บทที่ 1015

อเล็กซานเดอร์อึ้งไปชั่วครู่ นึกอยากจะตะโกนเรียกโซเรน แต่เจ้าตัวชิ่งออกไปแล้ว

เขายื่นมือไปตบหลังควินน์เบาๆ ช่วยให้เธอหายใจหายคอได้สะดวกขึ้น

ครู่ต่อมา เธอก็เริ่มรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย เขาจึงทรุดตัวนั่งลงข้างๆ จ้องมองเธอแล้วถาม “รู้สึกดีขึ้นบ้างไหม”

ควินน์สบตากับดวงตาที่เป็นกังวลของเขา แล้วยิ่งรู้สึกห...