายามที่จะช่วยเขา
"ฮื่อๆ" น้ำตาลรีบลุกขึ้นเธอปาดน้ำตาของตัวเองหรือว่าเขาจะเห็นใจแล้วเพราะประตูด้านนอกถูกเปิดลูกน้องของเขาเดินเข้ามาไขแม่กุญแจกรงขังให้กับเธอ
"จะพาฉันไปไหน เบาๆ โอ๊ยฉันเจ็บ" มือลูกน้องของเขานั้นคว้าจับกระชากต้นแขนของเธอดึงออกมาจากห้องขังโดยที่ไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บปวดและไม่มีทะนุถนอมในการกระทำกับผู้หญิงเลยสักนิด
"จะพาฉันไปไหน" เธอเอ่ยถามย้ำเขาเป็นครั้งที่สองจนกระทั่งชายชุดดำนั้นพาเธอมาขึ้นรถไม่สนใจและตอบคำถามของเธอเลยสักคน
น้ำตาลได้เพียงแต่นั่งร้องไห้ชะเง้อมองทางด้านหน้าซึ่งในตอนนี้เป็นเวลากลางคืนมีแต่แสงไฟ ยิ่งมองยิ่งงงจับจุดไม่ถูกว่าเขาจะพาไปที่ไหน รถขับไปได้ระยะหนึ่งซึ่งไม่นานมากนัก
รถเลี้ยวเข้ามาจอดสถานบันเทิงในใจกลางเมืองของกรุงเทพมหานคร แต่เธอไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหนหลังจากที่ออกจากคุกมาห้าปีน้ำตาลยังไม่ทันได้ไปไหนเลยด้วยซ้ำ
"ที่นี่ที่ไหน...จะพาฉันไปไหน" เธอพยายามปัดมือชายชุดดำคนใจร้ายนั้นออกแต่ก็ไม่สำเร็จ เขาจับกระชากเธอเดินเข้าไปในร้านด้วยความเงียบจนกระทั่งเดินมาถึงห้องห้องหนึ่ง
"พรึ่บ!" สถานบันเทิงแห่งนี้ทำไมถึงดูแปลกมองคนรอบๆ โดยเฉพาะผู้หญิงที่กำลังยั่วผู้ชายมีทั้งหนุ่มและแก่ที่ทั้งน่ากลัวเต็มไปหมด
น้ำตาลถูกเหวี่ยงลงกับพื้นหลังจากที่เปิดประตูห้องหนึ่งและมีคนยืนอยู่ตรงหน้าคือผู้หญิงแต่งตัวสวยเซ็กซี่หน้าตาและทรวดทรงดูมีอายุกว่า
"เนี่ยเหรอที่นายสั่ง! สภาพแบบนี้เนี่ยนะจะปั้นยังไงให้ขึ้น" หญิงสาวตรงหน้าของน้ำตาลนั้นกอดอกมองลงมาที่น้ำตาลและเบะปากใส่เหมือนกับรังเกียจ
"เธอก็ทำตามที่นายสั่งเถอะ หรือว่าอยากลองดีนายสั่งอะไรให้ทำ"
"จะพาเด็กมาขายตัวทั้งทีทำไมไม่พาดีๆ มาล่ะเอามาสภาพเหมือนกับเพิ่งออกจากคุก" คำพูดดูถูกของหญิงสาวดูมีอายุคนนั้นมองด้วยสายตาดูรังเกียจใส่ น้ำตาล แต่เธอหยุดชะงักเมื่อได้ยินคำพูดของหญิงสาวคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ที่พูดออกมาว่าพามาขายตัว
"หมายความว่ายังไง" น้ำตาลหันมองซ้ายและขวาสลับมองหน้าผู้หญิงคนนั้นพร้อมกับชายชุดดำที่กระชากเธอมาซึ่งเขาเป็นลูกน้องของเตโช
"นี่ยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ เธอถูกคุณเตโชส่งตัวมาขายตัว แต่ก็ไม่รู้นะว่าจะขายได้หรือเปล่าอะอะจะทำให้ดีที่สุดก็แล้วกัน"
"จำเอาไว้นะ...อย่าให้ผู้หญิงคนนี้หนีออกไปได้ ถ้าเจ๊ปล่อยมันหลุดออกไปนายไม่เอาเจ๊ไว้แน่" เธอคนนั้นพยักหน้าให้กับลูกน้องของเขาและชายชุดดำคนนั้นก็เดินออกไปเหลือเพียงแต่เจ๊ที่เขาเรียกกัน
"ไม่ ฉันจะไม่มีวันขายตัวไม่มีวัน" น้ำตาลพยุงตัวเองลุกขึ้นเตรียมที่จะหนีแต่เจ๊พยักหน้าให้กับสาวๆ ทั้งสองคนทางด้านหลังมาคว้าจับแขนของเธอกระชากเอาไว้
มือน้อยของเจ๊จับเข้าที่ปลายคางของน้ำตาล เธอถูกล็อกตัวด้วยผู้หญิงทั้งสองด้านข้าง
"เธอต้องขายตัว และวันนี้ฉันถูกกำชับมาว่าเธอต้องได้แขก เอามันไปแต่งตัว" ไม่จริงทำไมทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้ ชีวิตของฉันทำไมถึงเลวร้ายลงขนาดนี้ไหนบอกว่าฟ้าหลังฝนย่อมดีเสมอไง ฉันติดคุกมาตั้งห้าปีพอได้ออกมาก็หวังจะเจอความอิสระพร้อมกับชีวิตใหม่ที่ดีขึ้นแต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้เป็นดั่งที่หวังไว้แต่ในตอนนี้มันกลับโหดร้ายยิ่งกว่าสิ่งที่เธอได้เคยผ่านมา
น้ำตาลถูกจับแต่งตัวโดยที่สวมใส่ชุดเดรสเกาะอกสั้นสีดำทำผมและแต่งเติมใบหน้าในลุคสาวสายฝอ
"อย่าคิดจะหนี ฉันอาจจะช่วยเธอถ้าเธอทำตัวดีๆ" เจ๊คนนั้นกระซิบข้างหูของน้ำตาลจึงทำให้เธอมีความหวัง เธอพยักหน้าให้กับเจ๊ที่บอกจะช่วยหลังจากนั้นเธอได้เดินตามผู้หญิงทั้งสองคนมาห้องหนึ่งโดยที่มือถือถังน้ำแข็งและขวดไวน์
เมื่อเปิดประตูห้องวีไอพีลูกค้าวีไอพีร้านที่มีชื่อเสียงระดับต้นๆ ของประเทศ ได้รวมตัวกันสังสรรค์ดื่มอย่างสนุกสนาน
น้ำตาลหยุดชะงักก็เพราะว่าคนที่นั่งอยู่ในนี้มีเตโชคนใจร้ายที่เข้าใจเธอผิดนั้นนั่งอยู่ด้วย สายตาของเขากวาดมองมาด้วยความสะใจมองตั้งแต่หัวจรดเท้าของน้ำตาลและกระดกดื่มเหล้า
"เอาน้ำแข็งไปเติมใส่แก้วน้ำแล้วก็รินไวน์ให้คุณเตโชสิ อย่าลีลาก่อนที่จะโดนด่า" ผู้หญิงที่เข้ามาด้วยทั้งสองคนนั้นกระซิบบอกให้น้ำตาลเอาน้ำแข็งไปเติมใส่แก้วพร้อมกับรินไวน์ให้เตโช
น้ำตาลเดินเข้าไปใกล้ๆ สายตาของเธอยังคงจ้องมองเขา เธอคุกเข่าลงและสูดลมหายใจพร้อมกับคีบน้ำแข็งใส่แก้วและกำลังจะเอื้อมมือหยิบขวดไวน์แต่ดันพลาดท่ามือไปชนกับผู้ชายคนหนึ่งที่ถือแก้วเหล้ากำลังจะเติมจึงทำให้แก้วเหล้านั้นล่วงตกใส่โต๊ะกระจกแตก
"ทำบ้าอะไรวะ ห้องวีไอพีนี้เอาเด็กใหม่เข้ามาบริการได้ยังไงไม่เหมาะสมและไม่สมกับที่จ่ายเงินไป ไปเรียกผู้จัดการมาเดี๋ยวนี้" ผู้ชายคนนั้นไม่พอใจมากที่น้ำตาลพลาดเอามือไปชนแก้วเหล้าจนตกแตก เขาเอะอะโวยวายและลุกขึ้นยืนเรียกผู้จัดการ
"เธอจะรับผิดชอบยังไงกับที่ทำให้ลูกค้าไม่พอใจ" เตโชลุกขึ้นยืนจ้องมองน้ำตาลที่นั่งคุกเข่าทำอะไรไม่ถูก
"อย่าไปสนใจเลยเตโช ไปเรียกผู้จัดการมาไม่พอใจมากเลยในครั้งนี้"
"จะไปเรียกผู้จัดการทำไมฉันเป็นเจ้าของที่นี่!" ผู้ชายคนนั้นมีท่าทีตกใจที่เพื่อนของตัวเองนั้นเป็นเจ้าของสถานที่แห่งนี้
"ห๊ะ!"
"ใช่แล้ว เตโชเป็นเจ้าของที่นี่แล้ววันนี้ที่มันจัดงานเลี้ยงให้กับพวกเราก็เพราะว่ามันจะบอกว่าที่นี่คือสถานที่ของมันจริงๆ มันปิดเรื่องนี้มานานแล้วแหละ"
"เออ...ถ้าอย่างนั้นก็ช่าง ทำไมถึงให้พนักงานที่ไม่เป็นอะไรมาบริการแบบนี้มันไม่ใช่"
"พรึ่บ!" เตโชจับต้นแขนของน้ำตาลกระชากขึ้น
"ฉันถามว่าเธอจะรับผิดชอบยังไงกับแขกที่ไม่พอใจ เธอทำแก้วแตกเธอจะชดใช้ยังไงน้ำตาล" น้ำตาลได้เพียงแต่ส่ายหน้าไปมาเธอยกมือขอโทษซึ่งเธอไม่รู้จะทำยังไง
"แค่ยกมือขอโทษมันไม่หายหรอก"
"ใช่มันไม่หายหรอก ควรรู้ที่ต่ำที่สูงด้วยกรเป็นถึงลูกชายท่านรองเขาไม่พอใจขนาดนั้นจะชดใช้ยังไง" เสียงทุ้มของชายอีกคนพูดขึ้น สายตามองน้ำตาลด้วยความสมเพจ
"เธอก็ใช้มารยาของเธอเข้าไปขอโทษเขาสิ ถนัดไม่ใช่เหรอใช้ความร่านของตัวเองขอโทษเขาสิ" เตโชกระซิบข้างหูของน้ำตาลใช้คำพูดดูถูกบีบบังคับให้น้ำตาลนั้นยั่วยวนกรเพื่อขอโทษ
"ฮึ๊ก ฉันไม่รู้ต้องทำยังไง" เธอไม่รู้ว่าต้องทำยังไงเพื่อขอโทษเขาจริงๆ และจะให้ยั่วยวนเหมือนกับหญิงสาวบริการทั่วไปเธอคงทำไม่ได้
"แต่ดูไปแล้ว ผู้หญิงคนนี้ก็น่าค้นหาเหมือนกันนะ ถึงแม้ว่าจะดูสภาพโทรมๆ ก็ตาม มานี่ฉันจะลงโทษเธอเอง" กรเดินออกมาจากโซฟาของตัวเองคว้าจับแขนของน้ำตาลกระชากดึงออกมาจากเตโชและโอบกอดเอวของน้ำตาลเอาไว้เพื่อนๆ ต่างพากันมอง
"ไม่ ฮื่อๆ อย่า" เขาดูเหมือนผู้ชายหื่นกามซุกไซ้ซอกเข้าที่คอของน้ำตาลต่อหน้าเพื่อนมากมายมีทั้งเสียงหัวเราะและปรบมือเชียร์ให้กรทำแบบนั้นแต่แตกต่างจากเตโชที่ยืนกำหมัดแน่น จ้องมองน้ำตาลดิ้นหนีทุรนทุรายจนกระทั่งมือของกรจะถลกกระโปรงน้ำตาล
"อย่าฮื่อๆ"
"แก้ผ้าเลยแก้ผ้ามันเลยแก้ผ้ามันโชว์เลย กรแก้ดูซิข้างในเป็นยังไงจะสภาพโทรมเหมือนหน้าหรือเปล่า" ยิ่งได้ยินเสียงเชียร์ยั่วยุการกระทำของกรนั้นยิ่งฮึกเหิมขึ้นเขาเตรียมที่จะทำตามคำยั่วยุ
"อย่า กรี๊ด..
