บทที่ 204

โรงเลื่อยเก่ามันผุพังจนเหี้ยน—โครงเหล็กขึ้นสนิมกับเศษไม้แตกๆ ถูกต้นสนกลืนกิน เป็นที่แบบที่ยังเหม็นคาวเลือดแม้จะมองไม่เห็น เหมาะสมดี

ฉันซ่อนตัวอยู่ในห้องทำงานของหัวหน้าคนงาน หรือสิ่งที่เหลืออยู่ของมัน—ผนังสามด้าน หลังคาครึ่งเดียว และมีที่กำบังพอจะสอดแนมได้โดยไม่ถูกเห็น พื้นลื่นด้วยน้ำมันกับเยี่ยวหนู ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ