บทที่ 2

อลิสซา

นิโคไม่ได้นิสัยเสียเท่าคิง แต่เขาก็ยังตั้งหน้าตั้งตาหาเรื่องกวนประสาทฉันอยู่ดี เขาตัวเล็กกว่าและกล้ามเนื้อน้อยกว่าคิงเล็กน้อย มีผมสีบลอนด์หม่นชี้ๆ และตาสีฟ้า ตามปกติ เขาจะโพกผ้าสีน้ำเงินไว้รอบศีรษะ แม้จะอยู่ในชุดสูทสีดำก็ตาม

ส่วนเมสันนั้นสูงปานกลาง รูปร่างเพรียว เขามีผมสีแดงซอยสั้น ตาสีเขียว และสวมแว่นตากรอบหนา เขาคงเป็นคนที่สบายๆ ที่สุดในกลุ่ม ไม่เคยอยากลงมือทำอะไรให้ตัวเองต้องเปื้อนมือ แต่เพียงเพราะเขาสุงสิงอยู่กับพวกนั้น ฉันก็เลยเกลียดเขาไปด้วย

ฉันกลอกตา “เยี่ยมเลย สิ่งที่ฉันต้องการพอดี เพื่อนโคตรน่ารำคาญครบแก๊งของพี่ชายฉัน”

นิโคหัวเราะเบาๆ เสียงเจือแววขบขัน “ใจร้ายไม่มีเหตุผลเลยนะ อลิสซา พวกเราก็แค่เป็นห่วงเธอน่ะสิ น้องสาว”

“ถ้าพวกนายเป็นห่วงฉันจริง พวกนายคงไม่มาแกล้งฉันตลอดเวลาบ้าๆ แบบนี้หรอก” ฉันสวนกลับ กอดอกพลางจ้องเขม็งไปที่พวกเขา

คิงอัดบุหรี่เข้าปอดอีกครั้ง สายตาคมกริบของเขาจับจ้องฉันไม่วางตา “มันเป็นวิธีแสดงความรักของพวกเราน่ะ แม่ลูกแมว เธอก็รู้ว่าเธอชอบ”

ไม่ ฉัน ไม่ ชอบ

นิโคพาดแขนลงบนไหล่ฉัน และฉันตัวแข็งทื่อกับการสัมผัสที่ไม่ต้องการ “อย่างที่บอก ฉันสบายดี ไม่มีใครต้องห่วง โดยเฉพาะเกรย์สัน ไอแซคเป็นสามีฉัน เขาจะดูแลฉันเอง” ฉันยืนกราน

“พร้อมจะไปหรือยัง อลิสซา” เสียงของไอแซคแทรกผ่านความตึงเครียดขณะที่เขาสาวเท้าข้ามสนามหญ้ามาทางพวกเรา ความโล่งใจแผ่ซ่านไปทั่วตัวฉัน ในที่สุด เขาก็มาช่วยฉันให้พ้นจากพวกทรมานใจฉันเสียที

สายตาของไอแซคชำเลืองมองสลับไปมาระหว่างชายสามคนที่อยู่รอบตัวฉัน เงาครึ้มปรากฏบนใบหน้าเมื่อเขาสังเกตเห็นแขนของนิโคที่พาดอยู่บนไหล่ฉันอย่างสบายๆ “พวกแกมาทำอะไรแถวนี้กับเมียฉันวะ เอามือแกออกไปจากตัวเธอเดี๋ยวนี้!” เสียงของเขาดังลั่นน่าอาย ดึงดูดความสนใจของแขกคนอื่นๆ สองสามคนที่อยู่ข้างนอก ฉันรีบถอยห่างจากพวกผู้ชาย ตรงเข้าไปหาไอแซคแล้ววางมือบนอกเขาอย่างพยายามปลอบ

“ไม่เป็นไรค่ะ ไอแซค พวกเขาแค่มาบอกลาน่ะ” ฉันกระซิบ พยายามคลี่คลายสถานการณ์ก่อนที่มันจะบานปลายและมีคนออกมาดูมากขึ้น

ฉันบอกได้เลยว่าเขาดื่มมาแล้วแน่ๆ นั่นหมายความว่าเขามีแนวโน้มจะหาเรื่องชกต่อยมากขึ้น ลมหายใจของเขามีกลิ่นเหล้าฉุนกึก และดวงตาของเขาก็มีแววแข็งกร้าว ไร้จุดโฟกัส

“เธออยากให้เพื่อนๆ กับครอบครัวฉันคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงสำส่อนหรือไง” สามีฉันคำรามเสียงลอดไรฟันอย่างคุกคาม “ขึ้นรถไปซะทีก่อนจะทำให้ฉันขายหน้าไปมากกว่านี้”

ฉันก้มหน้าลง รู้สึกถึงความอัปยศท่วมท้น ทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด หัวใจฉันหล่นวูบ และรู้สึกจุกที่ลำคอ ฉันไม่อยากทะเลาะกันในคืนแต่งงานของเรา ฉันอยากกลับไปสู่ความสนุกสนานและความสุขที่เราเพิ่งมีเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

“แต่เรื่องที่ทุกคนจะมาส่งเราล่ะคะ” ฉันถามเสียงแผ่วเบา สายตาชำเลืองกลับไปที่บ้านซึ่งแขกของเรายังคงเฉลิมฉลองกันอยู่

“ฉันอารมณ์เสียเกินกว่าจะทำแบบนั้น เราจะไปกันเลย” เขาพูด น้ำเสียงไม่เปิดช่องให้โต้แย้ง เขาคว้าแขนฉัน นิ้วจิกลงบนผิวหนังอย่างเจ็บปวดจนฉันนิ่วหน้า

ไม่เป็นไร เขาแค่เมา นี่ไม่ใช่ไอแซคของฉัน ฉันย้ำเตือนตัวเอง

ขณะที่ฉันเงยหน้ามองคิง นิโค และเมสัน ฉันเห็นสีหน้าของพวกเขาเคร่งเครียดและเต็มไปด้วยแววสังหาร รอยยิ้มเยาะหยันที่มักติดอยู่บนใบหน้าของคิงหายไป ถูกแทนที่ด้วยสีหน้าที่พร้อมจะฆ่าคนได้ แม้แต่ท่าทีสบายๆ ของเมสันก็เปลี่ยนเป็นเตรียมพร้อมระวังภัย นิโคก้าวมาข้างหน้า หรี่ตาลง แต่ฉันรีบส่ายหน้า อ้อนวอนพวกเขาในใจให้ปล่อยมันไป

ขากรรไกรของนิโคเกร็งแน่น เสียงของเขาเป็นเสียงคำรามต่ำ “อลิสซา ฉันไม่คิดว่าพวกเราอยากให้เธอไปกับเขานะ การที่มันคิดว่าพูดกับเธอแบบนั้นได้ ฉันว่าฉันกับคิงควรจะต่อยกรามมันให้หักซะ”

โอ้ ไม่นะ

“แกเป็นใครมาบอกเมียฉันว่าเธอไปกับใครไม่ได้ อยู่ในที่ของแกซะ ไอ้เวร” ไอแซคเค้นเสียงพูดอย่างโกรธจัด กระชากฉันไปทางรถ

“ระวังคำพูดของแกด้วย” คิงเตือนด้วยน้ำเสียงคุกคาม

"แล้วจะทำไม?" ไอแซคสวนกลับ เห็นได้ชัดว่าฤทธิ์เหล้าทำให้เขากล้าบ้าบิ่นขึ้นมาผิดๆ

คิงก้าวเข้ามา ยืนสูงตระหง่านเหนือไอแซคอย่างง่ายดาย เขาสูงราวๆ หกฟุตสองนิ้วและหนักเป็นสองเท่าของไอแซค แต่เป็นน้ำหนักของกล้ามเนื้อแน่นเปรี๊ยะ "หรือจะให้ฉันต่อยหน้าแกให้ยับ" คิงเตือน เสียงกดต่ำอย่างเป็นอันตราย

ฉันก้าวเข้าไประหว่างพวกเขา วางมือบนอกของไอแซคแล้วดันเบาๆ "ไอแซค ได้โปรดหยุดเถอะ อย่าทำในคืนวันแต่งงานของเราเลยนะ" ฉันอ้อนวอน น้ำตาคลอหน่วย ความตึงเครียดแผ่ซ่านจนสัมผัสได้ ทำให้บรรยากาศที่เคยสงบรอบตัวเราข้นคลั่กไปด้วยความอึดอัด

นี่เขาคิดจะยั่วโมโหผู้ชายสามคนในแก๊งมอเตอร์ไซค์ต่อไปจริงๆ เหรอ? ทั้งที่พี่ชายฉันก็อาจจะออกมาสมทบกับพวกเขาได้ทุกเมื่อถ้าพวกเขาตัดสินใจจะรุมกระทืบเขาน่ะ?

ใบหน้าของไอแซคบิดเบี้ยวด้วยความโกรธและความอัปยศ "นี่เธอเข้าข้างพวกมันงั้นเหรอ?" เขาตะคอกใส่หน้าฉัน

"เธอกำลังห้ามไม่ให้แกโดนกระทืบตูดอยู่ต่างหากเพื่อน" เมซพูดแทรกขึ้น เสียงที่ปกติจะสงบของเขาเปลี่ยนเป็นรำคาญ นัยน์ตาสีเขียวป่าที่ปกติซ่อนอยู่หลังแว่นของเขาลุกโชนด้วยความโกรธ

"ฉันพูดกับเมียฉัน!" ไอแซคคำราม หันความเดือดดาลกลับมาที่ฉัน

ฉันจ้องมองสามีตัวเอง พยายามเข้าถึงผู้ชายที่ฉันรู้ว่าซ่อนอยู่ภายใต้ร่างปีศาจบ้าคลั่งตรงหน้านี้ "ได้โปรด เราไปกันเถอะนะ?" ฉันถาม พลางดึงมือเขา เสียงฉันสั่นเทา เผยให้เห็นความกลัวที่รู้สึกอยู่ข้างใน

ปีกจมูกเขาบานขณะจ้องเขม็งลงมาที่ฉัน "ก็ได้ แต่ฉันไม่อยากเห็นเธออยู่กับไอ้พวกเวรนี่ตามลำพังอีก เข้าใจไหม?"

ฉันพยักหน้าเร็วๆ ทำทุกอย่างเพื่อทำให้เขาสงบลงก่อนที่เขาจะเตลิดไปไกลกว่านี้ นี่มันเริ่มจะเหมือนกับเกมชิงแชมป์สมัยเราอยู่ ม.5 ที่เขาไปมีเรื่องชกต่อยใหญ่โตกับควอเตอร์แบ็กของทีมตรงข้ามไม่มีผิด แต่ครั้งนี้เดิมพันมันสูงกว่า คิงกับนิโคฆ่าเขาแน่ๆ โดยมีเมซยืนดูอยู่ สิ่งสุดท้ายที่ฉันอยากเห็นในคืนวันแต่งงานคือสามีตัวเองตาย

"ไปกันเถอะ ไปกันเถอะ" ฉันพึมพำปลอบโยน พลางลากไอแซคไปที่รถ ฉันไม่มองพวกเขา แต่รู้สึกได้ถึงสายตาร้อนแรงที่จ้องมองมาขณะที่ฉันเดินผ่านพวกเขาไปขึ้นรถฝั่งผู้โดยสาร

แม้กระทั่งตอนที่เราขับรถออกไปแล้ว และไอแซคก็ขับซิ่งฝ่าการจราจร ฉันก็ยังคงก้มหน้ามองมือตัวเองที่สั่นเทา ความเงียบในรถมันช่างน่าอึดอัด ถูกฆ่าด้วยความโกรธและความตึงเครียดที่ไม่ต้องเอ่ยออกมา

ตอนรถติดไฟแดง ในที่สุดฉันก็เงยหน้าขึ้นทันเห็นมือของไอแซคฟาดเข้าที่แก้มฉันพอดี ความเจ็บแปลบทำให้ฉันผวา "อย่าทำแบบนั้นอีกเป็นอันขาด เธอทำให้ฉันดูอ่อนแอต่อหน้าพวกมัน ฉันจัดการพวกมันได้อยู่แล้ว" เขาคำรามเสียงต่ำ ใบหน้าขุ่นมัวด้วยความโกรธ

เสียงสะอื้นหลุดรอดออกมาจากปากฉัน เบาหวิวและสิ้นหวัง เขา... ตบฉัน เขาตบฉันจริงๆ และในคืนวันแต่งงานของเราด้วย ฉันควรจะลงจากรถไปเดี๋ยวนี้เลย ใช่ไหม? แต่แล้วฉันก็ฉายภาพเหตุการณ์นั้นซ้ำในหัวอีกครั้งทันที

มันเป็นความผิดของฉันเอง ฉันรู้ว่าไอแซคขี้หวงแค่ไหน ฉันไม่ควรออกไปอยู่ตรงนั้นกับเพื่อนๆ ของพี่ชายเลย ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ตาม ทันทีที่ฉันเห็นคิงอยู่ตรงนั้น ฉันควรจะกลับเข้าไปข้างใน

"ฉะ... ฉันขอโทษ ไอแซค" ฉันพูดเบาๆ เสียงแทบไม่ได้ยินแข่งกับเสียงเครื่องยนต์

"เธอก็ควรจะขอโทษ" เขาตอบอย่างใจเย็น ลมหายใจของเขาค่อยๆ ช้าลง "ฉันไม่ได้ตั้งใจจะตบเธอ แต่ถ้าเราจะทำให้ชีวิตแต่งงานนี้ไปรอด เธอต้องเลิกทำให้ฉันโกรธ เข้าใจไหม?"

ฉันพยักหน้า แก้มยังปวดตุบๆ "เข้าใจค่ะ"

คือ ฉันก็อยากให้ชีวิตแต่งงานของเราไปรอดจริงๆ พ่อฉันเสียไปตั้งแต่ฉันยังเด็ก และถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนที่อันตราย พวกเขาก็มีความสุขและรักกัน นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการ

ชีวิตแต่งงานที่มีความสุข

คืนนี้ฉันเป็นคนทำให้ไอแซคฟิวส์ขาดเอง แต่ต่อไปนี้ฉันจะระวังคำพูดและการกระทำของตัวเองให้มากขึ้น แล้วทุกอย่างระหว่างเราก็จะโอเคเอง

ไอแซคยื่นมือมาให้ฉัน และถึงแม้หน้าฉันจะยังเจ็บอยู่ ฉันก็วางมือลงในมือเขา เขากำมือฉันแน่น แสดงความเป็นเจ้าของ

"ผมรักคุณ" เขากระซิบ เสียงอ่อนลง

"ฉันก็รักคุณค่ะ" ฉันตอบพร้อมรอยยิ้มบางๆ พยายามกล่อมตัวเองให้เชื่อคำพูดนั้น

แต่ฉันหารู้ไม่ว่า ความรักแบบของเขาจะทำลายฉันทีละเล็กทีละน้อยจนฉันแหลกสลายไม่เหลือชิ้นดี