บทที่ 209 ออร์ติซ

ความปีติ

สวนแห่งนี้เอ่อล้นไปด้วยบทกวีอันเปี่ยมชีวิตชีวาแห่งฤดูใบไม้ผลิ ดอกโบตั๋นสีม่วงอมเทาราวฟ้ายามโพล้เพล้ที่ช้ำชอกล้นทะลักจากอ่างหินโบราณ กลีบดอกสั่นไหวในสายลมราวกับความลับที่รอวันเปิดเผย ดอกทิวลิปผงกรับอย่างสง่างามเป็นกลุ่มก้อน หมู่เฉดสีขับขานรับแสงตะวัน—แดงฉานดั่งโลหิต ขาวพิสุทธิ์ดั่งอัฐิ เห...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ