บทที่ 60: ไม่ใช่ความล่าช้าอีก

พอเรามาถึงทางออกของโรงพยาบาล ผมก็รอให้เดวอนกับสเตฟานไปนำรถออกมาขณะที่ลูกน้องอีกสี่คนของผมยืนตั้งแถวล้อมรอบพวกเราไว้ เราไม่ต้องรอนานนักรถคันแรกก็เคลื่อนเข้ามาจอด และในเวลาเดียวกันนั้นเอง ผมเชื่อว่าผมได้ยินเสียงท้องร้องเบาๆ ดังมาจากท้องของเธอ

"สงสัยจะหิวแล้วสินะ" ผมพูดพลางก้มมองเธอ น้ำเสียงทุ้มลึกด้วย...