บทที่ 233: อย่าไป

โนแลนเป็นคนที่ตอบสนองเร็วที่สุด เขารีบลุกจากโซฟาแล้ววิ่งไปเปิดประตู "เจอร์รี่...! โอ้ เอ่อ ขอบคุณครับ!"

ปรากฏว่าเป็นอาหารสั่งกลับบ้านที่ฉันสั่งไว้

ฉันเดินเข้าไป รับอาหารมา แล้วปิดประตู พลางลูบหัวโนแลนเบาๆ "คิดถึงเจอร์รี่เหรอ"

โนแลนส่ายหน้า "เปล่าครับ โนแลนไม่ได้คิดถึงเจอร์รี่ โนแลนแค่อยากอยู่กับโ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ