บทที่ 23: ห้องเยอะมาก

ในที่สุด เขาก็ก้มลงคว้าชายกางเกงที่กองอยู่ตรงเท้าฉัน ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันยังคงตัวแข็งทื่อ ยืนอยู่ตรงหน้าเขา ไม่รู้ทำไมถึงขยับไม่ได้ อย่างน้อยครั้งนี้ฉันก็ใส่เสื้อนะ แค่นึกถึงเรื่องนั้นฉันก็อยากจะยักไหล่แล้ว พลางพยายามกลั้นหัวเราะตัวเอง ตอนที่เขาเคลื่อนสายตาขึ้นลงช้าๆ ตามร่างกายฉัน อย่างน้อยฉันก็คาด...