157: สุดท้าย พักผ่อน

ฉันดีใจมากที่ได้มีโอกาสลุกขึ้นเดินออกจากห้องที่เต็มไปด้วยพวกผู้ชายเหล่านั้น ป้าของแจสเปอร์ก็ไม่ได้แย่อะไร แต่เราเป็นผู้หญิงแค่สองคนในห้องนั้น นอกเหนือจากพนักงานเสิร์ฟบางคนที่เข้าๆ ออกๆ มันรู้สึกแปลกๆ ที่ต้องนั่งอยู่ตรงสุดห้องโดยมีสายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ฉัน ถึงแม้พวกเขาจะไม่ได้มองฉันตลอดเวลาก็ตาม แต...