บทที่ 6 🐅ใต้อาณัติ : EP 5 แค้นชนแค้นแต่คนเจ็บคือเธอ
บทที่ 5
น้ำตาลเธอลุกขึ้นหันมองซ้ายมองขวาซึ่งเป็นเวลานานมากที่เขาไม่กลับเข้ามาและประตูไม่สามารถเปิดออกไปได้แต่ยังมีหน้าต่างสำหรับห้องนี้หน้าต่างที่มองออกไปด้านล่างเป็นตึกสูง
"ฉันติดคุกถูกขังมาตั้งห้าปี ฉันจะไม่ยอมถูกขังอีกต่อไป ต่อให้จะต้องเผชิญกับอะไรข้างหน้าก็ตามถึงจะตายก็ตาม" เธอใช้ผ้าขนหนูมัดต่อกันถึงแม้ว่ามันจะไม่ยาวมากแต่ก็ยังมีม่านหน้าต่างที่เธอสามารถเอามาต่อกันได้
มันสูงมากสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งที่จะกระโดดลงมาแต่มันก็เป็นเพียงแค่ชั้นสองของที่นี่
น้ำตาลเธอกล้าที่จะโหนผ้าที่ตัวเองมัดนั้นลงมาด้านล่างเมื่อเธอกระโดดลงมา ด้วยความที่ร่างกายอ่อนแรง เธอจึงล้มลงไปกับพื้นสายตาของเธอจ้องมองไปทางด้านหน้าซึ่งมีรองเท้าผู้ชายยืนอยู่
ใจนั้นกลัวคิดว่าเป็นคนใจร้ายแต่เขาไม่ใช่
"คุณเฉิน!"
ใบหน้าของเฉินส่งยิ้มให้กับน้ำตาลเขายื่นมือให้เธอจับเหมือนกับผู้ชายคนหนึ่งที่แสนดีน้ำตาลเธอไม่ยอมจับมือของเขา ผู้ชายคนนี้เคยทำร้ายเธอในตอนนั้นจูบเธอโดยที่ไม่สมยอม
"เธอคงกลัวฉันสินะ! แต่ไม่เป็นไรหรอกเพราะว่าฉันชอบเธอ ลุกขึ้นสิฉันไม่ทำอะไรเธอแน่นอน เธออยากหลุดพ้นจากมันไหม ฉันช่วยเธอได้นะ" น้ำตาลเบิกตากว้างข้อเสนอของเฉินเป็นสิ่งเดียวที่เธอต้องการ เธอจึงยื่นมือให้เขาจับและลุกขึ้น
"แสดงว่าเธอตกลงไปกับฉันแล้ว"
"แล้วคุณมาช่วยฉันทำไม"
"หึ! ไม่มีอะไรหรอก ฉันกับเตโชเป็นพี่น้องต่างสายเลือดกัน! มันชนะฉันทุกอย่างทำเหมือนกับฉันเป็นเด็กแต่ในตอนนี้ ฉันไม่ใช่เด็กแล้ว ฉันก็จะทำทุกอย่างเพื่อเอาชนะมันเหมือนกัน"
น้ำตาลคิ้วขมวดเข้าหากัน เฉินคือน้องของเตโชน้องชายต่างสายเลือดเหรอในตอนที่เรียนด้วยกัน เขาไม่เห็นเคยบอกว่ามีน้องต่างสายเลือดแต่ก็ช่างเถอะ เฉินมาช่วยก็เพราะว่าจะเอาคืนพี่ชายอยากเอาชนะพี่ชายก็เท่านั้น
"แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่านาย..."
"แล้วฉันมีอะไรที่จะต้องสนใจในตัวของเธอเหรอ ชีวิตของฉันนอนใช้เงินผู้หญิงก็วิ่งเข้ามาหาเป็นร้อยๆ คนแล้ว! ทั้งหล่อทั้งรวยอย่างฉันคงไม่มาสนใจผู้หญิงสภาพโทรมๆ เพิ่งออกจากคุกมาหรอก" มากไปกว่านั้นเขายังรู้ว่าเธอเพิ่งออกจากคุกมา
"นายรู้ด้วยเหรอว่าฉันเพิ่งออกจากคุก" เฉินหัวเราะเพียงเล็กน้อยเขาถอนหายใจพร้อมกับเอามือไขว้หลังเดินวนรอบตัวของน้ำตาล
"ฉันรู้แม้กระทั่งเธอเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลชูเวชศักรินทร์ พ่อของเธอเพิ่งถูกเตโชส่งเข้าคุกหลังจากที่เธอออกมาได้ไม่นาน เขาทำทุกอย่างให้ครอบครัวของเธอพังพินาศเพื่อสังเวยความสุขของตัวเองเพื่อแก้แค้น" น้ำตาลไม่เพียงแต่ก้มหน้าลงในสิ่งที่เขาพูดถูกทุกอย่างผู้ชายคนนั้นใจร้ายและโหดเหี้ยมมาก
"ไปกับฉันแล้วเธอจะรอดพ้นจากมัน" เฉินจับไหล่ของน้ำตาลจนเธอนั้นสะดุ้ง เขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอและพี่ชายของเขาแต่ในการที่เขาจะเอาคืนพี่ชายโดยการทำให้พี่ชายนั้นโกรธมันดีต่อเธอ เธอจะได้ไม่ต้องโดนขังและถูกทำร้ายในทุกครั้งที่เจอกัน
"ยังไงจะไปกับฉันไหม" ลมหายใจแผ่วเบารดราดบนต้นคอช่วงใบหูของเธอเอ่ยถามย้ำเป็นครั้งที่สอง น้ำตาลจึงพยักหน้าให้กับเขา
"ดีมาก"
เมื่อมาถึงรถส่วนตัวน้ำตาลนั่งนิ่งกุมมือเข้าหากันแน่น
"กลัวฉันเหรอไม่ต้องกลัวหรอก ฉันเคยบอกกับเธอแล้วว่าคนแบบฉัน ผู้หญิงมากมายที่ถวายตัวมาให้ ฉันคงไม่หน้ามืดทำอะไรผู้หญิงแบบเธอที่สภาพทรุดโทรมหรอก" สายตาของเฉินที่มองมาเหมือนกับคนที่ไม่ได้ต้องการเธอจริงๆ น้ำตาลจึงรู้สึกโล่งใจ
"แล้วคุณจะพาฉันไปไหน"
"เดี๋ยวก็รู้เอง!!"
สายตาเจ้าเล่ห์มองมาหาน้ำตาลซึ่งในแววตาของเขาถึงแม้จะไม่น่ากลัวเท่ากับเตโชแต่มันก็มีบางอย่างที่ดูร้าย
น้ำตาลได้เพียงแต่ปลอบใจตัวเอง มันอาจจะดีกว่าที่ถูกขังอยู่แบบนั้น
"ใคร!"
ในขณะที่รถของเฉินนั้นจอดประตูเปิดออกมีผู้ชายคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาพร้อมกับกล่องสี่เหลี่ยมไม่เล็กไม่ใหญ่มากขนาดพอดีมือที่ถือมา
"อยู่เฉยๆ จะไม่เจ็บ" น้ำตาลเธอรู้แล้วว่าเฉินกำลังจะทำร้ายเธอ เธอจึงพุ่งตัวออกจากรถและวิ่งไปตามฟุตบาทหันหลังดูเขาไม่ได้ตามมา
"ฮึ๊ก! ทำไมฉันเจอแต่คนใจร้าย" เรี่ยวแรงที่จะวิ่งนั้นอ่อนแรงและล้าเต็มทีวิ่งมาได้ไม่ไกลตัวของเธอกระทบกับคนคนหนึ่งและเขาโอบกอดเอวของเธอเอาไว้
"จะหนีไปไหนล่ะน้ำตาล!"
เฉินมาที่นี่ได้ยังไงเขาอยู่ในรถไม่ใช่เหรอทำไมทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้ อ้อมกอดแน่นไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือและผู้ชายคนที่ถือกล้องสี่เหลี่ยมนั้นเดินมาจนใกล้จะถึง
"อย่าทำอะไรฉันเลยนะ เฉิน! อย่าทำอะไรฉันเลย ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันกลัวแล้ว" เนื้อตัวสั่นเครืออ้อนวอนด้วยมือทั้งสองข้างพนมไหว้ร้องขอชีวิตเพราะไม่รู้ว่าชายชุดดำนั้นกำลังจะทำอะไรในแววตาเศร้าหมองสะอึกสะอื้นจ้องมองหน้าเฉินทั้งน้ำตา
มือหนาของเฉินปัดไรผมออกจากใบหน้าให้กับน้ำตาล เขายิ้มโดยที่มืออีกข้างยังคงโอบกอดเอวของเธอแนบชิดกับลำตัวไว้แน่น
"ไม่มีอะไรหรอกไม่เจ็บหรอกนะ...ถ้าอยู่เฉยๆ" ยังเป็นคำพูดและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฉิน
"ฮื่อๆ ทั้งชีวิตฉันเจอแต่ความเจ็บปวด ฉันถูกเข้าใจผิดมาโดยตลอดขอร้องอย่าทำอะไรฉันเลยนะ ขอร้องปล่อยฉันไปเถอะ"
เธอหันหลังกลับไปดูอีกครั้งผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาจนถึงอยู่ทางด้านหลังของเธอแต่เสียงหัวเราะของเฉินนั้นดังขึ้น
"ฮ่าๆ กูสะใจดีจริงๆ แต่มันจะสะใจมากกว่านี้ถ้าเห็นพี่ชายของฉันดิ้นทุรนทุรายอยู่ข้างๆ เธอ! เอาเถอะนะ ฉันบอกกับเธอแล้วว่ามันจะไม่เจ็บแต่มันจะส่งผลให้คนคนหนึ่งเจ็บ!!"
"ไม่นะ! คุณเฉิน กรี๊ด! ปล่อยฉัน"
เฉินพยักหน้าให้กับลูกน้องทั้งสองคนจับน้ำตาลล็อกแขนทั้งสองข้างเอาไว้ก่อนที่จะจับเธอคุกเข่าและชายชุดดำคนนั้นเดินมาทางด้านหลังเขาเปิดล๊อคกล่องที่ตนเองนั้นถือมาออก
"กรี๊ด! เฉิน! อย่า!"
รอยยิ้มแห่งความสะใจของชายคนหนึ่งที่ยืนกอดอกแหงนมองฟ้ายิ่งได้ยินเสียงร้องอ้อนวอนของผู้หญิงคนหนึ่งเขายิ่งรู้สึกดีสังเวยความสะใจให้กับเขา
"ฮื่อๆ โอ๊ย!!"
"ไอ้
เต นี่มันยังแค่เริ่มต้นมันยังมีอะไรอีกเยอะที่มึงยังต้องได้รับผลกรรมที่มึงทำไว้กับกู"
