ลูกหลานของดวงจันทร์ - บทที่ 18 - อาร์เทมิส

เซเลน่า

ฉันค่อยๆ ลืมตา แสงแดดสาดจ้าเข้ามาทางหน้าต่างแล้ว ฉันเอื้อมแขนไปด้านหลัง คลำไปทั่วเตียง ฉันลุกพรวดขึ้นนั่ง กวาดตามองไปรอบห้อง กันเนอร์ไม่อยู่ ฉันสูดหายใจลึก หาวออกมา ยืดแขนขึ้นเหนือหัว เดี๋ยวสิ หน้าอกฉันไม่เจ็บเลยนี่ ฉันบิดตัวไปมา โบกแขนไปในอากาศ ซี่โครงฉันไม่เจ็บเลยสักนิด ฉันลุกจากเตียง เดิน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ