บทที่ 87: ความกลัวอย่างกะทันหัน

ตอนนั้นเองที่ฉันรู้ว่าไมล์สจริงจังที่จะยืนอยู่ข้างหน้าฉันเพื่อบังฉันจากใครก็ตามที่กำลังจะเข้ามาในเพนต์เฮาส์ ไมล์สยืนนิ่งไม่ขยับ ส่วนฉันก็พยายามอยู่นิ่งๆ และเงียบที่สุดข้างหลังเขา ฉันไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกหน้ามืดนิดหน่อยเลยเอื้อมมือไปคว้าชายเสื้อสูทด้านหลังของไมล์สไว้

ในจังหวะเ...