บทที่ 9 🐅 ใต้อาณัติ : EP : 8 เสียความบริสุทธิ์ NC++
บทที่ 8
ลำตัวเล็กดิ้นทุรนทุรายพยายามหนีคนใจร้ายใบหน้าที่ซุกไซ้กระทำด้วยความรุนแรงมือทั้งสองข้างกระชากเสื้อด้านในของเธอจนหล่นลงไปอยู่กับเอวส่วนด้านนอกหลุดลงพื้นหมด ลำตัวเล็กหยุดชะงักเพราะถึงจุดที่เธอไม่สามารถหยุดยั้งเขาได้
ปากร้อนผ่าวสัมผัสยอดอกสีชมพูอวบอิ่มพร้อมทั้งมือหนาที่บีบขยำทั้งสองเต้าดั่งกับลูกโป่งสลับทั้งซ้ายและขวาใบหน้าและแววตาจ้องมองมาดั่งกับเสือที่กำลังขย้ำเหยื่อในแววตาของเขาน่ากลัวจนใบหน้าน้อยไม่กล้าสบสายตา เธอได้เพียงแต่นอนแน่นิ่งเพราะยิ่งต่อสู้และขัดขืนมีแต่ความเจ็บ
"อ๊าส์" เขาลุกขึ้นยืนแต่ขายังคงคล่อมเธอเอาไว้ปลดเสื้อของตัวเองพร้อมกับกางเกงทั้งนอกและในออกจนหมด
เธอไม่อยากหันมองแก่นกายที่หน้าทุเรศและน่าขยะแขยงนั้นแค่เกลียดหน้าเขาก็พอแล้วยังต้องเจอในสิ่งที่ไม่อยากเจอไม่อยากเห็น
"หันมาสิและก็มองให้เต็มตาสัมผัสมันดูให้เต็มตาว่ามันใหญ่กว่าของไอ้เฉินแค่ไหน" มือหนาคว้าจับเรียวปากบางกระชากใบหน้าของเธอให้หันมองแท่งเอ็นตัวเองในขณะที่นั่งอยู่ด้านข้าง
ในสายตาที่จ้องมองเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้น ถ้ามีแรงต่อสู้เขาเธอคงไม่ยอมให้เขาทำแบบนี้
"เลว" ได้เพียงแต่กำผ้าปูที่นอนด้วยความโกรธมีเพียงแต่คำด่าที่ต่อว่า
"กูเลวมากกว่านี้อีกด่าสิ! ด่ามากเท่าไรเธอก็เจ็บมากเท่านั้น"
"โอ๊ย" สิ่งที่เขาไม่ชอบมากที่สุดคือผู้หญิงด่าและยั่วยวนด้วยคำพูดและสิ่งที่เกลียดนั้นตัวเองกำลังกระทำอยู่เคยเป็นคนที่พูดว่าไม่ชอบของเหลือเดนแต่ในตอนนี้ เขากระทำตรงข้ามในสิ่งที่พูดด้วยความโมโหเขาจึงงับหัวนมของเธอและกัดร่างบางสะดุ้งพรวดร้องโอดโอยเสียงดังน้ำตาไหลออกมาทันที
เมื่อปล่อยออกจากหัวนม เขาจ้องมองหน้าเธออีกครั้งยิ้มด้วยความสะใจร่างกายที่ขึ้นคร่อมทับร่างบางเอาไว้กดแขนทั้งสองข้างลงระหว่างศีรษะ
"ยังไงแน่จริงก็ด่าสิ!" สายตานั้นยั่วยวนให้เธอด่าเพราะคิดว่าน้ำตาลจะไม่กล้า
"สารเลว!"
"หึ! ที่ยอมด่าแสดงว่าชอบซาดิสม์ใช่ไหม! ได้! ฉันจะจัดให้"
"ไอ้อื้ม" เรียวปากน้อยถูกบดขยี้เขาไม่ได้เพียงแค่จูบแรงๆ แต่เขานั้นกัดริมฝีปากของเธอจนเลือดออก
"ฮึ๊ก" คิ้วน้อยขมวดเข้าหากันหลังจากที่เขาผละปากออกและจับเข้าที่ริมฝีปากตัวเองมีเลือดของเธอติดอยู่เขาเชยชมชิมอย่างกับปีศาจร้าย
"เลือดเธอนี่ก็หวานเหมือนกันนะ! หรือว่าจะกินเลือดทั้งตัวดี" ไม่จริงเตโชทำไมเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ น้ำตาลแทบไม่เชื่อสายตาของตัวเอง ถ้าไม่อยู่จุดนี้คงไม่เชื่อแน่ๆ ผู้ชายที่เรียบร้อยแบบเขาทำไมถึงได้โรคจิตและน่ากลัวแบบนี้ได้
"ฉันบอกเธอแล้วน้ำตาล! ว่าฉันจะทำทุกอย่างให้เธอเจ็บปวด! เจ็บปวดมากกว่าฉันหลายร้อยเท่า" เธอถูกบีบปลายคางด้วยมือของเขาเช่นเดิมใบหน้าของเขาแนบชิดมายังแก้มลมหายใจแผ่วเบารดราดอยู่บนใบหน้าด้วยน้ำเสียงตะคอก
"ฮึก! เตโชคนเดิมหายไปไหน"
"มันตายไปนานแล้ว! ไม่ต้องไปถามหามัน!"
ปากร้อนผ่าวสัมผัสหัวนมอวบอิ่มทั้งดูดและกัดด้วยมือทั้งสองข้างบีบเคล้นขยำดั่งกับลูกโป่งเพียงไม่นานกางเกงของเธอนั้นหลุดลอยออกจากร่างกาย
เขาแทรกกายลงไประหว่างขาของเธอจับเอวน้อยกระชากลงขยับให้เธอนอนหงายและถ่างขาในท่าถนัด
"เตโช ไม่!"
เรียวขาถูกชันขึ้นเป็นรูปตัวเอ็มคนตัวโตมีความเกลียดกับผู้หญิงคนนี้ต่อให้ในอดีตทั้งสองคนจะเคยหัวเราะด้วยกัน เมื่อเรียวขาบางชันขึ้นเป็นรูปตัวเอ็มด้วยมือของเขาแท่งเอ็นร้อนจ่อเข้ายังหน้าช่องสวาทมันไม่สามารถเข้าพรวดเดียวได้ดั่งกับคนที่เคยมีอะไรกับใครมาแล้ว
สายตาของเขาเบิกกว้างเพราะปลายหัวแท่งเอ็นร้อนของเขานั้นไม่สามารถเข้าไปได้จนสุดแต่กลับเป็นร่างบางที่ดิ้นทุรนทุรายร้องไห้โอดครวญเสียงดัง
ทำไมคนที่บอกว่ามีอะไรกับคนอื่นถึงได้ฟิตขนาดนี้! มันเป็นเพียงความในใจที่เขาเอ่ยถามตัวเองแต่การกระทำไม่สามารถหยุดยั้งได้ความพยายามของเตโชมากพอที่เขาจะดันแท่งเอ็นร้อนนั้นเข้าไปในช่องสวาทแคบๆจนมันเข้าไปถึงกลางลำความรู้สึกเหมือนกับเยื่อบางๆ ผ่านเข้ามาที่หัวเอ็นร้อน
"กรี๊ด โอ๊ย! ไม่ไหวแล้วเอาออกได้ไหมใจจะขาดแล้ว" สายตาของเขาที่เบิกกว้างจ้องมองหน้าของเธอแต่การกระทำที่ทำไปแล้วไม่สามารถหยุดได้ ใบหน้าน้อยไม่แม้แต่จะสบสายตาของเขาน้ำตาไหลรินด้วยความเจ็บปวด
แท่งเอ็นอันใหญ่ผ่านเยื่อบางแห่งความเจ็บปวดความบริสุทธิ์ที่เธอนั้นไม่เคยสูญเสียให้กับใคร
"อยู่เฉยๆ" เธอได้เพียงแต่นอนนิ่งปล่อยให้คนใจร้ายกระทำกับตัวเอง ข้อมือทั้งสองข้างถูกจับกดลงใบหน้าหนาซุกไซ้เข้ายังซอกคอทั้งซ้ายและขวา
"หายเจ็บหรือยัง" ร่างกายที่ทับเธออยู่ด้านบนจ้องมองใบหน้าน้อยที่ไม่สบสายตาของตัวเอง เขาเอ่ยถามถึงความเจ็บในตรงนั้น
"ทำไปสิ...ทำให้มันตายๆ ไปเลยชีวิตนี้อยู่ก็ไม่มีอะไรดีอยู่แล้วและก็ไม่อยากอยู่แล้วเหมือนกัน" ในแววตาแดงก่ำกวาดสายตาหันกลับมามองคนใจร้าย
"เธอยังตายไม่ได้หรอก! เพราะเธอยังชดใช้ในสิ่งที่ทำไว้ไม่หมด! ยังไงไอ้เฉินมันเล็กขนาดนั้นเลยเหรอถึงได้ยังฟิตอยู่"
"เลว" น้ำตาลจ้องมองเขาในสายตาของเธอผู้ชายคนนี้เปรียบดั่งซาตานร้ายที่เธอนั้นเกลียดมากที่สุดในชีวิต
"ใครกันแน่ที่เลวก่อน! ใครกันแน่ที่ก็ทำกับชีวิตกูก่อน! ห๊ะ! ใคร!!"
"โอ๊ย! ฮื่อๆ " คนตัวโตขยับลุกขึ้นจากตัวของเธอ ชันเข่ากระแทกแท่นเอ็นเข้าช่องสวาทแรงๆ โดยที่มือหนาจับเรียวขาของเธอยกขึ้นพาดไหล่ มือหนาจับเอวประคองไว้ทั้งสองมือออกแรงดึงรั้งเพื่อไม่ให้ขยับหนี
"เสียว อื๊มส์"
เขามีความสุขกับการกระทำตัวเองแต่สำหรับเธอนั้นมีแต่ความเจ็บปวดทั้งร่างกายและหัวใจยอมให้เขาทำโดยที่ไม่มีทางต่อสู้และหนีเขาได้
หลังจากที่เขาได้ในสิ่งที่ต้องการกระทำย่ำยีทั้งร่างกายและหัวใจของเธอจนพอใจจึงลุกขึ้นปล่อยให้เธอนั้นนอนอยู่บนเตียง
เมื่อเขาดึงผ้าห่มและลุกขึ้นจากเตียงสายตาของเขาสะดุดอยู่ตรงคราบเลือดบนที่นอนตรงที่เขามีอะไรกับเธอ
มือสัมผัสคราบเลือดสายตาที่จ้องมองในมือของตัวเองคิ้วหนาขมวดเข้าหากัน
"น้ำตาลเธอเป็นอะไรหรือเปล่า" เขาจ้องมองเธอด้วยความสงสัยจึงเดินอ้อมไปอีกฝั่งที่น้ำตาลนั้นหันหน้าไปทางนั้น
"ฉันถามว่าเธอเป็นอะไรไหม" เตโชจับแขนของเธอเขย่าเพื่อให้น้ำตาลนั้นโต้ตอบแต่พอสัมผัสไปที่แขนของเธอจึงรู้ว่าคนตัวเล็กนั้นเป็นไข้เพราะไอตัวของเธอนั้นร้อนผ่าวดั่งกับอยู่ข้างเปลวไฟ
"เธอไม่สบายเหรอ"
เขาถอนหายใจแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำหยิบผ้าขนหนูพันเอวของตัวเองแล้วออกมาด้านนอกตามลูกน้องคนสนิทให้ไปตามหมอมาดู
หลังจากเตโชนั่งรอหมออยู่ด้านล่างหมอประจำบ้านคนนี้ที่มาใหม่คือหมอผู้หญิงเดินลงมาหาเตโช
"เธอเป็นยังไงบ้าง"
"ฉีดยาลดไข้และยาแก้อักเสบให้แล้วนะคะ แต่ร่างกายของเธออ่อนเพลียมาก ซึ่งหมอไม่แน่ใจเหมือนกันเพราะร่างกายของเธอดูแปลกๆ!"
"แล้วเลือด??"
เตโชก็ไม่อยากจะพูดหรือถามแต่เขาอยากรู้ว่าเลือดที่ออกมานั้นมันคืออะไร
"ไม่ต้องตกใจไปนะคะคือว่า.. เอิ่ม.. หมอก็ไม่ค่อยกล้าพูดคือว่านั่นคือเลือดที่เกิดขึ้นจากการมีเพศสัมพันธ์ครั้งแรกของเธอค่ะ"
เตโชตกใจเขาไม่ได้คิดไปเองที่สัมผัสได้ว่าเธอยังบริสุทธิ์
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วหมอขอตัวก่อนนะคะ"
หลังจากที่หมอเดินออกไปและลูกน้องคนสนิทเดินออกไปส่งหมอ เตโชได้เพียงแต่นั่งกุมขมับ
"นี่มันอะไรกันวะ! และในสิ่งที่เธอพูดเมื่อคืนมันคืออะไรน้ำตาล! ไหนบอกว่ามีอะไรกับไอ้เฉิน! หรือว่าสิ่งที่พูดมาทั้งหมดเธอแค่พูดยั่วให้ฉันโมโห"
"นายครับนี่คือ..."
"อย่าเพิ่งพูดอะไรวันนี้กูเหนื่อย! แล้วกูก็ปวดหัวมากด้วย"
เหมือนดั่งว่าลูกน้องคนสนิทนั้นกำลังจะบอกอะไรบางอย่างแต่เขายกมือขึ้นเพราะว่าไม่ต้องการที่จะฟัง
เตโชลุกขึ้นจากโซฟาเดินกลับขึ้นไปบนห้องคนตัวเล็กยังคงนอนหลับโดยที่ห่มผ้าทั้งตัวเหมือนว่าเธอนั้นหนาว
"อย่า! อย่าทำอะไรฉัน ได้ยินไหมว่าฉันเจ็บ" เตโชนั่งลงและโอบดึงคนตัวเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมแขนเขาโอบกอดเธอ
"เตโช อย่า ฮื่อๆ"
เสียงร้องไห้ละเมอของน้ำตาลนั้นเอ่ยชื่อเรียกเขาพยายามปัดด้วยความเจ็บที่ฝังใจจนกลายเป็นฝันร้าย
"เมื่อไร...ฉันจะหลุดพ้น"
