บทที่ 1016

โซเรนแทบจะอ้อนวอน “คุณเคนเนดี้ ผมขอโทษ ผมผิดไปแล้ว! ได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วย!”

อเล็กซานเดอร์โน้มตัวเข้าไปใกล้ จ้องหน้าโซเรน เขม็ง การจ้องมองนั้นเข้มข้นเสียจนโซเรนเริ่มเหงื่อแตกพลั่ก

ด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือกยิ่งกว่าน้ำแข็ง อเล็กซานเดอร์กล่าว “ฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้ง พูดมา”

โซเรนเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ