บทที่ 02
เคท
เรามาถึงคลับประมาณสี่ทุ่มครึ่ง แบรดกับแมตต์รออยู่ข้างนอก แต่ซาร่าห์ไม่ได้มาด้วย แมตต์บอกว่าเธอส่งข้อความมาว่ามีเหตุสุดวิสัย ทำให้มาไม่ได้ ฉันทั้งสงสัยและเป็นห่วง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พยายามชวนลิซ่ากับพวกผู้ชายกลับบ้าน แต่ก็เปล่าประโยชน์
เราเข้าไปในคลับ ไม่นานฉันก็รู้สึกเหมือนไม่ใช่ที่ของตัวเอง มันนานมากแล้วที่ฉันไม่ได้มาที่แบบนี้ ฉันว่าตัวเองใช้เวลาส่วนใหญ่วนเวียนอยู่กับกองหนังสือ แล้วมหาวิทยาลัยก็กินเวลาส่วนใหญ่ของฉันไปในช่วงหลายปีที่ผ่านมา
คลับแน่นขนัด เสียงเพลงดังจนหูแทบดับ บางคนกำลังเต้นอย่างบ้าคลั่งอยู่บนฟลอร์เต้นรำ ฉันมองพวกผู้ชายมุ่งหน้าไปที่บาร์ทันทีที่เราเข้าไป
"ไปเต้นกันไหม" ลิซ่าอ้อนวอนพลางจับมือฉัน
"ไว้ก่อนดีกว่า" ฉันชี้ไปทางบาร์ บอกให้เธอรู้ว่าฉันจะไปอยู่ตรงนั้น ฉันไม่อยากขายหน้าตัวเองเด็ดขาด ฉันคิดว่าตัวเองจะเต้นได้โดยไม่ดูน่าขันก็ต่อเมื่อดื่มไปสักสองสามแก้วแล้ว หรือบางทีฉันอาจจะยังดูน่าขันอยู่ แค่ไม่สนใจมันแล้ว "สนุกนะ!" ฉันเดินฝ่าฝูงชนไปยังบาร์
ฉันพิงเคาน์เตอร์แล้วเรียกบาร์เทนเดอร์หลังจากคลาดสายตาจากพวกผู้ชาย ฉันสั่งวิสกี้ กะว่าจะดื่มแค่แก้วเดียวเพื่อทนความทรมานนี้ไปให้ได้ ฉันรู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นมองฉันแปลกๆ ฉันมองสำรวจตัวเอง พยายามหาว่ามีอะไรผิดปกติ พอเขายื่นวิสกี้ให้พร้อมกับส่งยิ้มหวาน ฉันก็เข้าใจ เขากำลังจีบ เดี๋ยวนี้ยังมีคนทำแบบนี้อยู่อีกเหรอ? แน่นอนสิ เคท คนปกติเขาก็ออกไปเที่ยวกลางคืนแล้วก็จีบกัน
เขาขยับไปบริการลูกค้าคนอื่น ฉันแอบมองเขาอย่างระมัดระวัง ผมสีดำ เคราที่ตกแต่งอย่างดี เขาหล่อ แต่ไม่ใช่สเปกฉัน เดี๋ยวนะ ฉันมีสเปกด้วยเหรอ? ไม่น่าจะมีนะ ฉันนั่งลงบนเก้าอี้สตูลตัวหนึ่งใกล้เคาน์เตอร์แล้วหันไปมองลิซ่าบนฟลอร์เต้นรำ เธอดูสนุกกับการเต้นมาก ฉันยิ้มแล้วโบกมือให้เธอ สิบนาทีต่อมา มีผู้ชายสองสามคนท่าทางเกือบจะเมา นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ ฉัน ชวนคุยเรื่อยเปื่อย แต่ฉันไม่สนใจพวกเขา ฉันอยากกลับบ้านไปดูซีรีส์ต่อให้จบชะมัด
เหลือบไปทางขวา ฉันสังเกตเห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่สุดปลายเคาน์เตอร์ ฉันมองเขาไม่ชัดเจนเพราะแสงไฟ แต่สัมผัสได้ถึงสายตาที่จับจ้องมา และมันทำให้ฉันอึดอัด ฉันเกิดความอยากรู้อยากเห็นหน้าเขาขึ้นมาอย่างประหลาด เขายกแก้วขึ้น ทักทายฉัน ฉันจึงเลิกจ้องเขา วินาทีต่อมา ฉันเห็นเขาลุกขึ้นแล้วเดินมาทางฉัน เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มอง เขาสูงมาก สูงชนิดที่ทำให้ฉันซึ่งสูงร้อยเจ็ดสิบเซ็นต์รู้สึกตัวเตี้ยไปเลย
ไหล่ของเขากว้าง สวมกางเกงยีนส์สีดำที่เข้ารูปพอดีตัว เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีเทาขับเน้นกล้ามเนื้ออกและแขนอันกำยำ ทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเขาดูเซ็กซี่เหลือเกิน ฉันกะพริบตาหลายครั้ง หลบสายตาเมื่อรู้ตัวว่าจ้องเขานานเกินไป พอเขานั่งลงบนเก้าอี้สตูลข้างๆ ฉันก็กระดกวิสกี้ที่เหลือในแก้ว อยากจะหนีไป ขณะที่เขาส่งสัญญาณเรียกบาร์เทนเดอร์
"วิสกี้" เขาพูด และฉันรู้สึกได้ถึงสายตาที่มองมา "คุณคงไม่ชอบดื่ม หรือไม่ก็กำลังเลี่ยงไม่ให้เมาเพื่อจะได้พาเพื่อนกลับบ้านได้" เขาพยักพเยิดไปทางฟลอร์เต้นรำ
ฉันไม่ได้ตอบ เพราะคำพูดทั้งหมดดูเหมือนจะหายไปจากหัวสมองในตอนนั้น มันเป็นหนึ่งในช่วงเวลาที่สมองคุณว่างเปล่า
"คุณจะเล่นเกมของคุณต่อไปแล้วทำเป็นเมินผมด้วยหรือเปล่า" แปลกที่รู้ว่าเขากำลังยิ้มทั้งที่ไม่ได้มองหน้าเขา ฉันกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ดึงสติกลับมาจากที่ไหนสักแห่ง
"คุณสังเกตเห็นตอนที่คุณกำลังสำรวจฉันอยู่เหรอ" ฉันตอบโดยไม่มองหน้าเขา กลอกตา และรู้สึกภูมิใจในตัวเองที่กล้าพูดออกไปแบบนั้น ฉันจิบวิสกี้ในแก้วอีกครั้ง
"ชื่นชมต่างหาก" เขาแก้ "คุณเป็นสิ่งที่น่าสนใจที่สุดที่ผมเจอแถวนี้"
"ฉันเกือบลืมไปว่าตัวเองวางอยู่บนชั้นวางสินค้า" เขาพูดอะไรโง่ๆ แบบนี้ออกมาได้ยังไงเนี่ย วิธีนี้ใช้ได้ผลกับผู้หญิงจริงๆ เหรอ?
"คุณเป็นคนเปิดรับง่ายแบบนี้เสมอเหรอ" เฉพาะกับพวกงี่เง่าอย่างคุณนั่นแหละ ฉันรู้สึกถึงปลายนิ้วของเขาสัมผัสใบหูขณะที่เขาเกี่ยวปอยผมฉันกลับไป ร่างกายฉันแข็งทื่อ ปลายนิ้วของเขาลากไล้ลงมา สัมผัสแผ่วเบาที่ลำคอของฉัน ฉันกลืนน้ำลายเอื๊อก รู้สึกขนลุกซู่ ช่างกล้าหาญชาญชัยอะไรอย่างนี้ ทำไมฉันไม่ผลักเขาออกไปนะ บางทีถ้าฉันทำเป็นไม่สนใจ เขาอาจจะไปเอง แต่เขาไม่ไป ตรงกันข้าม เขากลับขยับเข้ามาใกล้ เอนตัวมาทางฉัน หัวใจฉันเต้นรัวตอบสนอง
"ผิวคุณเนียนนุ่มจัง..." เขากระซิบ "ผมสงสัยว่าริมฝีปากคุณจะนุ่มเหมือนกันไหม" เสียงทุ้มลึกของเขา ไม่เหมือนเสียงใดๆ ที่ฉันเคยได้ยิน ส่งผลให้แผ่นหลังฉันเสียววาบเล็กน้อย ฉันใช้ลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองแล้วเผลอกัดริมฝีปากล่าง บ้าจริง เขากำลังทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ บางทีอาจเป็นเพราะแอลกอฮอล์ ที่ทำให้ฉันกล้าพูดอะไรบ้าๆ และคิดไปเรื่อยเปื่อยด้วย
บาร์เทนเดอร์กลับมาพร้อมขวดใหม่แล้วรินวิสกี้ให้ เขายกแก้วขึ้น และฉันรู้สึกถึงลมหายใจของเขาที่รดต้นคอ ทำไมฉันไม่ผลักเขาออกไปนะ "ผมกำลังจินตนาการว่าจะทำอะไรถ้ามีคุณอยู่บนเตียงของผม" เขาพูด ฉันแทบสำลักน้ำลายตัวเอง นี่มันมากกว่าการจีบแล้ว มันทำให้ฉันประหม่า และยิ่งกว่านั้นอีก
ฉันสูดหายใจลึก รวบรวมความกล้าที่จะมองหน้าเขา ตั้งใจจะบอกให้เขาไปให้พ้นๆ แต่หลังจากจ้องมองใบหน้าเขา คำพูดก็หายไปอีกครั้ง
เขามีดวงตาสีฟ้าที่เย้ายวนที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็น แนวกรามคมชัด ผมสีบลอนด์เกือบทอง ริมฝีปากอิ่มได้รูปสมบูรณ์แบบ และรอยยิ้มที่น่าทึ่งที่สุดพร้อมฟันที่เรียงสวยสมบูรณ์แบบกับลักยิ้มบ้าๆ นั่น เซ็กซี่เหลือเชื่อ ให้ตายสิ เมื่อกี้ฉันจะพูดอะไรนะ? ฉันบอกว่าฉันไม่มีสเปกใช่ไหม?
