บทที่ 1103

วอลเตอร์จ้องมองแผ่นหลังของควินน์ รอยยิ้มของเขาค่อยๆ จางหายไปจนเหลือเพียงใบหน้าบึ้งตึง

โคลินเหลือบมองเขาอย่างประหม่า สัมผัสได้ถึงความโกรธที่คุกรุ่นอยู่ใต้ผิวน้ำ และพยายามทำตัวให้กลืนไปกับฉากหลัง

ควินน์กระโดดขึ้นหลังม้าเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ทิ้งวอลเตอร์และลูกน้องไว้ข้างหลังไม่เห็นฝุ่น ก่อนจะหาย...