บทที่ 149 เธอไม่ทำให้ฉันมีปัญหาเพียงพอแล้วหรือเปล่า?

ในม่านหมอกที่ออกซิเจนค่อยๆ เบาบางลง สติสัมปชัญญะของฉันเริ่มเลือนรางที่ขอบ ความรู้สึกอึดอัดนั้นเกินจะทนไหว เป็นความปวดร้าวที่ค่อยๆ คืบคลานกัดกินทุกอณูในร่างกาย

ในช่วงเวลาแห่งความทรมานนั้น คนเดียวที่ฉันนึกถึงคือคริสโตเฟอร์ แม้ก่อนหน้านี้ฉันจะตั้งใจแน่วแน่ว่าจะตีตัวออกห่างจากเขา แต่ตอนนี้ ในสถานการณ์เล...