บทที่ 3 งานที่ถูกขโมย

ฉันตัดสินใจว่าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับไว้ก่อน “หมอบอกว่าไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกค่ะ น่าจะเพราะช่วงนี้ฉันดื่มเครื่องดื่มเย็น ๆ มากไปหน่อย”

ชีวิตแต่งงานของเรามีส่วนเกิน ถ้าคริสโตเฟอร์จัดการเรื่องของเขากับเอเวลินไม่ได้ เราก็คงไปไม่รอด การบอกเรื่องลูกตอนนี้จะยิ่งเพิ่มความเครียดให้เขาเปล่า ๆ

วันต่อมา ฉันกลับมาทำงานหลังจากหยุดพักไป นับตั้งแต่เราแต่งงานกัน คริสโตเฟอร์กับฉันเก็บเรื่องนี้เป็นความลับในที่ทำงาน มีเพียงเอลิสซา วิลสัน เพื่อนสนิทของฉันเท่านั้นที่รู้ว่าหัวหน้าดีไซเนอร์แต่งงานกับซีอีโอ

“คุณรอยส์ตัน ทำอะไรอยู่น่ะ” เอลิสซาเดินกรีดกรายเข้ามาหาตอนที่ฉันกำลังชงกาแฟในห้องพักเบรก

“มีกาแฟที่ทำให้ลืมความรู้สึกได้บ้างไหม”

“ว้าว คุณรอยส์ตัน เป็นอะไรไปคะ คุณวาเลนซ์ทำอะไรให้ไม่พอใจเหรอ” เอลิสซาแกล้งแหย่

“มีอะไรเหรอ” ฉันถอนหายใจ

“เตรียมสุนทรพจน์สำหรับงานประกาศรางวัลประกวดออกแบบรึยัง” เอลิสซาขยิบตา “อย่าลืมขอบคุณเพื่อนสุดเจ๋งของเธอนะ” เธอกุมอกทำท่าทางโอเวอร์ “ขอบคุณทุกท่านที่สนับสนุนโฮป เธอสมควรได้รับรางวัลนี้อย่างที่สุดค่ะ”

“พอเลยน่า” ฉันหัวเราะ “เรายังไม่รู้ผลเลย อย่าพูดเป็นลางไม่ดีสิ”

“โอเค โอเค ไปกันเถอะ”

วาเลนซ์กรุ๊ปให้ความสำคัญกับนวัตกรรม พวกเขาจึงจัดการประกวดนี้อย่างยิ่งใหญ่ มีรางวัลใหญ่และพิธีมอบรางวัลหรูหรา

เรานั่งประจำที่แถวหน้าในห้องประชุมใหญ่ ที่นั่นเต็มไปด้วยพนักงานแผนกออกแบบ หัวหน้าแผนกอื่น ๆ และกรรมการบริหารบางคน

ฉันไม่คิดว่าจะเจอเอเวลินเร็วขนาดนี้ เธอปรากฏตัวในชุดราตรีสีแชมเปญ ดูเหมือนเตรียมตัวมางานกาลา

“โฮป ไม่คิดว่าจะเจอเธอที่นี่นะ” เอเวลินยิ้มเยาะ เบียดเข้ามานั่งข้างฉัน

เอลิสซากระซิบ “ใครน่ะ”

“น้องสาวต่างแม่ของคริสโตเฟอร์”

“อ๋อ” เอลิสซาลากเสียงยาวอย่างประชดประชัน “น้องสาวของคุณคริสโตเฟอร์เหรอคะ ไม่ทราบว่าแก่เกินไปหน่อยไหมที่จะเรียกโฮปว่า ‘น้อง’”

ฉันอดหัวเราะไม่ได้ เอเวลินหน้าแดงก่ำ เธอเกลียดที่ถูกย้ำว่าแก่กว่าคริสโตเฟอร์

“คอยดูเถอะ เดี๋ยวก็หัวเราะไม่ออก” เธอตวาด ก่อนจะกระทืบส้นสูงปึงปังออกไป

พิธีเริ่มขึ้น พิธีกรประกาศรางวัลโดยเริ่มจากรางวัลล่างสุด

เมื่อมาถึงสองรางวัลสูงสุด ชื่อของฉันก็ยังไม่ถูกเรียก

“เราต้องได้แน่!” เอลิสซากระซิบอย่างตื่นเต้น

ฉันลุ้นจนตัวโก่ง ชำเลืองมองคริสโตเฟอร์ที่แอบเข้ามาทางประตูด้านข้าง

“และแล้ว ผู้ชนะรางวัลที่หนึ่ง ได้แก่... คุณวาเลนซ์! ขอแสดงความยินดีด้วยครับ!”

หน้าจอแสดงภาพผลงานออกแบบที่ชนะของเอเวลิน และภาพเธอยิ้มพร้อมกับพิมพ์เขียว ทั้งห้องเงียบกริบ มีเพียงเสียงพึมพำอย่างสับสนจากคนเก่าแก่ “เอเวลินไหนเหรอ”

เอเวลินไม่สนใจความเงียบงันน่าอึดอัดนั้น เธอก้าวขึ้นเวทีอย่างสง่างามและรับถ้วยรางวัลจากวาเลนเซีย กริมัลดี นักออกแบบระดับโลกชื่อดัง

“คุณกริมัลดีคะ ฉันชื่นชมผลงานของคุณมาตลอดและอ่านหนังสือของคุณหลายเล่ม งานออกแบบชิ้นนี้ได้รับแรงบันดาลใจจากทฤษฎีของคุณค่ะ”

“เหรอครับ เล่มไหนที่เป็นแรงบันดาลใจให้คุณล่ะ” ดวงตาของวาเลนเซียเป็นประกาย

เอเวลินตัวแข็งทื่อ เสียงซุบซิบดังกระหึ่มไปทั่วห้องขณะที่เธอพยายามเค้นคำตอบ

คริสโตเฟอร์ยืนอยู่ตรงมุมห้อง หน้าตายเฉยเมย ไม่ยื่นมือเข้าช่วยเลย

เอเวลินตื่นตระหนก พูดตะกุกตะกัก “เอ่อ เล่มที่เกี่ยวกับศิลปะแห่งสีสันน่ะค่ะ!”

“มันชื่อ ‘อารมณ์แห่งศิลปะ’ ต่างหาก”

ฉันลุกขึ้นยืน ทุกสายตาจับจ้องมาที่ฉัน และเดินขึ้นไปบนเวที “คุณวาเลนซ์ ช่วยอธิบายหน่อยได้ไหมคะว่าทำไมผลงานที่ฉันทุ่มเททำมาหลายเดือน ถึงกลายมาเป็นผลงานชนะรางวัลของคุณได้”