บทที่ 3

เซเลน่าสัมผัสได้ถึงความร้อนจากหน้าอกที่แผ่ขยายไปถึงปลายนิ้วอันเย็นเยียบของเธอ บางทีเขามีไข้เล็กน้อย

เขาเป็นใครบนโลก?

เขาได้รับบาดแผลกระสุนปืนที่ร้ายแรงเช่นนี้ได้อย่างไร?

ใครคือคนที่อยากจะซุ่มโจมตีเขาในตอนนี้? และถ้าพวกเขาอยู่ที่นั่นเพื่อเขาจริงๆ ทำไม?

......

เซเลน่ากัดริมฝีปากของเธอ เกิดความสงสัยมากเกินไปในหัวของเธอ

ส่วนหนึ่งก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอไม่โทรหาตำรวจ ไม่ว่าเขาจะดีหรือชั่ว ในฐานะหมอ เธอก็จะพยายามรักษาเขาให้ดีที่สุด สถานะทางสังคมไม่ใช่อะไรสำหรับหมออย่างเธอ

เซเลน่าดึงมือของเธอออก จากนั้นเธอก็เอาผ้าก๊อซสะอาดมาทาบริเวณช่องท้องที่มีเลือดออกของเจฟเฟอร์สัน

เขาเสียเลือดมากเกินไป สิ่งสำคัญอันดับแรกของเธอคือการหยุดเลือดไหล

ความเจ็บปวดไม่ได้ทำให้เขาคร่ำครวญหรือรู้สึกตัวด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม เขาคว้าข้อมือของเซเลน่าอย่างกะทันหัน กำแน่นจนแทบจะบดขยี้กระดูกในข้อมือของเธอ

เซเลน่าสะดุ้ง อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ดึงมือออกและใช้แรงกดที่บาดแผลของเขา

ทันทีที่เลือดหยุดไหล เธอเอาผ้าก๊อซที่เปื้อนเลือดออก ตอนนั้นเองที่เขาปล่อยข้อมือเธอ

เธอขยับข้อมือที่เจ็บไปมาครู่หนึ่งก่อนจะเย็บแผลด้วยเข็มและด้าย โชคดีที่ครั้งนี้เจฟเฟอร์สันไม่ขยับ เธอรีบเย็บแผลและพันผ้าพันแผล

เซเลน่าเอนกายพิงขอบเตียงอย่างเหน็ดเหนื่อยหลังจากรักษาบาดแผลในที่สุด เธอมองไปที่ชายที่ไร้สติอยู่บนเตียง

“กล้าดียังไงมาทำร้ายฉัน ฉีกเสื้อผ้าของฉัน!” เสียงแหบแห้งของเซเลน่าอาจได้ยินคำใบ้ของความเหนื่อยล้าขณะที่เธอพึมพำและพึมพำว่า "ฉันจะส่งคุณไปที่สถานีตำรวจแน่นอนถ้าคุณไม่ได้รับบาดเจ็บ!"

เธอเหนื่อยมาก...

เธอเหน็ดเหนื่อยจากการที่ต้องแบกชายคนหนึ่งกลับบ้านเป็นสองเท่าของขนาดเธอ และรักษาบาดแผลของเขาหลังจากนั้น

ในที่สุด Selena ก็ผล็อยหลับไปเมื่อพิงขอบเตียง

.......

รุ่งเช้าก็มาถึง และแสงแดดที่แผดจ้าผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้อง

เจฟเฟอร์สันตื่นขึ้นและรู้สึกตื่นตระหนกทันที สิ่งแรกที่เขาเห็นคือเขาอยู่ในห้องที่มีสีชมพูพาสเทล

เขาสัมผัสบาดแผลที่ท้องของเขาและตระหนักว่ามันถูกพันด้วยผ้าพันแผล

มันคือเธอ...

ตอนนั้นเองที่เขาหันกลับมาและสังเกตเห็นเซเลน่านอนหลับสนิทอยู่ข้างเขา

ลมหายใจของเธอแม้ว่าเขาจะขโมยเตียงของเธอไป แต่ขนตาที่ยาวและหนาของเธอก็กระพือปีกทุกลมหายใจ แม้จะไม่ได้แต่งหน้า แต่ริมฝีปากของเธอก็แดงราวกับเชอร์รี่ ดึงดูดให้เขาเข้ามาใกล้และกัดเข้าไป

เธอไม่ได้ดูเจ้าเล่ห์เหมือนตอนที่เธอตื่น อันที่จริง ใบหน้าที่กำลังหลับของเธอดูไร้เดียงสาและไม่มีที่พึ่ง

ดูเหมือนเธอจะไม่ได้โทรหาตำรวจ แต่กลับรักษาบาดแผลของเขาด้วยตัวเอง

ทันใดนั้น เจฟเฟอร์สันสังเกตเห็นรอยฟกช้ำสีเข้มบนข้อมือสีซีดของเธอ

เขาจำได้เลือนลางว่ากำลังคว้าบางอย่างเพื่อต่อสู้กับความเจ็บปวดเมื่อคืนก่อน เขาไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเป็นข้อมือของเธอ

แม้ว่า Selena จะดูบอบบางราวกับกระจก แต่ Selena ก็ท้าทายความคาดหวังของเขาโดยสิ้นเชิง เจฟเฟอร์สันจ้องมองเธอ แววตาของเขาฉายแววหวาดหวั่น

แม้ว่าเซเลน่าจะจำเขาไม่ได้ แต่เขาจำเธอได้

เขาลูบไล้ริมฝีปากของเธออย่างอ่อนโยน

พวกมันนุ่มนวลอย่างที่เขาคิด

ระหว่างที่เธอหลับ Selena รู้สึกได้ถึงสัมผัสที่หยาบกระด้างและแปลกประหลาดบนริมฝีปากของเธอ เธอไม่ชอบเวลาที่คนอื่นมารบกวนการนอนของเธอ เธอจึงกัดนิ้วของเขาด้วยความรำคาญ

มันไม่เจ็บเลย ในทางตรงกันข้าม เจฟเฟอร์สันสามารถสัมผัสได้ถึงความรู้สึกแผ่วเบาบนนิ้วของเขา ความรู้สึกเปียกของลิ้นของเธอบนนิ้วของเขาเป็นครั้งคราวทำให้เขากระตุ้นเล็กน้อย ร่างกายของเขาตอบสนองต่อมันก่อนที่จิตใจของเขาจะประมวลผลความคิดของเขา