บทที่ 187

สองชั่วโมงเต็มที่พยายามจะไม่สนใจเสียงละครสัตว์ข้างห้อง—เสียงคราง เสียงโอดครวญ เสียงเนื้อกระทบกัน แล้วก็เสียงครางหงิงๆ โคตรน่ารำคาญของนิโก้—กูอยากจะยิงกระสุนเจาะหัวตัวเองให้ตายห่าไปเลย

คงเป็นมหกรรมเด้ยกันเพื่อ "คืนดี" สินะ หลังจากที่อลิสซ่าทำเมินใส่พวกนั้นมาทั้งวัน

พวกเบี้ยล่างเอ๊ย

แล้ว—เดี๋ยวนะ นี่ก...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ