บทที่ 1005

ควินน์ยังคงหันหลังให้เขา

ห้องเงียบสงัด เธอรอเนิ่นนานจนราวกับโลกทั้งใบหยุดนิ่ง จากนั้นเธอก็ค่อยๆ ดึงมือออกอย่างแผ่วเบา

นิ้วมือของเธอไล้ไปตามรอยแผลเป็นนูนบนข้อมือ เธอหลับตาแน่นและเริ่มแกะสะเก็ดแผลออกทีละนิด

สะเก็ดแผลฝังลึกลงไปในเนื้อ ทุกครั้งที่ดึงจึงรู้สึกเหมือนมีดกรีด เจ็บปวดยิ่งกว่าตอนที่โดนบาดค...