บทที่ 347 แฟนทางเลือก

เจอร์รี่ค่อยๆ เช็ดน้ำตาให้ฉัน แล้วรับเซเลสเทียไปจากอ้อมแขน “ร้องไห้ได้สองนาทีนะ ถ้านานกว่านั้น เดี๋ยวตาเจ็บ”

ฉันกอดเขา ซบหน้าลงกับไหล่ “ฉันหยุดร้องแล้ว”

เจอร์รี่ตบหลังฉันเบาๆ แล้วกระซิบ “ดูแลแม่ดีๆ นะ”

ฉันคลายอ้อมกอดแล้วหันกลับไป แมดิสันอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา

ฉันเห็นท่...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ