บทที่ 4 🐅 ใต้อาณัติ EP 4 : เกลียดเธอมาก
บทที่ 4
“นายมันเลวที่สุดเตโชจำในสิ่งที่ทำกับฉันไว้ให้ดี”
เธอจ้องหน้าเขาทั้งกำหมัดและกัดฟันเกลียดคนตรงหน้ามากที่สุด! น้ำเสียงสั่นเครือตะเบ็งเสียงใส่ยิ่งทำให้เขาไม่พอใจมือหน้าขว้าจับแขนของเธอกระชากจนลำตัวนั้นลอยขึ้น
“ฉันควรดีใจนะที่ทำให้คุณหนูแบบเธอลูกสาวคนเดียวของตระกูล...โกรธได้ขนาดนี้ดูสิโกรธจนหน้าแดงไปหมด”
คำพูดและรอยยิ้มในความสะใจเปล่งออกมาทางสีหน้าเขาทั้งหัวเราะและจ้องมาด้วยแววตาที่ดูถูก
“ก็ไม่ใช่ผู้หญิงคนนี้หรอที่คอยช่วยเหลือนายในตอนที่เรียน” มือหนาบีบคอของหญิงสาวตรงหน้าทันทีหลังจากที่เธอพูดประโยคนี้
“อย่ามาอ้างในตอนเรียนเพราะในสิ่งที่เธอทำกับฉันและครอบครัวของฉันมันมากกว่านี้อีกถ้าตอนนั้นฉันย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะไม่รู้จักผู้หญิงแบบเธอเลย!! มืออีกข้างชี้หน้าส่วนอีกข้างนั้นบีบคอตะเป็งเสียงใส่จนคอโก่ง
“ถ้าฉันย้อนเวลากลับไปได้ฉันก็ไม่...
“กรี๊ด เตโชจะทำอะไร คุณ ฮึ๊ก” พรึ่บ ..เขาไม่ฟังในเสียงคำพูดหรือประโยคต่อว่าเธอร่างบางถูกดึงกระชากออกมาจากห้องน้ำและเหวี่ยงลงที่เตียง ลำตัวของเธอนั้นเด้งขึ้นตามแรงสปริงของเตียงทันที และทันใดคนตัวโตรีบกระโดดขึ้นมาคร่อมเธอเอาไว้จับมือทั้งสองข้างกดลงเหนือหัวไม่ให้ขยับหนีไปไหน
“ร่านอ๋อ? ที่กล้าเถียงทั้งหมดก็เพราะว่าอยากไปมีอะไรกับไอ้เฉินใช่ไหม! ได้ ถ้ามันคันมากนักเดี๋ยวจะจัดให้” ขาทั้งสองข้างพยายามถีบชั้นเข่ากระแทกให้เขานั้นออกจากตัวเองมือน้อยที่ขัดขืนดิ้นทุรนทุรายในขณะที่ใบหน้าเขานั้นก้มลงมาซุกไซร้ซอกคอของเธอสัมผัสกับผิวเธอด้วยความหื่นกระหาย
“ชอบของเหลือเดนหรอ??
น้ำตาลเธอรู้จุดอ่อนของผู้ชายคนนี้สิ่งที่เขาไม่ชอบคือคนที่มีเจ้าของและผู้หญิงที่เคยมีอะไรกับคนอื่น
“อย่ามาปากดีนะน้ำตาล” สายตาจ้องมองหน้าของเธอด้วยความโกรธน้ำตาลเธอยิ้มด้วยมุมปากทั้งน้ำตา
“ฉันเพิ่งมีอะไรกับผัวฉันมาและฉันก็อยากมีอะไรกับเฉินฉันไม่ได้อยากมีอะไรกับคุณเพราะคุณนั้นไม่น่าเอา นายมันไม่ได้มีอะไรดีเลย ไม่ได้น่าเอาด้วย”
พรึ่บ “ อึก “ มือหนาปล่อยออกจากแขนที่กดไว้เหนือหัวพุ่งบีบคอด้วยมือข้างที่ถนัดสายตาจ้องมองดั่งกับว่าจะบีบให้เธอตาย
“เอาสิ อึก ให้ตายไปเลย” เธอจ้องมองหน้าเขาคนใจร้ายท้าให้เขากระทำตัวเองแต่คนตัวโตนั้นลุกขึ้นเขาคว้าหยิบเสื้อสูทของตัวเองกระชากและเดินออกจากห้องไปด้วยความโกรธ
“เฮือก ฮื่อๆ นายมันคนใจร้ายที่สุดเตโชฉันไม่น่าหลงรักผู้ชายแบบนายในตอนนั้นเลย”
มือทั้งสองข้างโอบกอดตัวเองในตอนที่เรียนมหาลัยเขาเป็นผู้ชายที่แสนดีและเป็นผู้ชายที่เธอหลงรักมาโดยตลอด
หลังจากที่เขาเดินออกมาจากห้องด้วยความโกรธ เตโชต่อยเข้าข้างผนังซ้ำแล้วซ้ำอีกจนมือของเขานั้นเกิดรอยแดงเกือบแตก
“โธ่เว้ย! ปากดีมากใช่ไหมน้ำตาลฉันจะทำให้เธอเจ็บปวดเหมือนที่ฉันเคยเป็น”
“นายครับ”
ชายชุดดำเดินตรงมาเข้ามาหากุมมือเข้าหากันก่อนที่จะก้มหน้าทำความเคารพเจ้านายนั่นคือลูกน้องคนสนิทของเขาที่ไว้วางใจให้ทำทุกอย่างแทนสายตาของเตโชกวาดมองลูกน้องคนสนิทเขายกมือปาดเหงื่อของตัวเองและสะบัดมันลง
“อย่าให้ใครเข้าไปยุ่งกับน้ำตาลและอย่าให้เธอออกมาจากห้องจนกว่าฉันจะกลับ! ฉันมีบางอย่างที่ต้องจัดการ” เขาเดินออกไปพร้อมกับเสื้อสูทตัวเดิมเมื่อมาถึงรถส่วนตัวคนขับรถขับพาไปมุ่งหน้าไปยังที่หมาย ที่เขาบอก
คฤหาสน์หลังใหญ่
ในช่วงเวลากลางคืนเตโชว์มาที่บ้านปกติแล้วเขาจะไม่ค่อยกลับมาที่นี่เพราะว่าเตโช! กับพ่อเลี้ยงไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่
“มานี่ทำไมแต่มาก็ดีเหมือนกันช่วงนี้ฉันเหงา” พ่อเลี้ยงผู้ที่มีอำนาจรู้จักบุคลากรมาเฟียที่ยิ่งใหญ่เหนือกว่าเตโช และเขาก็คือคนที่หนุนหลังให้เตโชนั้นมีอำนาจถึงแม้ว่าจะเป็นพ่อเลี้ยงที่ไม่ค่อยถูกกันก็ตาม สภาพของเขาได้เพียงแต่นั่งและนอนอยู่บนเตียงเพราะขาทั้งสองข้างถูกตัดทิ้งในสมัยตอนเขาเป็นวัยรุ่นและเป็นมาเฟีย
“คุณพ่อเขาคงไม่ได้อยากมาหาคุณพ่อหรอก ก็ที่มันมาที่นี่ก็คงอยากจะมาหาผมนั่นแหละ” เสียงทุ้มพูดขึ้นจากทางด้านหลังของพ่อเลี้ยงนั่นคือเฉิน! ลูกชายที่แท้จริงของพ่อเลี้ยง
“ไอ้เฉิน”
สายตาของเตโชกวาดมองน้องชาย ที่ใช้คำพูดยั่วยวนทันทีเขาพุ่งตัวเข้าหากระชากคอเสื้อของเฉิน มืออีกข้างกำหมัดแน่นอยากจะฟาดต่อยเข้าไปบนใบหน้าน้องชาย
ส่วนทางฝั่งเฉินไม่ได้มีความรู้สึกกลัวพี่ชายเลยมีแต่รอยยิ้มร้ายที่จ้องมองหน้าพี่ชายกำลังคลุ้มคลั่ง
“ก็เอาสิเตโช เอาเลยต่อยหน้ากูเลยถ้ามึงกล้าทำต่อหน้าคุณพ่อก็เอาสิ”
ไม้เท้าคู่กายของพ่อเลี้ยงตีเข้ายังแขนของเตโชจนต้องปล่อยคอเสื้อของน้องชาย
“มึงจะทำอะไรให้เกียรติกูด้วยอย่าลืมตัวว่ามึงมีทุกวันนี้ได้ก็เพราะกู” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเฉินนั้นมองหน้าพี่ชายด้วยความสะใจกัดปากยั่วยวนเตโชและเดินไปนั่งข้างพ่อของตัวเอง
“คุณพ่อครับผมพึ่งจะกลับมาได้ไม่นานแต่ดูการต้อนรับของพี่ชายผม! อืม! จะให้พี่ชายของผมขอโทษยังไงดีนะ” เตโชถึงแม้ว่าจะแก่กว่าเฉิน แต่เขาก็คือลูกเลี้ยงของผู้ชายคนนี้ที่แน่นอนต้องลำเอียงรักลูกชายของตัวเองมากกว่า
“แล้วเฉินต้องการอะไรจากพี่ชายของเฉินละลูก”
เฉินลุกขึ้นยืนทำท่าตีมือตัวเองไปมาเบาๆ เดินวนรอบๆ เตโชยิ้มด้วยความสะใจสายตาจ้องมองหน้าพี่ชายและใช้คำพูดกระซิบข้างหูของเตโชว์เบาๆ
“ผมอยากได้ผู้หญิงที่พี่เอาไปเมื่อตอนเย็นแค่นั้นเอง”
เสียงกัดฟันดังกร๊วมเมื่อเฉินนั้นเอ่ยถึงน้ำตาลและขอน้ำตาลจากเขา เตโชระงับสงบสติอารมณ์ของตัวเองเขาฉีกยิ้มให้กับน้องชาย
“นี่นายอยากได้ผู้หญิงแบบนั้นจริงๆ หรอ??
ผู้เป็นพ่อมองหน้าลูกชายทั้งสองคนสลับกัน
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร??
“ก็ไม่มีอะไรหรอกครับพ่อเลี้ยงผู้หญิงคนนั้นก็คือลูกฆาตกรที่เคยฆ่าพ่อที่แท้จริงของผมเท่านั้นเอง
พ่อเลี้ยงหยุดชะงักนึกถึงคนที่ฆ่าพ่อที่แท้จริงของเตโช
“ลูกไอ้...
เตโชพยักหน้าให้กับพ่อเลี้ยงเขายังคงยิ้มและมองหน้าของน้องชายซึ่งโต้ตอบกันด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ผู้หญิงคนนั้นออกจากคุกมาแล้วหรอ ผู้หญิงคนนั้นคือว่าที่คู่หมั้นของแกไม่ใช่หรอ? แต่เอ๊ะ! ลูกฆาตกรหมายความว่าผู้หญิงคนนั้นกับลูกชายของ...
“ฮ่าๆ ไม่ใช่แค่นั้นนะครับคุณพ่อผู้หญิงคนนั้นยังเคยเป็นแฟนเก่าที่พี่ชายของผมนั้นเคยชอบในตอนเรียนด้วย” เฉินรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเตโชเพราะเขาให้ลูกน้องตามสืบ
“นายเข้าใจผิดแล้วเฉินผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่แฟนของกูลดาต่างหากเพื่อนสนิทของเธอต่างหาก ฮ่าๆ อยากได้หรออยากได้ผู้หญิงสำส่อนคนนั้นใช่ไหม”
“ก็อยากได้นะถ้าให้อย่างนั้นผมไปเอาเลยก็แล้วกัน”
เฉินหันหลังให้กับพี่ชายทำท่าทีจะเดินออกมาจากบ้านเพื่อที่จะมาเอาตัวของน้ำตาลแต่ถูกเตโชนั้นจับไหล่และกระชากกลับจนฉันเสียหลักล้มลงไปกับพื้น
เตโชชี้หน้าน้องชายตัวเอง
“ถ้ามึงไม่เลิกยุ่งกับคนของกู กูไม่เอามึงไว้แน่และก็ไม่สนใครหน้าไหนด้วยจำเอาไว้ว่าต่อให้กูเกลียดผู้หญิงคนนั้นเธอก็เป็นคนของกู” ไม่เพียงแต่มองหน้าของเฉินสายตาของเตโชยังหันมองหน้าพ่อเลี้ยง เขาสะบัดมือแล้วเดินออกมาจากบ้าน
“กูรู้แล้วไอ้เตโชจุดอ่อนของมึงอยู่ตรงไหนหึมึงเจอกูแน่” เฉินพูดผู้เป็นน้องชายและยอมพ่ายแพ้ทุกอย่างจนกระทั่งพี่ชายได้อำนาจดูแลแทนพ่อที่แท้จริงของตัวเองแต่ในวันนี้เขาก็เก่งและกลับมาเอาคืนโดยเฉพาะความแค้นส่วนตัวที่มีกับพี่ชายต่างสายเลือดอย่างเตโช
